ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ - ΧΡΟΝΙΑ ΠΑΣΧΟΝΤΕΣ
Τους κόβει από τα ... ανύπαρκτα η κυβέρνηση
Οχι μόνο δεν υπάρχουν κρατικές υπηρεσίες και παροχές, όχι μόνο πληρώνουν αδρά για να ζήσουν, έρχονται και περικοπές στα αναπηρικά επιδόματα και τις συντάξεις!
Icon
|
Δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με κρατική χρηματοδότηση για τα άτομα με αναπηρία και τους χρόνια πάσχοντες ουσιαστικά δεν υπάρχουν. Ο,τι παροχές προβλέπονται, είναι από τα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΕΟΠΥΥ - δηλαδή με χρήματα από τις εισφορές των εργαζομένων - και συνεχώς περικόπτονται.
Τα άτομα με αναπηρία και οι οικογένειές τους, με πολλά και σύνθετα προβλήματα στην καθημερινότητά τους, αφήνονται εντελώς στην τύχη τους και όποιος αντέξει. Στην καπιταλιστική οικονομία, που εμπορευματοποιεί τον ανθρώπινο πόνο, τα άτομα με αναπηρία και χρόνια πάθηση παίρνουν από το κράτος ένα πενιχρό προνοιακό επίδομα - της τάξης των 326 ευρώ το μήνα - και είναι ...ελεύθεροι να το ξοδέψουν για να αγοράσουν τις απαραίτητες για τη ζωή τους θεραπείες και υπηρεσίες.
Το Σεπτέμβρη του 2013 ήρθε η έκθεση του ΟΟΣΑ να διαπιστώσει υπερβολικό αριθμό δικαιούχων προνοιακών επιδομάτων στην Ελλάδα, γύρω στις 130.000. Μάλιστα, όπως διαρρέει η κυβέρνηση στον φιλικά προσκείμενο Τύπο, ορισμένοι είναι και «προνομιούχοι» επειδή έχουν εργαστεί, έχουν συγκεντρώσει κάποια ένσημα κι έτσι παίρνουν και αναπηρική σύνταξη!
Ο «Ριζοσπάστης» συνομίλησε με μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Αναπήρων και του Ενιαίου Συλλόγου Γονέων - Κηδεμόνων ΑμεΑ Αττικής για τις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, που θεωρούνται κόστος για το κράτος και κέρδος για τους επιχειρηματίες σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο.
Ενα δίνει, δέκα παίρνει
Ο Μιχάλης Λαλαδάκης, γραμματέας του Ενιαίου Συλλόγου, αναφέρει πως τα παιδιά με νοητική στέρηση, ιδιαίτερα προσχολικής και σχολικής ηλικίας, χρειάζονται λογοθεραπείες, εργοθεραπείες κ.ά. Αυτές παρέχονται από τον ΕΟΠΥΥ και όχι από το κράτος.
«Ο ΕΟΠΥΥ χρόνο με το χρόνο μειώνει τις παροχές. Πέρυσι για ένα παιδί δικαιολογούσε πλαφόν ποσό 240 ευρώ το μήνα για λογοθεραπείες - εργοθεραπείες και φέτος 216 ευρώ, ενώ ξοδεύουμε 500 ευρώ το μήνα, δηλαδή ξαναπληρώνουμε από την τσέπη μας πάνω από τα μισά. Ψάχναμε και με δυσκολία βρίσκαμε στον ΕΟΠΥΥ νευρολόγο, ψυχολόγο κ.λπ. να μας γράψει τα φάρμακα. Τώρα που διαλύονται κι αυτές οι δομές του ΕΟΠΥΥ, θα ψάχνουμε ιδιώτη συμβεβλημένο, που έχει καθιερωθεί να ζητάει 10 ευρώ για συνταγογράφηση. Εννοείται πως με το επίδομα των 326 ευρώ το μήνα δεν βγάζουμε ούτε τα στοιχειώδη έξοδα», λέει.
Οπως συμπληρώνει ο Νίκος Ανδρικάκος, παραπληγικός, «αλοιφές, επιθέματα για τις κατακλύσεις των παραπληγικών στον κανονισμό του ΕΟΠΥΥ θεωρούνται καλλυντικά και οι παραπληγικοί τα πληρώνουν! Είναι φοβερά επικίνδυνο ο παραπληγικός να είναι "ανοιγμένος" και να μη βάζει την αλοιφή του ή να κάνει με έναν καθετήρα 5 φορές αλλαγές!».
