Ryanair: Ήθελε χρέωση τουαλέτας, θέσεις ορθίων και έξτρα χρέωση για υπέρβαρους επιβάτες – Απαγορεύει το συνδικαλισμό

Από atexnos.gr

 Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //

Απήργησαν οι εργαζόμενοι της Ryanair, εταιρείας χαμηλού κόστους, σε έξι ευρωπαϊκές χώρες στις 28 Σεπτεμβρίου μετά την άρνηση της εταιρείας να αναγνωρίσει το δικαίωμα τους να συνδικαλίζονται και να εκπροσωπούνται από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους τους για τα αιτήματά τους, όπως το να μην διατηρούν μπλοκάκια και να γίνουν μόνιμοι.

Η Ryanair έγινε γνωστή για τα φθηνά της εισιτήρια, που τα προτιμούσαν οι μετανάστες και οι φοιτητές, αλλά με τις πονηριές και τις προσαυξήσεις που ακολούθησαν δεν είναι πια τόσο φτηνά. Γνωστή ακόμη και για τις συχνές καθυστερήσεις και τις ακυρώσεις των πτήσεων.

Κατά τα άλλα η Ryanair είναι η μεγαλύτερη εταιρεία χαμηλού κόστους στην Ευρώπη. Πετάει από και προς 215 αεροδρόμια σε όλη την Ευρώπη σε 37 χώρες και έχει 86 επιχειρησιακές βάσεις στην Ευρώπη και τη βόρεια Αφρική. Η εταιρεία σύμφωνα με δικά της στοιχεία απασχολεί 14.500 εργαζόμενους. Το οικονομικό έτος 2017/2018 η επιχείρηση έκανε τζίρο 7,15 δισεκατομμύρια ευρώ και είχε κέρδος 1,45 δισεκατομμύρια ευρώ.

Οι συνθήκες για τους εργαζόμενους είναι πολύ άσχημες. Απαγορεύει η εταιρεία την ίδρυση σωματείου για τους εργαζόμενους και δεν δέχεται να μιλήσει με τους εκπροσώπους των σωματείων, όπου υπάρχει.

Αγανάκτησαν τα πληρώματα, πρώτα οι πιλότοι και τώρα και το προσωπικό της καμπίνας, οι ιπτάμενοι συνοδοί. Στην Γερμανία, για δεύτερη φορά, Βέλγιο, Πορτογαλία. Ολλανδία, Ισπανία και Ιταλία κατεβαίνουν σε απεργία για να μπορούν να έχουν συνδικαλιστική εκπροσώπηση, όπως τα κατάφεραν οι Σουηδοί πιλότοι πριν από μερικές εβδομάδες. Η μονιμοποίηση όλου του προσωπικού είναι ένα από τα κύρια αιτήματά τους.

Βγάζει δισεκατομμύρια και όμως οι πιλότοι πρέπει να πληρώνουν όχι μόνο την εκπαίδευσή τους αλλά και το νερό και τον καφέ στο πιλοτήριο. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, έχοντας ολοκληρώσει την θεωρητική τους εκπαίδευση αλλά και την πρακτική σε επίπεδο προσομοίωσης, πρέπει και πάλι να πληρώσουν για τη θέση του συγκυβερνήτη.

Απεργία στην Γερμανία στις 12 Σεπτέμβρη. Οι απεργοί φορούν μάσκες

Ακόμη οι εργαζόμενοι δεν παίρνουν χρήματα για υπερωρίες που αναγκάζονται να κάνουν όταν υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις ούτε χρήματα για φαγητό ή για απαραίτητες διανυκτερεύσεις. Τους θεωρούν ελεύθερους συνεργάτες, «επιχειρηματίες», οι οποίοι θα πρέπει να πληρώνουν από την τσέπη τους διπλάσια ποσά στην κοινωνική ασφάλιση.

Όσοι έχουν ταξιδέψει με την αεροπορική εταιρεία Ryan ξέρουν για το απαράδεκτο σέρβις που υπάρχει. Ούτε νερό δεν προσφέρεται δωρεάν και σε όλη την πτήση γίνονται συνεχώς διάφορες κληρώσεις.

Τελευταία δεν δέχεται τις χειραποσκευές που για πολλούς, ιδιαίτερα νέους και φοιτητές ήταν μια λύση καθώς μία αποσκευή κοστίζει 30-35 ευρώ! 

Τα αεροπλάνα δεν διαθέτουν ανακλινόμενα καθίσματα, δεν έχουν τσέπες μπροστά, τα σωσίβια στοιβάζονται στον χώρο πάνω από τον επιβάτη και όχι κάτω από το κάθισμα. Είναι βρώμικα, στενά, παλιά και ατημέλητα αεροπλάνα!

Η Ryanair ήθελε, αλλά εμποδίστηκε από τους κανόνες ασφαλείας, να παραγγείλει αεροσκάφη χωρίς σκιάδια παραθύρων, την κατάργηση δύο τουαλετών, ώστε να προστεθούν έξι επιπλέον θέσεις επιβατών, τον επανασχεδιασμό του αεροσκάφους ώστε να επιτρέπονται όρθιοι επιβάτες που θα ταξιδεύουν σε «κάθετες θέσεις»!

