Ορισμένα συμπεράσματα από τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στη δημόσια Υγεία - Πρόνοια

Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις στις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας έφεραν στην επιφάνεια τη μεγάλη αναντιστοιχία του επιπέδου των αγώνων (μαζικότητα, επίπεδο οργάνωσης) σε σχέση με την επίθεση της κυβέρνησης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης στους εργαζόμενους στην Υγεία, αλλά και τους υπόλοιπους κλάδους. Επίσης, βγαίνουν συμπεράσματα για το πώς έδρασαν οι ταξικές δυνάμεις σε μια πληθώρα κινητοποιήσεων τους τελευταίους μήνες, τι βήματα κάναμε, τι έμεινε στο ταξικό κίνημα ως παρακαταθήκη.

Οι άλλες συνδικαλιστικές δυνάμεις, παρά τις επιμέρους διαφορές τους, έχουν ενιαία στάση σε μορφές πάλης και συμφωνία στο περιεχόμενο αυτών των αγώνων (αλλαγή πολιτικής, χωρίς να θίξουμε την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, τις στρατηγικές τους επιλογές, και την εξουσία των μονοπωλίων, υπεράσπιση του υπάρχοντος εμπορευματοποιημένου δημόσιου συστήματος Υγείας, αναπαραγωγή των κυβερνητικών ιδεολογημάτων περί βιωσιμότητας των νοσοκομείων κ.ά.).

Κύρια, ΠΑΣΚΕ αλλά και όλο το φάσμα των ρεφορμιστικών δυνάμεων, ασκούσαν πιέσεις για απεργιακές κινητοποιήσεις απανωτές χωρίς προετοιμασία, χωρίς να γίνονται υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Την ίδια ώρα, προσπαθούσαν να κρύψουν τις ευθύνες τους για την κατάσταση του κινήματος. Πρόσφατα μάλιστα σε συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕΔΗΝ ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έριξε την ευθύνη για τα χαμηλά ποσοστά των απεργιών στον κλάδο μας στους ίδιους τους εργαζόμενους και στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ!

Αυτές τις κινητοποιήσεις, υπέσκαπταν συστηματικά, τόσο με το πλαίσιο όσο και με φανερή αλλά και συγκαλυμμένη απεργοσπασία (Καλούσαν σε συμμετοχή στις συγκεντρώσεις χωρίς συμμετοχή στην απεργία βαφτίζοντας μάλιστα την απεργοσπασία «έξυπνες μορφές πάλης», ανέχθηκαν ή και αναπαρήγαγαν τη λογική της μοιρολατρίας, τη λογική δεν αντέχουμε να απεργούμε κ.ά.).

Ο έντονος εκφυλισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα, δεν πρέπει να επιδράσει σε κανέναν εργαζόμενο και πολύ περισσότερο σε αυτούς που δρουν στο πλάι ή και μαζί με τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Χρειάζεται η αποφασιστική αντιμετώπιση από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ. Απαιτούνται συγκεκριμένα μέτρα ώστε να ενισχυθούν οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες των δυνάμεων του ΠΑΜΕ τόσο στο επίπεδο της ΠΟΕΔΗΝ όσο και στα πρωτοβάθμια σωματεία. Είναι σημαντικός παράγοντα για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης προς όφελος των ταξικών δυνάμεων.

Γνωρίζοντας ότι οι πιέσεις για απεργία και κινητοποιήσεις διαρκείας θα αυξηθούν, εκτιμάμε ότι είναι ανάγκη να δούμε καλύτερα την τακτική μας στην Ομοσπονδία, ώστε να υπηρετούμε με τον καλύτερο τρόπο τον αγώνα με ταξικά κριτήρια, το στόχο ανασύνταξης του κινήματος. Παίρνουμε υπόψη και παρατηρήσεις συντρόφων και συναδέλφων για τις απανωτές απεργιακές κινητοποιήσεις χωρίς περιθώρια και προϋποθέσεις προετοιμασίας (συνεδρίαση ΔΣ, γενικές συνελεύσεις, ενημέρωση εργαζομένων κ.λπ.), αλλά και ζητήματα απεργοσπασίας και υποχώρησης δυνάμεων που μέσα στο κλίμα εκφυλισμού παρασύρονται από τις δυνάμεις της φθοράς. Διευκρινίζουμε ότι δε δικαιολογείται να παρασύρονται οι δυνάμεις μας από το κλίμα εκφυλισμού, απογοήτευσης ή απεργοσπασίας και θέλει ουσιαστική συζήτηση και μέτρα εκεί που έχουμε τέτοια φαινόμενα.

