Κροκοδείλια δάκρυα

«Από το 2008 έως το 2013, η Ελλάδα έχασε ένα εκατομμύριο θέσεις εργασίας. Σε αντίθεση με άλλους δείκτες που αλλάζουν με ρυθμό υαλοκαθαριστήρα, οι δείκτες της ανεργίας θα παραμείνουν κολλημένοι, όχι μόνο στην Ελλάδα, παντού. Με το δανεισμό προς επιχειρήσεις να στεγνώνει και τις διεθνείς επενδύσεις να προτιμούν την τεχνολογία και τις μηχανές από το ανθρώπινο μυαλό ή χέρια, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα σενάριο στο οποίο όλοι αυτοί οι άνθρωποι επιστρέφουν σε σταθερές καλοπληρωμένες δουλειές, που θα παράγουν αποταμιεύσεις ικανές να υποσχεθούν σύνταξη». (Η εκτίμηση στην «Καθημερινή»). Ετσι όμως είναι ο καπιταλισμός: κάθε τεχνολογική πρόοδος, κάθε εισαγωγή νέων μέσων παραγωγής -που και αυτά είναι δημιουργήματα του ανθρώπινου χεριού και μυαλού- αντί να αξιοποιούνται π.χ. για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου, οδηγούν στην αύξηση της ανεργίας. Να γιατί χρειάζεται κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και κεντρικός σχεδιασμός, ώστε να ικανοποιούνται οι ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των εργαζομένων, να μειώνεται ο χρόνος εργασίας για να εξαλειφθεί η ανεργία. Οσο για το κλάμα των αστών, βγάζει κροκοδείλια δάκρυα...