Ήθελε ακόμη την επιπλέον χρέωση όσων επιβατών επιθυμούν να χρησιμοποιήσουν τις τουαλέτες, την επιπλέον χρέωση για τους υπέρβαρους επιβάτες και την υποχρέωση των επιβατών να μεταφέρουν τις αποσκευές που πρόκειται να παραδοθούν μέχρι το ίδιο το αεροπλάνο.

Έξι ευρώ κοστίζει το τσεκ-ιν μέσω ίντερνετ, 70 ευρώ για επανέκδοση εισιτηρίου αν χάθηκε η εκτύπωση ενώ τα στοιχεία βρίσκονται καταχωρημένα και 100 ευρώ για τσεκ-ιν αν κάποιος δεν έχει προλάβει ή δεν διαθέτει κομπιούτερ, τερτίπια για μεγαλύτερο κέρδος. Το 2002, αρνήθηκε να παράσχει αναπηρικές καρέκλες για τους επιβάτες με αναπηρία και καταδικάστηκε σε πρόστιμο. Αμέσως ανέβασε την τιμή του εισιτηρίου 0,5 ευρώ για να ρεφάρει το πρόστιμο. 

Διαβάζοντας και ακούγοντας όμως την είδηση για την απεργία στις εφημερίδες και στις τηλεοράσεις μόνο στεναχώρια βγάζει κανείς με τους τίτλους: 40.000 επιβάτες θα ταλαιπωρηθούν σήμερα, διαλαλούν και δεν προσθέτουν κουβέντα για την μόνιμη ταλαιπωρία των εργαζομένων.

Τι να θαυμάσει κανείς πρώτα; τον κιτρινισμό η τον κοινωνικό αυτοματισμό;

Το χειρότερο κατόρθωμα όμως της Ryanair είναι πως έχει συμπαρασύρει και μεγάλες εταιρίες στο ίδιο μοντέλο όπως για παράδειγμα την πάλαι ποτέ πανίσχυρη Σουηδική SAS αλλά και όλες τις υπόλοιπες που έχουν αφαιρέσει την αποσκευή από την τιμή του εισιτηρίου και πληρώνεται εξτρά. Ακόμη και για τις χειραποσκευές, που τις αρπάζουν κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια την ώρα της επιβίβασης και τις στέλνουν στο θάλαμο των  αποσκευών  για να συντομεύσουν τον χρόνο απογείωσης και άρα να κερδίσουν χρόνο και χρήματα, δημιουργώντας καθυστέρηση στους επιβάτες που πρέπει να τις περιμένουν μετά την απογείωση.

ΔΑΝΙΑ - «ΕΥΕΛΦΑΛΕΙΑ» Από έκθεση ιδεών στη σκληρή πραγματικότητα.

Ασφάλεια για τους εργοδότες, αγώνας επιβίωσης για τους εργαζόμενους

Εργασιακή περιπλάνηση, υποαπασχόληση, περικοπές στις παροχές ανεργίας και εξαναγκασμός σε τσάμπα εργασία πλήττουν ακόμη περισσότερο τους νέους

«Οταν η τράπεζα έκανε περικοπές προσωπικού, ένα πρωί όλοι οι διευθυντές περίμεναν τους εργαζόμενους στην είσοδο. Οδήγησαν την πλειοψηφία των εργαζομένων στον πάνω όροφο, σε μια μεγάλη αίθουσα συνεδριάσεων και τους υπόλοιπους σε ένα δωμάτιο στο ισόγειο. Εκείνοι που πήγαν στη μεγάλη αίθουσα απολύθηκαν επιτόπου και έπρεπε να μαζέψουν τα πράγματά τους την ίδια μέρα».

«Σε μια άλλη τράπεζα επενδύσεων, μια μέρα κάθε εργαζόμενος έλαβε από ένα φάκελο. Οσοι βρήκαν μέσα το γράμμα Α, παρέμειναν. Οσοι είχαν το γράμμα C, βγήκαν έξω από το κτίριο συνοδευόμενοι από τους άντρες της ασφάλειας. Εκείνοι που είχαν το γράμμα Β, πήραν ένα χρηματικό ποσό για να φύγουν».

Αυτό σημαίνει στην πράξη για τους Δανούς εργαζόμενους η πολυδιαφημισμένη «ευελφάλεια» (ευελιξία και ασφάλεια). Η απειλή της απόλυσης και η «πρόκληση» της αναζήτησης νέας δουλειάς είναι στην ημερήσια διάταξη και κανένας δεν πηγαίνει στη δουλειά το πρωί «ήσυχος» πως δεν θα του ζητηθεί να φύγει. Με την «ευελφάλεια» είναι εντελώς απελευθερωμένες οι απολύσεις, κυριαρχεί η εργασιακή εναλλαγή και περιπλάνηση, οι εργαζόμενοι είναι στην «τσίτα». Αυτό το «δανέζικο μοντέλο» θαυμάζει και ο Γάλλος Πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, όπως εξέφρασε και κατά την επίσκεψή του στη Δανία, δίνοντας μια «γεύση» των μεταρρυθμίσεων που εφαρμόζει και προωθεί η κυβέρνησή του.

Ο μύθος της «ασφάλειας»

Η απελευθέρωση των απολύσεων στη Δανία υποτίθεται ότι «αντισταθμίζεται» από τις υψηλές παροχές ανεργίας και κοινωνικής ασφάλισης. Στην πραγματικότητα, αυτό το «μοντέλο» παρέχει στον εργοδότη πλήρη «ευελιξία» της εργασίας και στους εργαζόμενους την ...«ασφάλεια» του επιδόματος ανεργίας και της εργασιακής περιπλάνησης από δουλειά σε δουλειά.

