Ο φθηνότερος εργάτης, ο απολυμένος δημόσιος υπάλληλος, ο «λύκος της ιδιωτικοποίησης» και οι προβιές του
Μονιμότητα... αλλά ως προς τις απολύσεις, την κινητικότητα και διαθεσιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, δραστική εμπορευματοποίηση δημοσίων υπηρεσιών με πρόσχημα την αντιμετώπιση της αναποτελεσματικότητας του δημοσίου, σταδιακή «ανανέωση» του προσωπικού με πολύ φθηνότερους υπαλλήλους που θα εναλλάσσονται μεταξύ ανεργίας και υποαπασχόλησης και επιστράτευση του κοινωνικού αυτοματισμού μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων με «έπαθλο» την πρωτιά της ανεργίας ήταν το «ρεζουμέ» των πρόσφατων δηλώσεων του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκου Μητσοτάκη, από τις Βρυξέλλες.
Έτσι απλά λοιπόν χιλιάδες υπάλληλοι χάνουν τη δουλειά τους, χιλιάδες χρήστες των παρεχομένων υπηρεσιών που θα ιδιωτικοποιηθούν είτε δεν θα έχουν καμιά απολύτως πρόσβαση σε αυτές, είτε θα πρέπει να βάλουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη για να τις έχουν, καθώς θα λειτουργούν με απολύτως «ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια», ενώ ήδη τις έχουν χρυσοπληρώσει μέσα από βαριά φορολογία και άλλες κρατήσεις. Αλλά θέλει μεγάλη προσοχή γιατί ο «λύκος της ιδιωτικοποίησης» θα «φορέσει και την προβιά» των ΜΚΟ, του δήθεν εθελοντισμού και άλλων παραλλαγών της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού για να εξαπατήσουν τη φτωχολογιά. Και ενώ η συζήτηση επιβάλλεται να ανοίξει για την αναβάθμιση των παρεχομένων υπηρεσιών, εντελώς δωρεάν για εργαζόμενους και λαϊκά στρώματα, άνεργους κλπ. με βάση τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, εντούτοις οι εξελίξεις σηματοδοτούν εδραίωση της βαρβαρότητας, επιστροφή στο μεσαίωνα συνολικά σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Γιατί έτσι γίνεται κατά την πάγια τακτική. Η επίθεση ξεκινά για το δημόσιο τομέα και αμέσως μετά ακολουθεί ο ιδιωτικός και αντίστροφα. Αλλά εδώ επιβάλλεται να δουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα το περιβάλλον, το πλαίσιο μέσα στο οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα.
Πρόκειται για την κεντρική, ταξική πολιτική επιλογή του κεφαλαίου στα πλαίσια της ΕΕ και των εθνικών εφαρμογών για να γίνει όσο το δυνατόν φθηνότερος ο εργάτης. Να απαλλαχθεί το καπιταλιστικό κράτος και η εργοδοσία από τα σχετικά κόστη (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, πρόνοια, αθλητισμός, πολιτισμός, καθαριότητα, κλπ υπηρεσίες) και όλο αυτό το κόστος να πέσει στις πλάτες του εργάτη. Τα σχετικά κονδύλια που θα εξοικονομηθούν θα πάνε στις τσέπες της εργοδοσίας μέσω πολλαπλών επιδοτήσεων και ενισχύσεων (φοροαπαλλαγές, κίνητρα, δάνεια κλπ), ενώ για το κεφάλαιο ανοίγουν ζωτικοί τομείς του δημοσίου με εξασφαλισμένη πελατεία και υψηλή κερδοφορία. Όταν πάλι το κεφάλαιο τους «ξεζουμίσει» και δεν τους χρειάζεται, πάλι το καπιταλιστικό δημόσιο θα έρθει και θα τις «εξυγιάνει» φορτώνοντας τη «λυπητερή» και πάλι στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Πάντως πρέπει να πούμε ότι το «αργό», «πελατειακό», «αναποτελεσματικό» κράτος και τώρα που μιλάμε, είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικό όταν πρόκειται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και ιδιαίτερα εχθρικό όταν πρόκειται για τα εργατικά, λαϊκά στρώματα. Πρόκειται για βαθιά ταξική επιλογή, η οποία τώρα με τα νέα δεδομένα ενισχύεται, με ένα δημόσιο ακόμη πιο αντιδραστικό και πιο κατασταλτικό σε όποιον αντιστέκεται και με «πειθήνιους» υπαλλήλους.
Η συνεχιζόμενη ταξική κίνηση στα πλαίσια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης(ιδιωτικοποίηση κερδών - κοινωνικοποίηση χρεών) δεν πρόκειται να σταματήσει όσο στο προσκήνιο δεν μπαίνει το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ, κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων με εργατικό, κοινωνικό έλεγχο, κεντρικό, πανεθνικό σχεδιασμό στα πλαίσια της εργατικής λαϊκής οικονομίας και εξουσίας, με την αφετηριακή αντίληψη ότι παραγωγός του πλούτου είναι η εργατική τάξη. Φυσικά προϋπόθεση είναι η οργάνωση του ταξικού αγώνα, η ανασύνταξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό, η ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας με άμεσο στόχο την παρεμπόδιση, την καθυστέρηση των μέτρων, την απόσπαση έστω και κάποιων κατακτήσεων, αλλά κυρίως τη διάνοιξη του τελικού ορίζοντα. Λογικές του «να διαφυλάξω το δικό μου το μαγαζί», «ανταγωνιστικό δημόσιο», «ειρηνική συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα», «κράτος στρατηγείο», «κράτος που θα επιδοτεί τους υγιείς επιχειρηματίες και όχι τα λαμόγια», «πελατειακό κράτος», είναι βούτυρο στο ψωμί του κάθε υπουργού, της κάθε κυβέρνησης, της κάθε τρόικας και της ΕΕ.
Όλα αυτά τα ζητήματα ανοίγονται από το ΠΑΜΕ και τις ταξικές δυνάμεις μπροστά και στην απεργία στις 6 Νοέμβρη.
