Η απεργία στις 9 Απρίλη και οι άλλες δυνάμεις

Στις 17 Μάρτη, συνεδρίασε η Εκτελεστική Επιτροπή της ΓΣΕΕ, όπου συζητήθηκε η πρόταση για πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη. Η πρόταση υπερψηφίστηκε από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ και τη ΔΑΚΕ. Το ΠΑΜΕ κατέθεσε ολοκληρωμένο πλαίσιο πάλης, με αιχμή την απόκρουση των νέων μέτρων που φέρνουν κυβέρνηση και τρόικα, την προστασία των ανέργων, την υπογραφή ικανοποιητικών κλαδικών Συμβάσεων και ΕΓΣΣΕ, το Ασφαλιστικό και τις ιδιωτικοποιήσεις.

Η συμφωνία της ΔΑΚΕ με την απεργία δεν πρέπει να ξεγελάσει τους εργαζόμενους. Ο επικεφαλής της παρουσίασε τα αντεργατικά μέτρα σαν «νέες απαιτήσεις της τρόικας». Στόχος της είναι να αθωώσει την κυβέρνηση και την ΕΕ, αλλά κυρίως την ντόπια πλουτοκρατία, η οποία, εδώ και χρόνια, αξιώνει τις αλλαγές που τώρα συμφωνήθηκαν, σε ό,τι αφορά τις τριετίες, τις εργοδοτικές εισφορές, τις ομαδικές απολύσεις, τα «συμβόλαια εργασίας» και άλλα. Οπως ήταν αναμενόμενο, η ΔΑΚΕ διαφώνησε με το πλαίσιο που κατέθεσε το ΠΑΜΕ και μετά τη συνεδρίαση προσπάθησε να διαμορφώσει κοινό πλαίσιο με την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΠΑΣΚΕ δε συμφώνησε με την κήρυξη της απεργίας. Ενας από τους λόγους που επικαλέστηκε, ήταν ότι η απεργία δε θα έπρεπε να δυναμιτίσει τη νέα ΕΓΣΣΕ, που ετοιμάζεται να υπογράψει με τις εργοδοτικές ενώσεις. Σύμφωνα με την ΠΑΣΚΕ, «η μετενέργεια λήγει στις 31 Μάρτη και μη υπογραφή σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι (μερικές εκατοντάδες χιλιάδες) που καλύπτονται απ' αυτήν, οδηγούνται σε ατομικές συμβάσεις εργασίας και μ' αυτόν τον τρόπο».

ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αν και εμφανίζονται να κρατούν διαφορετική στάση απέναντι στην απεργία, υπηρετούν τον ίδιο στόχο: Να εκφυλιστεί η εργατική κινητοποίηση πριν καν κηρυχθεί, να αποτελέσει μια «τουφεκιά στον αέρα», που θα διευκολύνει την εργοδοσία και την κυβέρνηση να περάσουν τα μέτρα, τα οποία συνδέουν άμεσα με την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Οι δύο παρατάξεις, που είναι για χρόνια οι πυλώνες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, υπηρέτησαν και υπηρετούν τη λογική της καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητα, του «ρεαλισμού», του «κοινωνικού εταιρισμού», δηλαδή της ταξικής συνεργασίας.

Ανοιχτά στο πλευρό της εργοδοσίας

Το επιχείρημα της ΠΑΣΚΕ ότι πρέπει να υπογραφεί μια οποιαδήποτε ΕΓΣΣΕ, για να προστατευτούν τάχα οι εργαζόμενοι από τις ατομικές συμβάσεις, είναι γελοίο και προκλητικό. Με το ίδιο επιχείρημα, τα στελέχη της σε κλαδικά και επιχειρησιακά σωματεία έχουν υπογράψει μεγάλες μειώσεις στους μισθούς και έχουν απεμπολήσει σημαντικές κατακτήσεις των εργαζομένων στις Συμβάσεις. Αυτό, βέβαια, δεν ανέκοψε την επιθετικότητα της εργοδοσίας, ούτε περιόρισε τις ατομικές Συμβάσεις, που κάνουν θραύση σε κλάδους όπως ο Τουρισμός, το Εμπόριο και άλλοι.

Επιπλέον, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι τα λεγόμενα «συμβόλαια εργασίας», που προωθούν κυβέρνηση και τρόικα, αποτελούν την πεμπτουσία των ατομικών Συμβάσεων, αφού προβλέπουν αμοιβή με τον κατώτερο μισθό και απόλυση χωρίς αποζημίωση, μετά την τριετία που ο εργαζόμενος θα προσφέρει τις υπηρεσίες του στον εργοδότη. Για όλα αυτά, η ΠΑΣΚΕ δε λέει τίποτα και την ίδια ώρα κοροϊδεύει τους εργαζόμενους ότι υπερασπίζεται τάχα τις ΣΣΕ. Οπως δε λέει τίποτα για την πρόβλεψη να μειωθεί στο μισό (ή να καταργηθεί) η αποζημίωση για τις τριετίες, που περιλαμβάνει η συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας.