Ας δούμε τι ισχύει στη Δανία για την «προστασία» των ανέργων:

Η ασφάλιση της ανεργίας είναι ατομική υπόθεση του εργαζόμενου, οι εργοδότες όχι μόνο απολύουν ανά πάσα στιγμή, είναι και πλήρως απαλλαγμένοι από εισφορές υπέρ ανέργων. Προϋπόθεση, για να πάρει κανείς το επίδομα ανεργίας είναι, να είναι μέλος στο Ταμείο Ανεργίας του κλάδου, πληρώνοντας υψηλές εισφορές και να έχει συμπληρώσει τις απαιτούμενες εργατοώρες. Χιλιάδες υποαπασχολούμενοι δεν καταφέρνουν να συμπληρώσουν τις απαιτούμενες ώρες ασφάλισης, καθώς η ζωή τους είναι μια διαρκής περιπλάνηση από σύμβαση σε σύμβαση και από δουλειά σε δουλειά.

Ιδιαίτερα πλήττονται οι νέοι εργαζόμενοι, καθώς το 58% των νέων 18 - 29 ετών απασχολείται μερικώς, ενώ το 32% του συνολικού εργατικού δυναμικού απασχολείται με διάφορες μορφές εκ περιτροπής και προσωρινής απασχόλησης (λίγες μέρες τη βδομάδα ή λίγες βδομάδες το μήνα ή με συμβάσεις ορισμένου χρόνου). Η μόνιμη δουλειά και η πλήρης απασχόληση τείνουν να θεωρούνται πια ξεπερασμένες έννοιες και αφορούν κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας άτομα που καλύπτονται από Συλλογικές Συμβάσεις περασμένων χρόνων. Σύμφωνα με τη νέα νομοθεσία, τέτοιου είδους συμβάσεις εργασίας εκτός του ότι εξασφαλίζουν πολύ χαμηλότερους μισθούς στον εργοδότη, τον απαλλάσσουν και από μια σειρά επιδομάτων και εισφορών, όπως ασθένειας, τοκετού, σύνταξης κ.λπ.

Το επίδομα ανεργίας δεν ανταποκρίνεται στο υψηλό κόστος ζωής. Ανέρχεται στο 90% του βασικού (κατώτατου) μισθού του κάθε κλάδου και όχι των τελευταίων μισθών, που είναι υψηλότεροι. Με δυο λόγια, το επίδομα ανεργίας ανέρχεται περίπου στο μισό του τελευταίου μισθού, για την πλειοψηφία των δικαιούχων.

Το επίδομα ανεργίας διαρκεί 2 χρόνια, όμως οι προϋποθέσεις είναι τόσο αυστηρές και ο εξαναγκασμός για δουλειά τόσο μεγάλος, που όλο και λιγότεροι τελικά το λαμβάνουν για όλο αυτό το διάστημα. Υπάρχουν άνεργοι που «ψευτοδουλεύουν» και φυτοζωούν για χρόνια, παίρνοντας το επίδομα ανεργίας, το οποίο συμπληρώνουν με σποραδικά μεροκάματα. Δουλεύουν για λίγες μέρες, για λίγες ώρες τη βδομάδα και οι εργάσιμες ώρες τους επιμηκύνουν αντίστοιχα την περίοδο καταβολής του επιδόματος.

Επιπλέον, σταδιακά ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες αναλαμβάνουν να ασφαλίζουν τους εργαζόμενους σε περίπτωση ανεργίας, με πολύ υψηλότερα ασφάλιστρα, κάτι που προωθείται από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Υποχρεωτική ακόμη και η τσάμπα εργασία

Σε άρθρο του στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα «Politico» με τίτλο «Οι μεταρρυθμίσεις Μακρόν: Μαθήματα από τη Δανία», ο πρωθυπουργός της Δανίας, Λαρς Λέκε Ράσμουσεν, αναφέρει πως για να πετύχει το μοντέλο της «ευελφάλειας» είναι απαραίτητη η αύξηση των «κινήτρων» για εργασία, δηλαδή η μείωση ή και κατάργηση των παροχών ανεργίας, ώστε ο άνεργος να δεχτεί οποιαδήποτε δουλειά τού προσφερθεί:

«Αν η εξεύρεση δουλειάς δεν είναι αρκετά ελκυστική για τον άνεργο, το σύστημα θα καταρρεύσει από το βάρος του ίδιου του κόστους, που χρηματοδοτείται από αρκετά υψηλή φορολογία. Ετσι, τόσο οι κεντροαριστερές όσο και οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις μείωσαν την περίοδο των επιδομάτων ανεργίας (από επτά σε δύο χρόνια από το 1993) και αύξησαν την απαίτηση οι άνεργοι δικαιούχοι να είναι πρόθυμοι να δεχτούν μια δουλειά ή να συμμετέχουν σε ένα πρόγραμμα κατάρτισης».

