Ο κατακερματισμός και η διάσπαση των εργαζομένων συστατικό στοιχείο των αντιλαϊκών μέτρων
Ο λαϊκός εμπαιγμός κορωνίδα της σφοδρής επίθεσης
Μια σημαντική παράμετρος των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης είναι η καλοστημένη προσπάθεια διάσπασης, διαίρει και βασίλευε, κατακερματισμού, διχόνοιας, διαχωρισμού, σαλαμοποίησης και κατηγοριοποίησης, καλλιέργειας μίσους, αντιπαλότητας, εχθρότητας, αποπροσανατολισμού, ψεύτικων αντιπαραθέσεων και διαχωρισμών μεταξύ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, έτσι ώστε πιο εύκολα να υλοποιείται η πολιτική κερδοφορίας του κεφαλαίου με τις λιγότερες δυνατές αντιστάσεις.
Έτσι αυτή την περίοδο, για παράδειγμα στο ασφαλιστικό και στο εργασιακό - μισθολογικό, είναι εξόφθαλμη η σύνδεση των μέτρων με αυτή την προσπάθεια. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι εκεί ρίχνεται όλο το βάρος. Για παράδειγμα, ακούμε συνέχεια «παλαιός και νέος ασφαλισμένος», «ώριμα συνταξιοδοτικά δικαιώματα», «ασφαλισμένος προ του 1993 και μετά το 1993», συνταξιούχοι από τα «ευγενή ταμεία», συνταξιούχοι των ρετιρέ και των υπογείων, άνω των 65 και κάτω των 65 και πάει λέγοντας.
Τα ίδια και στους μισθούς, όπως άλλη μισθολογική ταχύτητα για εργαζόμενους μέσω προγραμμάτων απασχόλησης και προγραμμάτων μαθητείας από 18 ετών έως 21, άλλη από 21 έως 25, άλλη από 25 και πάνω, μόνιμοι - έκτακτοι - αορίστου - συμβασιούχοι, εποχιακοί, γενιά των 700, 500, 400, 300 ευρώ και πάει λέγοντας. Ή οι «μπλοκάκηδες, οι με «ατομική σύμβαση», οι «εξτρατζήδες», οι «παρτ-τάιμς», της «μιας ημέρας», της «μιας ώρας», οι «μαύροι και ανασφάλιστοι», «οι αμειβόμενοι με το κομμάτι», οι «ενοικιαζόμενοι», οι «εργολαβικοί» και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Οι άνεργοι με επίδομα, οι άνεργοι χωρίς επίδομα, οι μακροχρόνια άνεργοι, οι εγγεγραμμένοι και οι όχι εγγεγραμμένοι.
Και εδώ ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Αλλά και στο Δημόσιο έχουμε τα ίδια, μόνιμος με άλλο μισθολόγιο και επιδόματα από γραφείο σε γραφείο, ειδικότητα την ειδικότητα, όροφο στον όροφο, υπουργείο το υπουργείο, υπηρεσία την υπηρεσία και κάπου εκεί πάλι χάος. Τα ίδια με τους ΕΒΕ, που είναι «μπαταξήδες και φοροφυγάδες», τους αγρότες, κατά κύριο επάγγελμα ή μη, και πάει λέγοντας.
Όλα αυτά μαζί με τον κοινωνικό αυτοματισμό είναι μερικά από τα επίχειρα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που προετοίμασε την περίοδο της κρίσης και την επόμενη φάση που θα ακολουθήσει, όπου πάνω στα συντρίμμια και τα αποκαΐδια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων θα οικοδομηθούν τα νέα πεδία κερδοφορίας του κεφαλαίου με τσακισμένους τους εργάτες και ρημαγμένα τα λαϊκά νοικοκυριά.
Αυτό τον κεντρικό στόχο εξυπηρετεί η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων έτσι ώστε να μην μπορούν να σηκώσουν ενιαία και ταξικά το κεφάλι τους, κυνηγώντας και μισώντας ο ένας τον άλλο, ενώ οι κεφαλαιοκράτες θα τους «πατάνε όλους μαζί σαν σταφύλια» ξεζουμίζοντάς τους.Δυστυχώς, πολλά από αυτά τα επιχειρήματα τα «αναμάσησαν ατόφια» ή σε μεγάλο βαθμό συνδικαλιστικές πλειοψηφίες και παρατάξεις, αλλά και πολιτικές δυνάμεις, εγκλωβίζοντας τον ορίζοντα των εργαζομένων και υποβοηθώντας να «εγχυθεί το δηλητήριο» μέσα στις γραμμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Αλλά η προώθηση των αντιλαϊκών μέτρων που θα λάβουν πιο άγρια μορφή προϋποθέτουν και τον ανάλογο εμπαιγμό σε βάρος των εργαζομένων. Έτσι ακούμε ότι ο Σαμαράς «απειλεί» τους εταίρους και δανειστές με τον Τσίπρα, αν απαιτήσουν και άλλα οριζόντια μέτρα, την ώρα που τα μέτρα «πέφτουν οριζόντια, διαγώνια, κάθετα» κλπ.
Ακούμε κοινοβουλευτικές ομάδες των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να «απειλούν θεούς και δαίμονες» αν έρθουν προς ψήφιση πρόσθετα οριζόντια μέτρα, την ώρα που με τους ψηφισμένους νόμους, μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και υποχρεώσεις στο πλαίσιο της ΕΕ τα μέτρα είναι προαποφασισμένα και ακολουθούν απλά τη σειρά τους στο να «κουμπώνουν» με τα προηγούμενα και τα επόμενα μέτρα.
Ακούμε τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλά για «σάπια» και «τελειωμένη» πολιτικά κυβέρνηση την ώρα που αυτός υπόσχεται «λύσεις» με άλλα «μείγματα διαχείρισης» «εντός των τειχών» του καπιταλιστικού συστήματος και της ΕΕ, με «υγιή επιχειρηματικότητα και όχι στρεβλή ανταγωνιστικότητα» βάζοντας τους εργάτες να σηκώνουν ξένες προς τα πραγματικά ταξικά συμφέροντά τους σημαίες. Τους βάζουν μπροστά τον «μπαμπούλα», γέννημα- θρέμμα του συστήματος, τη Χρυσή Αυγή. Του «στήνουν νέα δόκανα» με την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, που όμως η «ναφθαλίνη και η μούχλα του μυρίζει» ακριβώς όπως και η βαρβαρότητα του καπιταλισμού.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον, μπροστά και στο απεργιακό προσκλητήριο του ΠΑΜΕ στις 6 Νοέμβρη, να οργανώσουν ταξικά, ενιαία, συντονισμένα την πάλη τους και τη δράση τους. Να απορρίψουν όλες αυτές τις αντεργατικές και αντιλαϊκές μεθοδεύσεις, προβάλλοντας το διεκδικητικό τους πλαίσιο και τη δική τους συμμαχία. Τη δική τους πρόταση για τη δική τους εξουσία και οικονομία και όχι την εναλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή εντός των τειχών της καπιταλιστικής διαχείρισης.
