Στις 3 Απρίλη μεσώ της γερμανικής «Suddeutsche Zeitung» και εκατοντάδων άλλων αστικών ΜΜΕ σε πολλές χώρες βγήκε στο φως της δημοσιότητας το «μέγα σκάνδαλο» που πήρε την κωδική ονομασία «Εγγραφα του Παναμά» και ανέδειξε η λεγόμενη «Διεθνής Κοινοπραξία της Διερευνητικής Δημοσιογραφίας»(International Consortium of Investigative Journalists - ICIJ).
Πρόκειται για διαρροή 11,5 εκατομμυρίων αρχείων από τη δικηγορική εταιρεία του Παναμά «Mossack-Fonceca» (MF), που εξειδικεύεται σε δημιουργία και διάλυση εξωχώριων εταιρειών (οffshore) και κατά κόρον χρησιμοποιούν οι μεγαλοκαπιταλιστές, το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, αλλά και ακριβοπληρωμένοι «σταρ» του αθλητισμού και του κινηματογράφου, καθώς και διάφοροι μαφιόζοι εγκληματίες που κρύβουν τον αμύθητο πλούτο τους ή «ξεπλένουν» χρήμα από διάφορες διαδρομές. Επί της ουσίας η νέα «αποκάλυψη» εντυπωσιάζει για τα μεγάλα ονόματα, αλλά δεν αποτελεί κανένα σπουδαίο νέο. Δεν ...«ανακαλύπτεται τώρα η Αμερική» για το πώς λειτουργεί ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, όπου η αγοραπωλησία εταιρειών και μετοχών που κρύβεται ο πραγματικός κάτοχός τους, όπως και η προέλευση του χρήματος γίνονται καθόλα νόμιμα μέσα από νόμιμες εταιρείες και τραπεζικά ιδρύματα ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, που έχουν αλισβερίσια και με τους λεγόμενους «φορολογικούς» παραδείσους.
Με ...χορηγούς τα ιδρύματα «Σόρος» και «Φορντ»
Πρέπει να σημειώσουμε, για να γίνει κατανοητή η «αποκάλυψη» και η σημασία της, καταρχάς ότι η Κοινοπραξία της Διερευνητικής Δημοσιογραφίας, συναποτελείται από δημοσιογράφους και δίκτυο ΜΜΕ σε 75 χώρες και αυτοπροσδιορίζεται ως μη κερδοσκοπική οργάνωση. Στους χρηματοδότες της εμφανίζονται μεταξύ άλλων το Ιδρυμα «Open Society», του μεγαλοεπενδυτή των χρηματιστηρίων Τζόρτζ Σόρος και το ίδρυμα «Φορντ» από τις ΗΠΑ. Στόχος λέγεται ότι είναι η «αποκάλυψη σκανδάλων διαφθοράς και του ρόλου πολιτικών ηγετών ή εταιρειών που παρανομούν, κάνουν λαθρεμπόριο ή βλάπτουν το περιβάλλον καθώς και η προτροπή προς τους ηγέτες για λύσεις προς όφελος της κοινωνίας». Είναι όμως φανερό ότι οι «αποκαλύψεις» είναι το πλαίσιο λειτουργίας του εκμεταλλευτικού συστήματος, που δεν αμφισβητείται (ειδικά με τέτοιους ενισχυτές) και συχνά είναι τα «άπλυτα» που βγάζει ο ένας ανταγωνιστής για τον άλλον, όπως πολλές φορές έχει φανεί στον ανταγωνισμό καπιταλιστικών κρατών (π.χ. σκάνδαλο με την Φολκσβάγκεν, ή την Αμαζον, ή τις μίζες της Ζήμενς).
Οσον αφορά την δικηγορική εταιρεία του Παναμά που είχε αναλάβει την προστασία των λογαριασμών των πολυεκατομμυριούχων, πρόκειται και μια εταιρεία που έχει συσταθεί το 1997 από τον Γιούργκεν Μόσακ, γόνο στελέχους των ναζιστικών Ες-Ες, που διέφυγε με την οικογένεια του στον Παναμά και μεγαλοδικηγόρου της χώρας, ενώ τα έγγραφα που υποκλάπηκαν αφορούν στις δραστηριότητες εταιρειών κατά τα έτη 1977 έως 2015.
Ανάμεσα στα πρόσωπα που κατονομάζονται να έχουν λογαριασμούς στον Παναμά είναι συγγενείς και φιλικά πρόσωπα του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν όπως ο τσελίστας Σεργκέι Ρολντούγκιν, όπου γίνεται λόγος για ξέπλυμα εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων, του πρωθυπουργού της Ισλανδίας Σίγκμουντουρ Νταβίντ Γκουνλάουγκσον, των Προέδρων της Συρίας Μπασάρ Ασαντ μέσω συγγενών του, της Αργεντινής Μ. Μάκρι, της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο, του Βρετανού πρωθυπουργού Ντ. Κάμερον, μέσω του πατέρα του, των Προέδρων του Αζερμπαϊτζάν, και δεκάδων άλλων ηγετών ή πρώην ηγετών, αστών πολιτικών και επιχειρηματιών σε πολλές χώρες από όλες τις ηπείρους όπως επίσης και «σταρ» του αθλητισμού όπως ο άσος της Μπαρτσελόνα Λιονέλ Μέσι, ο πρώην Πρόεδρος της UEFA Μισέλ Πλατινί.
Σε ό,τι αφορά την «ελληνική συμμετοχή» αυτή είναι του πρώην συμβούλου του Ελληνα πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, Σταύρου Παπασταύρου, που εμφανίζεται να συμμετέχει σε ΔΣ τριών offshore εταιρειών, και οποίος δήλωσε ότι το έκανε εξυπηρετώντας «2 παιδικούς φίλους χωρίς ο ίδιος να έχει κάποιο κέρδος».
Η όλη υπόθεση, που αποτελεί ένα φαινόμενο σύμφυτο με τη σαπίλα του καπιταλισμού και μια «κανονική του λειτουργία» είναι χρήσιμη για να βγαίνουν συμπεράσματα για τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι και πηγαίνει στα θησαυροφυλάκια των εκμεταλλευτών του, και κυρίως για την ανάγκη να δυναμώσει ο ταξικός αγώνας για την οριστική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