Ο άνεργος που παίρνει επίδομα πρέπει να κάνει τουλάχιστον δυο αιτήσεις για δουλειά τη βδομάδα, διαφορετικά έχει κυρώσεις, δηλαδή διακόπτεται το επίδομα. Αναγκαστικά στέλνει βιογραφικά και σε δουλειές που δεν τον ενδιαφέρουν, που είναι κακοπληρωμένες, για λίγες ώρες, μακριά από το σπίτι του κ.λπ. Αν όμως τις απορρίψει, θα του κοπεί το επίδομα και δεν θα έχει πώς να ζήσει. Για τους εξειδικευμένους εργαζόμενους υπάρχει κάποια ανοχή, όμως για όσους έχουν χαμηλά προσόντα δεν υπάρχει έλεος.

Οι άνεργοι κάτω των 25 ή άνω των 50 ετών υποχρεούνται, όχι μόνο να δεχτούν κάθε δουλειά, αλλά και να δουλέψουν τσάμπα για ένα μήνα σε κάποια επιχείρηση. Στη συνέχεια, ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να τους απασχολήσει για 4 μήνες, συμπληρώνοντας το επίδομα ανεργίας με ένα μικρό ποσό. Δηλαδή, το ίδιο το κράτος τροφοδοτεί τις επιχειρήσεις με τσάμπα ή πάμφθηνο εργατικό δυναμικό και μετά καλεί τον άνεργο να λογοδοτήσει γιατί δεν έχει δουλειά!

Καθόλου τυχαία, λοιπόν, ο Δανός πρωθυπουργός κάνει ιδιαίτερη αναφορά στο άρθρο του στην κοινωνική συναίνεση που χρειάζεται και τον ιδιαίτερο ρόλο του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού: «Το λεγόμενο μοντέλο της "ευελφάλειας" έχει ευρεία πολιτική και λαϊκή υποστήριξη στη Δανία και έχει αναπτυχθεί εδώ και πολλά χρόνια με στενή συνεργασία μεταξύ διαδοχικών κυβερνήσεων της Δανίας - τόσο των κεντροδεξιών, όσο και των κεντροαριστερών - των συνδικάτων, των εργοδοτών και των επιχειρήσεων».

Μπορεί η αφετηρία των περικοπών στη Δανία να είναι διαφορετική από άλλες λιγότερο αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, η τάση όμως είναι η μείωση των δικαιωμάτων, η εντατικοποίηση της δουλειάς, οι περικοπές στις όποιες προνοιακές παροχές και μάλιστα με όλο και μεγαλύτερη ένταση τις τελευταίες δεκαετίες. Κοινός παρονομαστής για τη μείωση του εργασιακού «κόστους» είναι πάντα η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και αυτό μπορεί να το σταματήσει μόνο η οργανωμένη λαϊκή δράση, το ταξικό εργατικό κίνημα, η αμφισβήτηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Ε. Μ.

Σουηδία: Δημοπρατούν τα Σχολεία μαζί με τα κτήρια, τους μαθητές και τους δασκάλους στους Επιχειρηματίες

από atexnos.gr

  Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //

Η Σχολική ‘ελεύθερη’ αγορά στη Σουηδία συμπλήρωσε ήδη 25 χρόνια και έχει καθοριστικές συνέπειες για το Σουηδικό εκπαιδευτικό σύστημα και κατ’ επέκταση για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Το μοντέλο ιδιωτικοποίησης της Παιδείας έχει πολλές ομοιότητες με την αντίστοιχη ιδιωτικοποίηση της Παιδείας στην Χιλή.

Έτσι γκρέμισε η υποδομή του ενιαίου σχολείου και η δωρεάν Παιδεία που είχε εφαρμοστεί κατά τα πρότυπα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας από την μεταρρύθμιση του 1962 του Stellan Arvidson και που είχε φέρει την Σουηδία στην κορυφή της εκπαίδευσης των καπιταλιστικών χωρών. Σήμερα έχει κατρακυλήσει ανάμεσα στην 20 και στην 30 θέση.

§  To 1989 οι Σοσιαλδημοκράτες με την στήριξη της ψήφου του “αριστερού” κόμματος αποφάσισαν την “δημοτικοποίηση” των σχολείων, παρά τις διαμαρτυρίες των Ομοσπονδιών των διδασκόντων.

§  Οι Δήμοι φορτώθηκαν τα έξοδα των σχολείων, από την υποχρέωση ανέγερσης νέων Σχολείων, τα λειτουργικά των κτηρίων και την σίτιση των μαθητών μέχρι και την μισθοδοσία των διδασκόντων και άλλων εργαζομένων που σε μία νύχτα έγιναν δημοτικοί υπάλληλοι.

§  Έτσι με την σειρά τους τα φόρτωσαν στους δημότες με αυξημένη τοπική φορολογία, αφού τα οικονομικά των Δήμων προέρχονται από την φορολογία των δημοτών τους με συνολικό ποσοστό 20-23% επί του ατομικού εισοδήματος.

§  Εδώ προστίθεται και η φορολογία της Νομαρχίας σε ποσοστό 10-12% επί του εισοδήματος, για να αναλάβει την Υγεία και τα Νοσοκομεία, που επίσης έπαψαν να είναι υπό την αιγίδα του κράτους. ‘Ετσι στην Σουηδία η μέση φορολογία ανά εργαζόμενο είναι γύρω στα 30-35 % ανάλογα στον Δήμο που κατοικείς.

§  Το 1992 ψηφίστηκε ο νόμος για την δημιουργία Ιδιωτικών Σχολείων και Σχολικής αγοράς.

