Ας μη μιλάνε οι λερωμένοι
Με αφορμή έναν «λαδιάρη», που τον πιάσανε στα πράσα στο «Σωτηρία», έσπευσαν οι από καιρό έτοιμοι (οι ίδιοι που έχουν διαχρονικά αξιώσει να αντιμετωπίζονται οι εργατοπατέρες ως θεσμός - ακόμα και «βάθρο της δημοκρατίας» έχουν ονομάσει τους εκάστοτε Πολυζωγόπουλους) να χύσουν χολή για τα συνδικάτα, να κλάψουν, δήθεν, γιατί με τέτοια συνδικάτα οι εργαζόμενοι δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν στα μνημόνια, να επιβάλουν τη θέση «αυτό είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, μια σαπίλα».
Ασφαλώς και είναι σαπίλα τέτοια φαινόμενα. Και δεν είναι καθόλου μεμονωμένα. Ξανά και ξανά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ τα έχουν καταγγείλει και αντιπαλέψει. Αυτήν την κατάσταση, μάλιστα, την έθεσαν πριν από 14 ολόκληρα χρόνια σαν κεντρικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Και μόλις πρόσφατα, στις 6 Σεπτέμβρη, το ΠΑΜΕ από τη Θεσσαλονίκη έκανε αναφορά σ' αυτήν την κατάσταση, μιλώντας για «ένα μηχανισμό πολύ ισχυρό που εγκλωβίζει το συνδικαλιστικό κίνημα στην υποταγή της ταξικής συνεργασίας, στους σχεδιασμούς της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Που μετατρέπει τα Συνδικάτα σε μηχανισμό συνδιαλλαγής με την εργοδοσία και τους κρατικούς μηχανισμούς και τα εμπλέκει στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων». Γι' αυτή τη θέση λέξη δεν πέρασε στον αστικό Τύπο και πώς να περάσει, αφού έθιγε ιερά και όσια του συστήματος.
Με αυτά τα ιερά και όσια του συστήματος, τους εργατοπατέρες, έκανε και κάνει ακόμα κομπρεμί η αστική δημοσιογραφία και τ' αφεντικά της. Σ' αυτούς βασίστηκε η βαρβαρότητα των καπιταλιστών μέσα στις επιχειρήσεις (λαμπρή μορφή ο Διάκος, για τα δεινά που πέρασαν οι εργάτες του ναυπηγείου Σκαραμαγκά επί ιδιοκτησίας Νιάρχου, λαμπρές μορφές και οι διάδοχοί του στο ίδιο ναυπηγείο όταν πέρασε υπό κρατικό έλεγχο). Στα «παιδιά» του Λευτεριώτη (εργατοπατέρα του '80, από το χώρο των φορτοεκφορτωτών) βασίζεται και σήμερα η αγριότητα των καπιταλιστών όταν στήνει μέσα στη Ζώνη αντι-συνδικάτο με χρυσαυγίτες. Μ' αυτούς στην πρώτη γραμμή επιδιώκουν και σήμερα να κρατήσουν τους εργάτες στην υποταγή. Αυτούς ύμνησαν σαν «υπεύθυνους συνδικαλιστές» στη Χαλυβουργία του Βόλου, όταν συνοδεία χρυσαυγιτών τραμπούκων σήκωναν στην πύλη πανό με τη φράση «έξω το ΠΑΜΕ». Τέτοιος είναι και ο χρυσαυγίτης που, όπως αποκάλυψε χτες ο «Ρ», έστησε ολόκληρη «ομοσπονδία» που έφτασε ως την πόρτα του συνέδριου της ΓΣΕΕ για να έχει νόμιμη βάση το δουλεμπόριο.
Ας μη μιλάνε, λοιπόν, οι λερωμένοι. Αλλά πολύ περισσότερο να 'χουν το νου τους οι εργαζόμενοι. Η υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος είναι μια μεγάλη υπόθεση. Σημαίνει κίνημα χειραφετημένο από τους σάπιους εργατοπατέρες, από τους καπιταλιστές, τα κόμματά τους, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Σημαίνει εργάτες άφοβους, οργανωμένους κόντρα στην εξουσία των μονοπωλίων. Σημαίνει ανοιχτή αντιπαράθεση με όλους εκείνους από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ που κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση και οι συνδιαλλαγές μεταξύ τους είναι καθημερινές, από τις νοθείες, τις συναλλαγές με την εργοδοσία, τους μηχανισμούς της ΕΕ, τα διάφορα προγράμματα μέχρι το μοίρασμα ρόλων στη νομή του συνδικαλιστικού κινήματος, με ισχυρούς μεταξύ τους δεσμούς και αλληλεξαρτήσεις. Ολους αυτούς που κοινό τους γνώρισμα είναι η στήριξη της κυρίαρχης πολιτικής και φυσικά με το αζημίωτο σε παραταξιακό ή προσωπικό επίπεδο.
Σ' αυτήν την κατάσταση βρίσκεται και η απάντηση στο γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αφοπλισμένο στην επίθεση του κεφαλαίου και ειδικά μπροστά στην καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ο πόλεμος με αυτόν το μηχανισμό είναι σκληρός, αλλά υποχρεωτικός.