Χρειάζεται στοχοπροσήλωση στα επιτελεία του αγώνα στα νοσοκομεία, δηλαδή τα ψηφοδέλτια μας, τις επιτροπές αγώνα. Πώς λειτουργούν, πώς δίνουν τη μάχη, αν βοηθάμε να ισχυροποιούνται, να μαζικοποιούνται. Παρατηρείται το φαινόμενο να μη μαζεύονται τακτικά, πριν από κάθε μάχη οι δυνάμεις σ' ένα χώρο, ώστε συλλογικά και με σχέδιο να οργανώνουν την παρέμβασή μας.

Ενας λόγος είναι ότι δεν έχουμε πάντα εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, δηλαδή ότι μπορούν οι συνάδελφοι στο ψηφοδέλτιο να συμβάλλουν στην οργάνωση του αγώνα, ότι μπορεί η κατάσταση στο κίνημα να αλλάξει, ότι οι σημερινοί απεργοσπάστες αύριο θα είναι απεργοί και αποφασισμένοι να φτάσουν τον αγώνα μέχρι τέλους. Γι' αυτό τσιγκουνευόμαστε να αφιερώσουμε χρόνο μαζί τους, φοβούμενοι ότι θα πάει χαμένος! Αλλά αν με αυτούς που συμφωνούν μαζί μας στην κατεύθυνση της πάλης δε συζητήσουμε, δε σχεδιάσουμε μαζί και δεν ακούσουμε την ανησυχία, την αμφιβολία και την κριτική τους για πλευρές της δουλειά μας πώς θα δυναμώσουμε; Πώς θα πολλαπλασιάσουμε και ατσαλώσουμε τις δυνάμεις μας;

Ενας άλλος λόγος είναι ότι συχνά δουλεύουμε ρουτινιάρικα με εισηγήσεις που επαναλαμβάνουν πάνω κάτω τα ίδια, χωρίς να τονίζουμε κάθε φορά το καινούριο στις εξελίξεις, στην αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις. Ποιο είναι το πιο σημαντικό που πρέπει να λύσουμε σε κάθε φάση του αγώνα, σε κάθε χώρο για να πάμε παραπέρα.

Είναι ανάγκη να αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο στην προετοιμασία της συζήτησης του ψηφοδελτίου. Μας απασχολεί πώς στις εισηγήσεις μας θα κεντρίζουμε το ενδιαφέρον των συναδέλφων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, θα δένουμε χωρίς πολλά λόγια τις εξελίξεις στο νοσοκομείο με τις κεντρικότερες στοχεύσεις της αστικής τάξης, θα δίνουμε επιχειρήματα, θα καταλήγουμε σε σχέδιο δράσης - πρωτοβουλιών στο χώρο μας που να ξεσηκώνουν νέες δυνάμεις. Πώς να δένουμε τέτοιες παρεμβάσεις με κεντρικότερες κινητοποιήσεις, αναδεικνύοντας την ανάγκη συνολικής απάντησης του κλάδου και της εργατικής τάξης.

Πώς δηλαδή, όχι μόνο με καταγγελίες που κι αυτές χρειάζονται, αλλά ακόμα περισσότερο με την αυτοτελή δράση μας στο χώρο θα απαντάμε στο δικό τους εκφυλισμό και συναίνεση στα μέτρα! Να αναδεικνύεται η μαχητική πρωτοπορία στην πράξη. Να νιώθει κάθε τίμιος εργαζόμενος ότι σε εμάς μπορεί να στηριχτεί, ότι μπορεί να ενώσει τη δύναμή του με τη δική μας !