§  Τον ίδιο χρόνο ψηφίστηκε η ελευθερία επιλογής των μαθητών να διαλέγουν σχολείο και έξω από τα διοικητικά όρια του Δήμου τους. Στην περίπτωση αυτή εξακολουθούν να παίρνουν το σπουδαστικό επίδομα από τον Δήμο όπου προέρχονται.

§  Έτσι ιδρύθηκαν τα Ιδιωτικά Σχολεία που τα ονόμασαν“Ανεξάρτητα”. Παράλληλη είναι και η ίδρυση ειδικών σχολείων, αθλητικών, μουσικών, ξενόγλωσσων, θρησκευτικών, με ειδικές μεθόδους διδασκαλίας κ.α, που διασπά την εικόνα του παλιού πετυχημένου ενιαίου σχολείου, που ήταν προσιτό και στα παιδιά της εργατικής τάξης.

§  Δόθηκε ακόμη η ελευθερία στους Δήμους να δημοπρατούν τα Σχολεία μαζί με τα κτήρια, μαθητές, δασκάλους, λειτουργικά κλπ, με μειοδοτικό διαγωνισμό για εξοικονόμηση πόρων αλλά και από ιδεολογικούς λόγους και να τα αναλαμβάνουν Ιδιώτες Επιχειρηματίες. Στα συγκεκριμένα Σχολεία οι διδάσκοντες από δημοτικοί υπάλληλοι γίνονται ιδιωτικού δικαίου.

‘Ανεξάρτητα’ Σχολεία και ελεύθερη επιλογή σχολείου.

Μετά από λίγα χρόνια εφαρμογής επιβίωσαν στον ανταγωνισμό μόνο Σχολικά Μονοπώλια και αλυσίδες σχολείων της ίδιας ιδιοκτησίας σε όλη την χώρα.

Η ιδιωτική σχολική αγορά και η ελευθερία επιλογής Σχολείου έχει καταδικάσει τα σχολεία της επαρχίας από όπου μαθητές αλλά και οι γονείς τους μετακινούνται σε μεγαλύτερες πόλεις για περισσότερες μορφωτικές επιλογές.

Έτσι μειώνονται τα φορολογικά έσοδα των μικρών φτωχών Δήμων της επαρχίας με συνέπεια να κλείνουν και να συγχωνεύονται τάξεις και σχολεία. Καταργούνται κατευθύνσεις/ειδικότητες και δέσμες, δυσκολεύονται να βρουν κατάλληλους δασκάλους, προσλαμβάνουν δασκάλους χωρίς άδεια εξάσκησης επαγγέλματος σαν αναπληρωτές με σύμβαση ενός χρόνου,  με συνέπεια η εκπαιδευτική ποιότητα να πέφτει συνεχώς.

Σημειώνουμε εδώ ότι από το σύνολο των 132.000 εκπαιδευτικών μόνο οι 73.400 έχουν άδεια εξάσκησης επαγγέλματος, οι οποίοι φυσικά προτιμούν τα σχολεία των μεγάλων πόλεων όπου υπάρχουν καλύτερες εργασιακές συνθήκες και βέβαια μεγαλύτεροι μισθοί.

 Μονοπώλια στην παιδεία. Κέρδη σε βάρος της εργατικής τάξης.

Οι εταιρίες που κερδίζουν τους μειοδοτικούς διαγωνισμούς είναι Ανώνυμες Εταιρίες, οικονομικοί συνεταιρισμοί και άλλες μορφές ιδιοκτησίας.

Με τεράστιες διαφημιστικές καμπάνιες προσελκύουν νέους μαθητές και από άλλους Δήμους, με καινούργιες κατευθύνσεις και ειδικότητες σπουδών και εισπράττουν έτσι τα επιδόματα περισσότερων μαθητών.

Δημιουργούν μεγαλύτερη κερδοφορία από την συρρίκνωση του προσωπικού, εκπαιδευτικών, εργαζόμενων στις κουζίνες, φυλάκων κλπ., από την μείωση των μισθών όλων των παραπάνω κατηγοριών, καθώς και από την μείωση στις δαπάνες για σχολικά είδη, ανακαίνιση των χώρων, σχολικά γεύματα κ.α, δηλαδή με την υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων και της ποιότητας της εκπαίδευσης.

222 εκατομμύρια κορώνες, ή 22,2 εκ. ευρώ, ήταν το κέρδος της εταιρίας Acade Media το 2015. Πάνω από 70 εκατομμύρια ευρώ είναι τα κέρδη της τα τελευταία πέντε χρόνια, χρήματα που κυριολεκτικά «άρπαξε» από τα χέρια των μαθητών, των εκπαιδευτικών και στο τέλος τέλος, της εργατικής τάξης.

Το “αριστερό κόμμα” δέχεται την ιδιωτική εκπαίδευση και ζητά το κέρδος αυτών των εταιριών να μην ξεπερνά το 7 % προκαλώντας ειρωνικά χαμόγελα. 

Η φθίνουσα πορεία του Σουηδικού Σχολείου σε ποσοστά . Σωστές απαντήσεις σε εξίσωσή δευτέρου βαθμού σε διαγνωστικές εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο Chalmers

Σχολική μετανάστευση

Στα ‘Ανεξάρτητα’ σχολεία πηγαίνουν σήμερα περισσότεροι από 300.000 μαθητές, από το νηπιαγωγείο έως στο Λύκειο.