«Με το ένα χέρι μας δίνει ένα πενιχρό επίδομα, με το άλλο μας το παίρνει», τονίζει ο Γιάννης Βουτσινάς, πρόεδρος του Ενιαίου Συλλόγου. Ο γιος του πάσχει από επιληψία και έχει πολλές ανάγκες: «Θέλουμε 125 ευρώ το μήνα για φάρμακα. Πληρώνουμε ως και 25% συμμετοχή σε φάρμακα και επιπλέον τη διαφορά της εμπορικής τιμής από την ασφαλιστική τιμή. Σε μια πάθηση όπως η επιληψία δεν διακινδυνεύεις να αλλάξεις το φάρμακο που σε ρυθμίζει για να πάρεις το πιο φθηνό που αποζημιώνει ο ΕΟΠΥΥ. Εχει έξοδα μεταφοράς γιατί δεν πρέπει να μετακινείται μόνος του, για ψυχοθεραπείες κ.λπ.».
Κριτήρια εξαθλίωσης
Ηδη πολλοί ανάπηροι και χρόνια πάσχοντες δεν δικαιούνται προνοιακά επιδόματα αν εργάζονται ή παίρνουν κάποια σύνταξη λόγω θανάτου. Η έκθεση του ΟΟΣΑ αναφέρει πως τα προνοιακά επιδόματα θα πρέπει να δίνονται με εισοδηματικά κριτήρια. Η ίδια η πραγματικότητα αποκαλύπτει σε πόσο ...υψηλά εισοδήματα αναφέρεται.
Η Ευτυχία Γκάμπου είναι μονογονεϊκή οικογένεια και έχει μια κόρη με αυτισμό. Οπως λέει στον «Ρ», «η κόρη μου δεν δικαιούται επίδομα από την Πρόνοια γιατί παίρνει τη σύνταξη θανάτου του πατέρα της. Με μια σύνταξη 918 ευρώ, με ενοίκιο και όλα τα πάγια έξοδα, πρέπει να ζήσουμε και οι δυο. Δουλειά δεν μπορώ να πιάσω. Και γιατί τότε θα δικαιούμαστε μόνο ένα μικρό ποσοστό της σύνταξης και γιατί δεν έχω πού να αφήσω το παιδί. Σταμάτησε τις λογοθεραπείες και εργοθεραπείες, αφού ο ΕΟΠΥΥ μας επέστρεφε τα λεφτά μετά από ένα χρόνο και πάλι όχι όλα. Θα έπρεπε το κράτος να παρείχε δωρεάν τις θεραπείες, να κάνουν δραστηριότητες στο σχολείο και όχι να μένει εκεί 4 ώρες, όπως γίνεται σήμερα. Θα έπρεπε να υπάρχουν απογευματινές δημόσιες και δωρεάν δομές για να απασχολούνται τα παιδιά».
Ο Ν. Ανδρικάκος εργάζεται στο Δήμο Ζωγράφου. Με μισθό 830 ευρώ και επίδομα παραπληγίας 750 ευρώ, είναι ανάμεσα σε αυτούς που η κυβέρνηση θεωρεί «προνομιούχους»: «Εργάζομαι και παίρνω ένα μισθό. Το επίδομα το δίνει το Ταμείο από τις εισφορές, χρήματα δικά μου και άλλων εργαζομένων. Κι όμως σε άλλες κατηγορίες αναπήρων που εργάζονται έχει κοπεί. Το επίδομα καλύπτει τις πρόσθετες ανάγκες μας που προκύπτουν από την αναπηρία: Οταν βρέχει δεν μπορώ να πάω με το αναπηρικό αμαξίδιο, πρέπει να πάρω ένα ταξί. Χρειάζομαι ένα βοηθό να με σηκώνει για τουαλέτα, μπάνιο κ.ά. Για πόσο θα βαστάει η μάνα μου; Κι αν φύγει από τη ζωή; Για όλα αυτά δεν υπάρχει καμιά κρατική μέριμνα. Και μας λένε ότι και τα ψίχουλα των επιδομάτων θα μας τα κόψουν;».
Βέβαια, με το 95% των ικανών προς εργασία ανάπηρων να είναι άνεργοι, το «μαχαίρι» στα επιδόματα των ελάχιστων εργαζομένων αναπήρων δεν αποφέρει πολλά στο καπιταλιστικό κράτος. Ετσι, η έκθεση του ΟΟΣΑ κάνει ένα βήμα παραπέρα: Δε μένει μόνο στα εισοδηματικά κριτήρια της εξαθλίωσης, αλλά κόβει και από τον «αέρα». Βάζει το κριτήριο αν κάποιος ανάπηρος είναι ικανός προς εργασία, άσχετα αν έχει εργασία. Επίσης αναφέρει την έννοια της λειτουργικότητας του ανάπηρου, δηλαδή την ικανότητα να αυτοεξυπηρετείται, ακόμη και το μορφωτικό επίπεδο!