Η ΕΓΣΣΕ που υπερασπίζεται η ΠΑΣΚΕ νομιμοποιεί τους μισθούς των 586 μεικτά, θεωρεί τετελεσμένη την κατάσταση που δημιούργησε η κυβερνητική παρέμβαση στον καθορισμό του κατώτερου μισθού. Αρα, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια για την ΠΑΣΚΕ: Από τη μια, προχωράει στην υπογραφή της άθλιας σύμβασης με τους εργοδότες και, από την άλλη, υπονομεύει κάθε οργανωμένη αντίδραση στα νέα αντεργατικά μέτρα, που υπηρετούν τον ίδιο στόχο: Την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Ο ρόλος της υπέρ της εργοδοσίας βγάζει μάτι.

Τα ίδια ισχύουν και για τη ΔΑΚΕ, η οποία γράφει σε ανακοίνωσή της:«Η ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα τάσσεται αναφανδόν (...) υπέρ της υπογραφής της ΕΓΣΣΕ έχοντας πλήρη επίγνωση και των ανυπέρβλητων δυσκολιών λόγω του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου, το οποίο είναι ουσιαστικά "απαγορευτικό" ως προς τη διαπραγμάτευση οικονομικών όρων».

Να σημειωθεί ότι, με αφορμή τη Σύμβαση αυτή, οι εργοδότες έβαλαν στο τραπέζι και όλες τις άλλες αξιώσεις τους, προκειμένου να διαμορφώσουν το «νέο εργασιακό τοπίο» στην περίοδο μετά την κρίση. Να προσαρμοστούν, δηλαδή, παραπέρα οι εργασιακές σχέσεις, το Ασφαλιστικό και οι μισθοί στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων την περίοδο της αναιμικής ανάκαμψης που περιμένουν.

Υπηρετούν την ίδια γραμμή

Μετά τη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΓΣΕΕ, ακολούθησε ανταλλαγή ανακοινώσεων ανάμεσα στην ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ για το ποιος υπερασπίζεται καλύτερα τα εργατικά συμφέροντα! Η ΠΑΣΚΕ, μάλιστα, υπονόησε ότι η διαφοροποίηση της ΔΑΚΕ στο θέμα της απεργίας, είναι αποτέλεσμα της κινητικότητας στη διαμόρφωση του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αναφέρει, συγκεκριμένα, σε ανακοίνωσή της: «Αυτό που έγινε δεν έχει συμβεί ποτέ στα τελευταία 20 χρόνια τουλάχιστον».

Αξια σχολιασμού είναι και η στάση της «νέας» παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ανακοίνωση που έβγαλε για τη συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ, καταγγέλλει την πλειοψηφία ότι «αποφεύγει με κάθε τρόπο, να οργανώσει με σύστημα και μέθοδο τις αντιστάσεις των εργαζομένων». Γράφει ότι «για μια ακόμα φορά πιέσαμε την πλειοψηφία της Συνομοσπονδίας να λάβει τολμηρές αποφάσεις και να διαμορφώσει συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης (...) απέναντι στη συνεχιζόμενη και χωρίς τελειωμό επίθεση που δεχόμαστε από τρόικα και κυβέρνηση».

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ βάζουν το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα και καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν το ίδιο. Καλλιεργούν αυταπάτες ότι η συγκεκριμένη μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση με τα εργατικά συμφέροντα. Καμιά εντύπωση δεν προκαλεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με άλλο μείγμα, έχει γραμμή διαχείρισης του συστήματος και όχι σύγκρουσης με την εργοδοσία. Εκεί πάνω συναντιέται με τις άλλες δυνάμεις της πλειοψηφίας στο συνδικαλιστικό κίνημα, από τις οποίες τώρα διεκδικεί τα σκήπτρα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει τις απεργίες μόνο στο βαθμό που αυτές υπηρετούν τη δική του ανέλιξη στη διακυβέρνηση. Καθόλου τυχαία, αναγορεύει σε αίτημα της απεργίας τη «συνολική ανατροπή της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής πολιτικής και των πολιτικών της εκφραστών», πράγμα που μπορούν κάλλιστα να συνυπογράψουν τόσο η ΠΑΣΚΕ, όσο και η ΔΑΚΕ, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους υπαρκτές διαφορές.

Τι προκύπτει; Οτι καμιά από αυτές τις δυνάμεις δεν μπορεί και δε θέλει να οργανώσει την απεργία, να δώσει ταξικά χαρακτηριστικά στην αναμέτρηση με την εργοδοσία και τα κόμματά της. Η ευθύνη για την επιτυχία της απεργίας βρίσκεται στα χέρια των εργαζομένων. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να ξεπεραστούν δυσκολίες στους τόπους δουλειάς, να δουλευτεί από τα κάτω η μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις που οργανώνει. Η επιτυχία της απεργίας θα είναι συμβολή στην ανασύνταξη του κινήματος.