Μετά τις τελευταίες αρχαιρεσίες αναδείχτηκαν στα Διοικητικά Συμβούλια νέοι αγωνιστές που στηρίζουν το ΠΑΜΕ, χωρίς να έχουν σε ορισμένες περιπτώσεις ιδιαίτερη πείρα. Μην υποτιμήσουμε την πίεση που δέχονται, ότι πρέπει να χειριστούν ζητήματα, χωρίς την ανάλογη πείρα. Χρειάζονται πιο συστηματική βοήθεια, αναλογιζόμενοι ότι μέσα στο καμίνι της πάλης αναδεικνύονται οργανωτικά ταλέντα, φανερώνονται καινούριοι αγωνιστές με χαρίσματα.

Μπαίνει εμπόδιο στη συσπείρωση δυνάμεων το επίπεδο πρωτοβουλιών μας σε κεντρικό επίπεδο (ΠΟΕΔΗΝ), αλλά και ανά χώρο δουλειάς, νοσοκομείο κ.λπ. που παραμένει αδύναμο, ενώ έχουμε δυνατότητες. Κάνουμε κριτική στις άλλες δυνάμεις και σωστά, αλλά δεν αρκεί. Μπορούμε να έχουμε πιο αποφασιστικές παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες. Απόδειξη ότι έχουμε δυνατότητα να το αλλάξουμε παρά τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, είναι οι αρκετά καλά σχεδιασμένες πρωτοβουλίες που πήραμε:

α) Με την πολύμορφη δράση του σωματείου της Πολυκλινικής (επιτυχημένη συναυλία από σωματεία και λαϊκές επιτροπές, κινητοποιήσεις μέσα από μαζικές γενικές συνελεύσεις κ.λπ.).

β) Τη στάση εργασίας 23 Αυγούστου που πραγματοποιήθηκε μετά από πίεση των δικών μας δυνάμεων με αποφάσεις σωματείων εργαζομένων στα νοσοκομεία.

γ) Την πρωτοβουλία των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στο Θριάσιο Νοσοκομείο το Σεπτέμβρη. Σε μαζική γενική συνέλευση (180 εργαζόμενοι) προτείναμε να γίνει στάση εργασίας από κοινού με τα σωματεία των νοσοκομείων στη Δυτική Αττική και κινητοποίηση στο Χαϊδάρι. Η πρότασή μας υιοθετήθηκε από τη συνέλευση στο πλαίσιο και τη μορφή και συζητήθηκε οργανωμένα στα ΔΣ σε «Αττικόν», «Λοιμωδών», Δαφνί και «Δρομοκαΐτειο». Ολα τα σωματεία συμμετείχαν στην κινητοποίηση με τα πανό τους και εργαζόμενους, με παλμό και συνθήματα. Συμμετείχαν και οι Λαϊκές Επιτροπές της περιοχής. Οι εργαζόμενοι αισθάνθηκαν αυτό τον αγώνα δικό τους, ενώ ήταν μια θαυμάσια απάντηση για την ικανότητα κοινής δράσης από τα κάτω, απέναντι στα ψευτοσυντονιστικά των αριστεριστών και συριζαίων.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων κινητοποιήσεων πήραμε μέτρα για τον καλύτερο εξοπλισμό των δυνάμεών μας. Η Γραμματεία του ΠΑΜΕ Υγείας - Πρόνοιας της Αττικής συγκάλεσε 4 συσκέψεις σε διάστημα δύο μηνών καλώντας τους εκλεγμένους στα ψηφοδέλτιά μας. Προσπάθησε και η ίδια η Γραμματεία να αποκτήσει καλύτερη εικόνα για την αντιπαράθεση που υπήρχε στα νοσοκομεία. Παρά τις ελλείψεις κατά την προετοιμασία τους και τη σχετικά μικρή συμμετοχή, εκτιμάμε ότι βοήθησαν. Επίσης, σε συσκέψεις με συνδικαλιστικά στελέχη στα νοσοκομεία προσδιορίσαμε καλύτερα την προπαγάνδα μας παίρνοντας υπόψη κι αυτή του υπουργείου που έκανε και εξακολουθεί να κάνει συστηματικές προσπάθειες να παρουσιάσει τις κινητοποιήσεις των υγειονομικών σε αντίθεση με τις λαϊκές ανάγκες.