«Οι γονείς παίρνουν από τα ασφαλιστικά ταμεία το επίδομα τέκνων, περίπου 173 ευρώ το μήνα. Τώρα θα θεωρούνται πολλά τα επιδόματα και θα κόβεται το ένα», λέει ο Γ. Βουτσινάς και προσθέτει πως «ήδη γίνονται περικοπές μέσα από τα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας, δίνοντας ποσοστά αναπηρίας κάτω από 67%. Τότε το κράτος απαλλάσσεται από τις ...υποχρεώσεις του».
Καθηλωμένοι στα σπίτια
Τόσο η ανεργία όσο και η ανυπαρξία κρατικών δωρεάν υπηρεσιών, δομών Ειδικής Αγωγής, αφήνει καθηλωμένους στα σπίτια τους ανάπηρους, χρόνια πάσχοντες και τις οικογένειές τους.
Η Χαρά Γιαννακίδου, σημειώνει: «Ο γιος μου είναι απόφοιτος Πληροφορικής, με μεταπτυχιακό. Εχει δυστονία, είναι κινητικά ανάπηρος και παίρνει το επίδομα των παραπληγικών. Δεν εργάζεται και αυτό είναι το μεγάλο του πρόβλημα. Κάθεται και κινδυνεύει το παιδί να πάθει κατάθλιψη. Το ίδιο και πολλά άλλα πολλά παιδιά, είναι τραγικό».
Στο μεταξύ, από τα περίπου 180.000 παιδιά που χρειάζονται Ειδική Αγωγή, μόλις το 14% καλύπτεται, τα υπόλοιπα μένουν σπίτι τους.
Τη ίδια στιγμή το κράτος απουσιάζει και από την υποχρέωση να προσφέρει δουλειά στους ικανούς προς εργασία ανάπηρους. Ο Ν. Ανδρικάκος δουλεύει μέσω του προγράμματος «3 συν 1», όπου για τρία χρόνια ο ΟΑΕΔ - πάλι με χρήματα των εργαζομένων - πλήρωνε το 80% του μισθού του και για ένα χρόνο τα πλήρωνε ο δήμος - εργοδότης.
Σε μια διαφορετικά οργανωμένη οικονομία και σε μια κοινωνία που θα είχε στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου, θα υπήρχαν και δουλειές για τα ικανά προς εργασία ΑμεΑ και δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες για τη φροντίδα τους. Σε αυτές θα εργάζονται και οι χιλιάδες - άνεργοι σήμερα - επιστήμονες και βοηθητικό προσωπικό.
Για παράδειγμα στις σοσιαλιστικές χώρες υπήρχαν εργοστάσια ειδικά διαμορφωμένα για κωφούς, τυφλούς, για κινητικά ανάπηρους ή εργάζονταν σε διοικητικές υπηρεσίες. Επιπλέον όλες οι ανάγκες των ίδιων και των οικογενειών τους καλύπτονταν από το κράτος και φυσικά κανένας επιχειρηματίας δεν εμπορευόταν υπηρεσίες και αγαθά.
Σήμερα, τι ψυχολογική υποστήριξη έχουν οι γονείς των παιδιών με αναπηρία, τι δυνατότητες να ξεκουραστούν λίγες ώρες, να πάει διακοπές το παιδί το καλοκαίρι με κρατική μέριμνα; Καμία. Εκτός κι αν έχουν να πληρώσουν στον ιδιωτικό τομέα. Το μόνιμο άγχος των γονιών είναι τι θα απογίνουν τα παιδιά, αν τους συμβεί κάτι.
«Μεγαλώνουμε, κουραζόμαστε, έχουμε προβλήματα στη μέση, μυοσκελετικά. Είμαστε με χάπια κι ενέσεις. Αλλά και το παιδί είναι πολλές ώρες μέσα στο σπίτι, μαραζώνει. Μια φορά τη βδομάδα βγαίνει βόλτα με ένα συνοδό επί πληρωμή.Υπάρχουν κατασκηνώσεις ιδιωτικές, από 1.000 ευρώ και πάνω. Αλλά και τις φυσικοθεραπείες δεν τις δικαιολογεί όλες ο ΕΟΠΥΥ. Κάνει δυο φορές τη βδομάδα, αλλά δεν φτάνει, όμως δεν "βγαίνουμε" για παραπάνω. Αν και θα μπορούσε να έχει μια βελτίωση, τώρα κάνουμε απλά συντήρηση», προσθέτει η Χ. Γιαννακίδου.