Αποτελούν το 25% του συνόλου των μαθητών του Λυκείου, το 14% της πρωτοβάθμιας (9 χρόνια, δημοτικό και Γυμνάσιο μαζί) και το 20% της προσχολικής εκπαίδευσης.

201 από τους 290 Δήμους της Σουηδίας έχουν ταξινομηθεί σαν Δήμοι μετακινήσεων παιδιών σε άλλους δήμους για να μορφωθούν, είτε λόγω έλλειψης κατευθύνσεων/ειδικοτήτων είτε λόγω καλύτερης παρεχόμενης εκπαίδευσης.

Το 34 % των μαθητών του Λυκείου, που σημειωτέον δεν είναι υποχρεωτικό, πηγαίνουν σε σχολεία άλλων δήμων.

]

Τα αυξανόμενα κέρδη των Ιδιωτικών Σχολείων σε δις κορώνες. 1 ευρώ = 10kr

Ταξικά σχολεία

Η ελεύθερη επιλογή σχολείου οδήγησε τα παιδιά και τους γονείς της εργατικής τάξης σε δυσκολία να επιλέξουν καλά σχολεία και ταυτόχρονα έχει οδηγήσει σε επιδείνωση της ποιότητας αλλά ακόμη και της ύπαρξης του σχολείου, ιδιαίτερα στην Επαρχία .

Όλες οι μελέτες έχουν δείξει ότι το πλεονέκτημα της ελεύθερης επιλογής το έχουν μαθητές που προέρχονται από εύπορες οικογένειες με γονείς υψηλής μόρφωσης ενώ τα παιδιά της εργατικής τάξης και των μεταναστών διαλέγουν τα σχολεία που βρίσκονται κοντά στα σπίτια τους, που φυσικά δεν είναι και τα καλύτερα, αφού ανήκουν συνήθως στους φτωχότερους δήμους, όπου μένουν και είναι εγγεγραμμένοι οι φτωχότεροι των πολιτών.

Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή…»

Από atexnos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Η σκηνή του λιντσαρίσματος στην Ομόνοια είναι ο καθρέφτης του κοινωνικού εκβαρβαρισμού που ζούμε. Είναι ο φασισμός της διπλανής πόρτας, αυτός που κρύβεται πίσω από το προσωπείο του «ήσυχου νοικοκύρη», του καλού οικογενειάρχη, του «κυρ-Παντελή» του 21ου αιώνα που συνεχίζει να ζει βουτηγμένος στις μικροαστικές του αυταπάτες.

Η αυταπάτη του μικροαστού ότι μπορεί κάποτε να γίνει μεγαλοαστός, ότι μπορεί να πλουτίσει μέσα σε ένα σύστημα εξ’ ορισμού άδικο, τον οδηγεί στη θεοποίηση του ατομικού του πλούτου, της όποιας μικρότερης ή μεγαλύτερης ατομικής ιδιοκτησίας. Πάνω σε αυτό το έδαφος αναπτύσσεται ο ατομικισμός, η ιδιοτέλεια, η περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια και η ανύψωση της ιδιοκτησίας σε μέγιστο αγαθό.

Στο «θερμοκήπιο» του καπιταλισμού όπου ευδοκιμούν οι «κυρ-Παντελήδες» είναι διάσπαρτες οι ρίζες του φασισμού. Ο μικροαστός βρίσκει στο φασισμό το αντίδοτο απέναντι σε οτιδήποτε- και οποιονδήποτε- απειλεί τις επίπλαστες αυταπάτες του. Έτσι τρέφεται η απαξίωση και συχνά το μίσος απέναντι στους εργαζόμενους που αγωνίζονται για δικαιώματα, στους απεργούς, στους διαδηλωτές, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, σε κοινωνικά περιθωριοποιημένες ομάδες ανθρώπων, σε όσους ξεφεύγουν από τα στερεότυπα που έχουν δημιουργηθεί στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας.

 «Μια διακήρυξη ενάντια στο φασισμό δεν μπορεί να έχει ίχνος ειλικρίνειας, όταν μένουν ανέπαφες οι κοινωνικές κατατάσεις, που τον παράγουν σαν φυσική αναγκαιότητα. Όποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όχι μονάχα δε θ’ απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται»

– Μπ. Μπρεχτ, Για τον φασισμό και τον πόλεμο.

Ο φασισμός του «κυρ-Παντελή» είναι μακράν ο πιο επικίνδυνος, ο πιο δηλητηριώδης. Κι’ αυτό γιατί καλύπτεται πίσω από το πέπλο της υποκρισίας και της νοικοκυροσύνης. Ο ευσεβής «κυρ-Παντελής» που σταυροκοπιέται το πρωί της Κυριακής στην εκκλησία είναι ο ίδιος που το βράδυ επικροτεί από τον καναπέ του σπιτιού του τον ξυλοδαρμό μετανάστη από νεοναζί χρυσαυγίτες: «Καλά του έκαναν! Να φύγουν να παν στη χώρα τους!» μουρμουρίζει χαιρέκακα. Είναι ο ίδιος «κυρ-Παντελής» που θα παραμείνει άπραγος και απαθής στη θέα ενός άγριου λιντσαρίσματος, ενώ λίγα λεπτά αργότερα θα βγει λαλίστατος στα δελτία ειδήσεων, ως «αυτόπτης μάρτυρας», να περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια όσα είδε.