Μας βασάνισε στο «Αττικόν», π.χ. πώς θα βάλουμε το αίτημα της «αποκλειστικά δωρεάν Υγείας για όλους» σε Γενική Συνέλευση γιατρών που βρίσκονται σε κινητοποιήσεις για τα δεδουλευμένα και τη μεγάλη πλειοψηφία δεν την προβληματίζει αν ο ασθενής έχει να πληρώσει. Πώς μέσα από εκεί θα αποκαλύψουμε τα διαφορετικά συμφέροντα που έχουν από τους διευθυντές, πώς θα συμβάλλουμε να σπάνε αυταπάτες ότι οι σημερινοί ειδικευόμενοι θα έχουν τη πορεία των διευθυντών τους. Τα αιτήματά μας και πώς τα προωθούμε σε κάθε φάση ενός αγώνα, σε κάθε κλάδο και ειδικότητα είναι κομβικό σημείο και συνήθως το αντιμετωπίζουμε επιδερμικά.

Χρειάζεται με μεγαλύτερη επιμονή να σχεδιάσουμε καλά οργανωμένες πρωτοβουλίες ενάντια στη διαθεσιμότητα και την καθυστέρηση της κυβέρνησης να τοποθετηθούν οι συνάδελφοι στα νοσοκομεία. Να μην υπάρξει απόλυση. Να ανοίξουν τα νοσοκομεία που έκλεισαν. Αλλά και να μελετήσουμε το κενό που άφησε το κλείσιμο νοσοκομείων στους κατοίκους της κάθε περιοχής, ώστε να το αναδείξουμε, να αποτελέσει κρίκο ενίσχυσης της δουλειάς μας για τη λαϊκή συμμαχία.

Επιθεωρώντας τις δυνάμεις μας στον κλάδο και τη συνοικία εκεί που έκλεισαν νοσοκομεία, εκεί που θα κλείσουν νοσοκομεία και μονάδες του ΕΟΠΥΥ, να σχεδιάσουμε καλά οργανωμένες πρωτοβουλίες και να απευθυνθούμε πλατιά στον κόσμο. Μην ξαφνιαστούμε αν η ανταπόκριση σε κινητοποιήσεις για μην κλείσουν υποδομές του ΕΟΠΥΥ είναι μεγαλύτερη κι από αυτή για τα νοσοκομεία. Ο κόσμος υποφέρει, νιώθει μεγάλη ανασφάλεια για την υγεία του και της οικογένειάς του. Να βγαίνουν καταγγελίες ενάντια στο 25ευρω και τις πληρωμές για Φάρμακο, Υγεία, Πρόνοια από τα σωματεία. Να απευθυνθούμε πλατιά στα συνδικάτα και φορείς του μαζικού λαϊκού κινήματος.

Παράλληλα, να αναδεικνύουμε σε κάθε νοσοκομείο, ίδρυμα πρόνοιας τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υγειονομικοί στη δουλειά τους (συνθήκες, εντατικοποίηση, έλλειψη μέτρων προστασίας κ.λπ.), αλλά και προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινή ζωή τους (κίνδυνος κατασχέσεων, απόρριψη αίτησης για παιδικό σταθμό, συνταξιοδοτικό και άλλα). Να μη στενεύουμε τα όρια συσπείρωσης και δράσης στους τοίχους του νοσοκομείου. Να μη μένουμε στην καλύτερη περίπτωση σε μια καταγγελία για την άθλια πραγματικότητα. Να τραβάμε συναδέλφους στη δράση για παρεμβάσεις σε ζητήματα που νιώθουν ότι τους αφορούν, που λένε «κάτι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό». Να σπάμε το φόβο και την υποταγή!

Ταυτόχρονα να πυκνώσουν οι πρωτοβουλίες για υπηρεσίες Υγείας που χάνονται (κλείσιμο νοσοκομείων, κλινικών και κλινών, περικοπές κ.λπ.). Χρειάζεται να συνειδητοποιηθεί ότι με τέτοιο κίνημα δεν μπορούμε να φρενάρουμε τα μέτρα. Αρα, αυτό είναι το μέγιστο καθήκον και η μέγιστη συμβολή στην τάξη μας. Η δημιουργία προϋποθέσεων και υποδομών για να αποκτήσει το συνδικαλιστικό κίνημα μια αυτοτελή και ανεξάρτητη πολιτική απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της, ώστε να μπορεί να δημιουργεί πρόβλημα στην αστική τάξη και τις κυβερνήσεις της, να αποσπά νίκες και να ανοίγει την προοπτική.