Για να επανέλθουμε όμως στην ουσία: Πηγή του κοινωνικού εκβαρβαρισμού και του μικροαστικού φασισμού δεν είναι άλλη από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Ο εκφασισμός της κοινωνίας γεννιέται και αναπαράγεται από την ανάγκη του καπιταλισμού να διατηρήσει «μαντρωμένα» τα μικροαστικά στρώματα, τους «κυρ-Παντελήδες».

Η αναγωγή της ατομικής ιδιοκτησίας σε απαραβίαστο αγαθό που πρέπει να προστατευτεί με κάθε κόστος πάει χέρι-χέρι με την ανάπτυξη φασιστικών αντιλήψεων. Έτσι ο «κυρ-Παντελής», ο κάθε μικροαστός που ζει και αναπνέει για την κοινωνική-ταξική του αναβάθμιση, γίνεται ο καλύτερος θεματοφύλακας του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και ταυτόχρονα νεκροθάφτης του μέλλοντος των παιδιών του.

Μέχρι, λοιπόν, να γκρεμιστεί μιας δια παντός, από την οργανωμένη πάλη του εργαζόμενου λαού, το σύστημα που γεννά και αναπαράγει «κυρ-Παντελήδες», σκηνές βαρβαρότητας όπως αυτή στην Ομόνοια θα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ανυπόφορης, θλιβερής καθημερινότητας μιας κοινωνίας σε προχωρημένη σήψη.

ΑΡΚΤΙΚΗ Η ραγδαία κλιματική αλλαγή επηρεάζει το βόρειο ημισφαίριο και όχι μόνο

Νερό από το λιώσιμο του πάγου ρέει στη θάλασσα, από τον υπό διάλυση παγετώνα Σβάλμπαρντ, στη Νορβηγία

Το 2003, επιστήμονες που ασχολούνται με τις κλιματικές αλλαγές στην Αρκτική συναντήθηκαν σε ένα θέρετρο στη Μοντάνα των ΗΠΑ, για να συζητήσουν για το κοινό ερευνητικό τους αντικείμενο. Οπως λέει η Τζένιφερ Φράνσις, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Ράτγκερς, μέχρι τότε ο καθένας τους επικέντρωνε σε μια στενή επιμέρους πλευρά. Καθώς αντάλλασσαν πληροφορίες και γνώμες, συνειδητοποίησαν κάτι που τους ανησύχησε: Οι αλλαγές στο αρκτικό κλίμα, που έβρισκαν ο καθένας ξεχωριστά, συνδέονταν μεταξύ τους και συμπλήρωναν την ίδια εικόνα: Το κλίμα στην Αρκτική έχει περιέλθει σε μια επισφαλή κατάσταση και η διακοπή της παραπέρα επιδείνωσης φαίνεται εξαιρετικά απίθανη.

Σε επιστημονική δημοσίευσή τους δυο χρόνια αργότερα, είχαν συμπεράνει ότι με τον τρέχοντα ρυθμό υπάρχει σοβαρή πιθανότητα μέσα σε αυτόν τον αιώνα να υπάρξει καλοκαίρι που ο Αρκτικός Ωκεανός δεν θα έχει καθόλου πάγο, μια κατάσταση που δεν έχει παρατηρηθεί εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Τώρα, η παρακολούθηση της εξέλιξης του φαινομένου οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το καλοκαίρι χωρίς αρκτικό πάγο μπορεί να έχει έρθει έως το 2040, εξήντα ολόκληρα χρόνια πριν από την πρόβλεψη που έγινε πριν από μια δεκαετία.

Η Αρκτική αλλάζει ακριβώς με τον τρόπο που είχαν εκτιμήσει οι επιστήμονες, αλλά με γρηγορότερο ρυθμό ακόμη και από τις πιο ακραίες προβλέψεις. Μέσα σε τρία χρόνια, καταρρίφθηκαν περισσότερα από 12 κλιματικά ρεκόρ που διατηρούνταν επί δεκαετίες, μεταξύ αυτών εκείνα για το ρυθμό μείωσης του θερινού και χειμερινού πάγου στην επιφάνεια της θάλασσας, της θερμοκρασίας του αέρα και της τήξης του πάγου μέσα στο έδαφος γύρω από τον Αρκτικό Ωκεανό.