Ενα παράδειγμα: κλινική με σοβαρή έλλειψη προσωπικού που η διοίκηση θέλει να την κλείσει, πώς θα κρατηθεί ανοιχτή; Με τη σχεδόν καθημερινή εφημερία και την αυτοθυσία των δυνάμεών μας μέχρι να εξαντληθούν ή με την κοινή δράση υγειονομικών, ασθενών και λαϊκών επιτροπών; Θα αναδείξουμε πέρα από την κυβέρνηση, τις άλλες δυνάμεις και το ρόλο των διευθυντών στην υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων ως κομμάτι του μηχανισμού; Ακόμα και αν δεν τα καταφέρουμε να μείνει ανοιχτή, θα κερδίσουμε σε νέο εργατόκοσμο, νέους επιστήμονες που μπήκαν στη μάχη, που συσπειρώθηκαν στο ΠΑΜΕ ανεξάρτητα από πολιτικές, θρησκευτικές και άλλες πεποιθήσεις; Εκτιμάμε ότι δε δουλεύουμε ενιαία με τέτοιους όρους, με σχέδιο και συνέχεια, ώστε να συμβάλλουμε πιο μαζικά στην υιοθέτηση της ταξικής γραμμής πάλης.

Εγκαινιάσαμε, παρά τις καθυστερήσεις και τις αδυναμίες, έναν τρόπο δουλειάς πραγματικά πρωτοπόρο με αφορμή την πρόταση της πανεργατικής απεργίας 23 Οκτώβρη. Είναι μια απεργία που προτείναμε οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στα συνδικάτα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, σε όλους τους εργάτες. Θέλαμε να μην πάμε όπως στις υπόλοιπες απεργίες. Θέλαμε να ξεπεράσει κάθε προηγούμενη απεργία στο βαθμό προετοιμασίας και οργάνωσης «από τα κάτω», στον τρόπο δουλειάς των επιτελείων του αγώνα από τις Γραμματείες του ΠΑΜΕ Υγείας μέχρι το ψηφοδέλτιό μας.

Να μετρήσουμε αποτελέσματα στους δείκτες δουλειάς που προαναφέραμε. Να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες που έχουμε εντοπίσει στη δουλειά μας. Ο κύριος στόχος ήταν και παραμένει να μάθουμε να δουλεύουμε έτσι για να μετράμε βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος και όχι μόνο για πιέσουμε τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Συνεχίζουμε να δουλεύουμε με απαιτητικότητα στην ίδια κατεύθυνση για την απεργία στις 6 Νοέμβρη.

Και το θέλουμε γιατί είναι ανάγκη να δοθεί αποφασιστική απάντηση στην κυβέρνηση, την ΕΕ, το ΔΝΤ για τα αντιλαϊκά μέτρα που υλοποιούν και τα νέα που ετοιμάζονται να πάρουν. Γιατί τέτοια απάντηση μπορεί να δώσει μόνο αυτή η γραμμή πάλης αναδεικνύοντας τη δύναμη που έχει ο λαός μας.

Χρειάζεται να ιεραρχήσουμε και να ρίξουμε βάρος σε σωματεία που έχουν βαρύτητα, εκεί που μπορούμε να ασκήσουμε μεγαλύτερη πίεση με την κατάλληλη προετοιμασία, ώστε να υπάρξουν τις επόμενες μέρες αποφάσεις για την απεργία (Διοικητικά Συμβούλια και Γενικές Συνελεύσεις), να δημιουργούν κλίμα που θα διευκολύνει τη δουλειά μας και στους χώρους που είμαστε πιο αδύναμοι. Σε κάθε χώρο θέλει καλό σχέδιο και ζύμωση στον κόσμο, σχέδιο ακόμα και για τον τρόπο που θα θέτει δυσκολίες στις άλλες δυνάμεις προκειμένου να αποτρέψουμε μια ρουτινιάρικη δουλειά που αναπαράγει την απεργοσπασία. Σχέδιο για καλά προετοιμασμένες γενικές συνελεύσεις, συζητήσεις. Αυτό προϋποθέτει να μαζευτούν έγκαιρα όλες οι Τοπικές Γραμματείες, τα Ψηφοδέλτια, οι Επιτροπές του ΠΑΜΕ.

Η απεργία και το ανέβασμα της δουλειά μας μπορεί να αποτελέσει απάντηση στην εργοδοσία και τα τερτίπια της με το καλόπαιδό της, τη Χρυσή Αυγή. Το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα ή αλλιώς η αστική δημοκρατία γεννάει, θρέφει και αναπαράγει το φασισμό με την ιδεολογία του και την οργανωτική μορφή του. Τον χρησιμοποιούν ως μοχλό τρομοκρατίας, αλλά και ως δηλητήριο ανάμεσα στην εργατική τάξη. Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα. Οι εστίες αντίστασης, όπως το Πέραμα, για να μην πέσουν τα μεροκάματα και ο πήχης απαιτήσεων των εργαζομένων, μπορούν να πολλαπλασιαστούν.

Χρειάζεται να μας απασχολήσει το ζήτημα αντανακλαστικών των δυνάμεών μας για τα χτυπήματα της Χρυσής Αυγής όπως στο Πέραμα και το Κερατσίνι. Πόσο γρήγορα αξιοποιούμε ένα γεγονός, τι μέτρα παίρνουμε ώστε οι εργαζόμενοι που πιάνουν το ζήτημα και τους συγκινεί να μπορούμε να τους κινητοποιούμε. Υπήρξε καταδίκη στους χώρους δουλειάς, οργανώθηκαν εξορμήσεις, κολλήθηκαν αφίσες, αρκετά νοσοκομεία πήραν αποφάσεις καταδίκης της Χρυσής Αυγής και της εγκληματικής δράσης.

Ωστόσο, σε πολλούς χώρους που πάρθηκαν αποφάσεις υπήρξε καθυστέρηση, δεν αντιλήφθηκαν αμέσως οι δυνάμεις μας τη σοβαρότητά του. Υπήρχε το πού να βρω τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου, η αναβλητικότητα για την επόμενη μέρα. Οπου πηγαίναμε με αποφασιστικότητα λυνότανε άμεσα το ζήτημα. Την απόφαση του σωματείου δεν τη θέλαμε για να τη γράψει ο «Ριζοσπάστης», αλλά για να αξιοποιηθεί από τις δυνάμεις μας, να καλέσουμε εργαζόμενους στις κινητοποιήσεις, ότι ρωγμή μπορούσαμε να πετύχουμε στη λογική των δύο άκρων να την κάνουμε.

Θέλει συζήτηση και επαγρύπνηση πώς δημιουργούμε αγωνιστικό κλίμα και αγωνιστική συσπείρωση. Και εδώ αναδείχτηκε το ζήτημα της πρωτοβουλίας. Πως αν δεν έρθει γραμμή από πάνω ότι δουλεύουμε κάποια συγκέντρωση, δεν υπάρχει το αίσθημα πρωτοβουλίας να ανοίξουμε ένα ζήτημα. Συχνά η δουλειά μας είναι επιδερμική, μένει σε ένα ψήφισμα, στο μοίρασμα ανακοίνωσης. Δε δημιουργείται δεσμός γύρω από αυτό. Θέλει μαζική προπαγάνδα, συζήτηση ανά τμήμα, τραπεζάκι, σύσκεψη. Χρειάζεται σε κάθε χώρο δουλειάς επαγρύπνηση και ετοιμότητα.

Το λαϊκό κίνημα είναι σε θέση μάχης ενάντια στους εκμεταλλευτές και τα στηρίγματά τους. Βλέπουμε κατάματα τις αδυναμίες μας γιατί είναι στο χέρι μας να τις αντιμετωπίσουμε. Για να έρθει νωρίτερα η ώρα που ο δουλευτάρης λαός που παράγει όλα τα πλούτη, θα τους νικήσει και θα γίνει νοικοκύρης στον τόπο του.

Ολγα ΣΙΑΝΤΟΥ
Μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΠΟΕΔΗΝ και στέλεχος του ΠΑΜΕ