Αυτές οι εξελίξεις σηματοδοτούν προβλήματα για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στο βόρειο ημισφαίριο. Την τελευταία φορά που η Αρκτική ήταν ελαφρώς θερμότερη απ' ό,τι είναι σήμερα, δηλαδή πριν από 125.000 χρόνια, η στάθμη της θάλασσας ήταν 4 έως 6,5 μέτρα ψηλότερα. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα οδηγήσει στην καταστροφή μέρους ή στην πλήρη εξαφάνιση πολλών μεγάλων παραλιακών πόλεων, με εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκους. Νέες έρευνες δείχνουν ότι η ραγδαία θέρμανση στην Αρκτική επηρεάζει τα αέρια ρεύματα στο βόρειο ημισφαίριο, αλλάζοντάς τους πορεία και ένταση, έτσι που να εμφανίζονται έντονα καιρικά φαινόμενα στη Βόρεια Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία, με διάρκεια μεγαλύτερη από τη συνήθη, υποβάλλοντας εκατομμύρια ανθρώπους σε καύσωνες, ξηρασίες και ανελέητες καταιγίδες. Η αύξηση του πλαγκτόν σε ολόκληρο τον νότιο Αρκτικό Ωκεανό ενδέχεται να έχει αρνητική επίδραση στις τροφικές αλυσίδες που σχετίζονται με την αλιεία. Το γρήγορο λιώσιμο των τεράστιων παγετώνων της Γροιλανδίας προσθέτει μεγάλες ποσότητες κρύου γλυκού νερού, που ίσως προκαλέσουν επιβράδυνση στο ρεύμα του Κόλπου (Gulf Stream), γεγονός που θα προκαλούσε σημαντική μεταβολή στα μοτίβα του καιρού και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Η Αρκτική είναι σαν το καναρίνι στο ορυχείο (που πεθαίνει πρώτο όταν εμφανιστούν ασφυξιογόνα αέρια). Ο μακρύς κατάλογος των ρεκόρ που έχουν καταρριφθεί εκεί τα τελευταία χρόνια, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι οι προσομοιώσεις που επί δεκαετίες «χτυπούσαν το καμπανάκι», «έπεσαν μέσα». Αλλά τα δεδομένα δείχνουν ότι οι αλλαγές εξαιτίας της υπερθέρμανσης του πλανήτη, που είχαν προβλεφθεί, ήταν πολύ συντηρητικές. Η Αρκτική που ξέραμε δεν συγχωρούσε, αλλά ήταν σταθερή. Η νέα Αρκτική είναι λιγότερο προβλέψιμη και μπορεί να αλλάζει με τρόπους που είναι μην είναι αντιστρεπτοί, προκαλώντας φαινόμενα που θα μεταδίδονται σαν κύματα επηρεάζοντας ολόκληρη την Υδρόγειο.

Βεβαίως, από τον εντοπισμό των αδιαμφισβήτητων αλλαγών στο κλίμα της Αρκτικής και των ενδεχόμενων επιπτώσεων στο κλίμα άλλων περιοχών, έως το σημείο να χρησιμοποιείται η κλιματική αλλαγή από τις κυβερνήσεις του σημερινού καπιταλιστικού κόσμου, για να δικαιολογούν την εγκληματική διαχείριση του φαινομένου σε βάρος των λαών, υπάρχει αβυσσαλέο λογικό άλμα. Επειδή δεν ζούμε στην προϊστορία, ούτε την περίοδο που οι άνθρωποι κατοικούσαν σε πρόχειρες αχυρένιες ή ξύλινες καλύβες. Και τι θα γίνει άραγε όταν η κλιματική αλλαγή κάνει πιο εμφανή την παρουσία της με εντονότερα και συχνότερα «ακραία φαινόμενα»; Πιο ισχυρά από τις πλημμύρες που έπνιξαν δυο φορές τη Μάνδρα και τον άνεμο που εξάπλωσε γρήγορα την τυχαία φωτιά στο απροστάτευτο Μάτι.

Επίσης η κλιματική αλλαγή αξιοποιείται στις αντιθέσεις και στον πόλεμο ανάμεσα σε μονοπωλιακά συμφέροντα της Ενέργειας για το ποιες μορφές Ενέργειας ρυπαίνουν και ποιες είναι «φιλικές» στο περιβάλλον. Αξιοποιείται ιδιαίτερα από τα κράτη και τα μονοπώλια που επενδύουν στις ΑΠΕ.

Η κλιματική αλλαγή δεν έχει σχέση με την προτροπή της ΕΕ να μη χρηματοδοτούνται αντιπλημμυρικά έργα γενικά και ιδιαίτερα εκεί που οι συγγενείς των νεκρών και κατεστραμμένων οικονομικά από τις πλημμύρες δεν έχουν την οικονομική επιφάνεια και πρόσβαση για να διεκδικήσουν αποζημιώσεις. Η κλιματική αλλαγή δεν έχει σχέση με την υποχρηματοδότηση του πυροσβεστικού έργου και την έλλειψη σχεδίων προστασίας των κατοίκων περιοχών που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από ενδεχόμενη πυρκαγιά. Καταστροφικές φωτιές και πλημμύρες είχαμε και πριν αρχίσουν να γίνονται ορατές οι κλιματικές αλλαγές και πάντα δικαιολογία ήταν τα «ακραία καιρικά φαινόμενα». Αν οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις δεν μπορούν (δε θέλουν) να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να ελαχιστοποιούνται οι επιπτώσεις από τα όποια σημερινά και αυριανά καιρικά φαινόμενα, οι λαοί έχουν ένα λόγο παραπάνω να παραμερίσουν την αστική τάξη, να στείλουν τον καπιταλισμό στον αγύριστο και να πάρουν εκείνοι άμεσα τα μέτρα που χρειάζονται. Είναι άλλωστε οι συμφωνίες των καπιταλιστικών κρατών για το περιβάλλον, που έχουν εξορισμού ως πρωτεύον ζητούμενο τη διατήρηση της κερδοφορίας των μονοπωλίων, εκείνες που ευθύνονται για το πώς εξελίσσεται η κλιματική αλλαγή και το ενδεχόμενο σύντομα να πάψει να είναι αντιστρεπτή.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»