Τα διάφορα αστικά επιτελεία ή ΜΜΕ αν και εμφανίζουν με στατιστικά την πραγματικότητα, συγκαλύπτουν τις αιτίες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, δηλαδή την όξυνση της βασικής οικονομικής αντίθεσης του καπιταλισμού με την παραγωγή να είναι κοινωνική, αλλά τα αποτελέσματά της να τα καρπώνονται μια χούφτα καπιταλιστές. Επιπλέον στηρίζουν την ουτοπική άποψη ότι μπορεί να εφαρμοστεί πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού που να καταργεί την αλληλοδιαδοχή κρίσης - ανάπτυξης στις καπιταλιστικές οικονομίες, με κύριο επιδίωξή τους να υποτάσσουν εργατικές - λαϊκές δυνάμεις στην αστική πολιτική και τη στήριξη της ιδιοκτησίας και της εξουσίας των καπιταλιστών για τη διαιώνιση του σάπιου και ιστορικά ξεπερασμένου εκμεταλλευτικού συστήματος.
Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται στηρίζεται στη συνεχή συρρίκνωση των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης, ενώ καμιά μορφή διαχείρισης, αλλά και η προσέλκυση κεφαλαίων για επενδύσεις, με τη λεγόμενη μεγάλη προστιθέμενη αξία και τον εξαγωγικό προσανατολισμό, δεν εξαλείφουν τις καπιταλιστικές οικονομικές κρίσεις. Αυτά προβάλλουν η κυβέρνηση, το αστικό πολιτικό σύστημα, ο ΣΕΒ και άλλες επιχειρηματικές ενώσεις ως συνταγή για ανάπτυξη, λέγοντας ότι ωφελούν και την εργατική τάξη, το λαό, αλλά είναι φρούδες ελπίδες.
Αυτή η πείρα δείχνει, τηρουμένων των αναλογιών, και την πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας. Οι αισιόδοξες προβλέψεις από τα κυβερνητικά επιτελεία είναι αβέβαιες. Αλλά είτε υπάρξει ανάκαμψη είτε όχι, θα συνεχίζουν τα αντιλαϊκά μέτρα και οι αναδιαρθρώσεις, προκειμένου να ενισχύεται η προσπάθεια αναπαραγωγής της κερδοφορίας του κεφαλαίου και μετά την «αξιολόγηση», αφού η αβεβαιότητα σε σχέση με την καπιταλιστική ανάκαμψη θα συνεχίζεται.
Ετσι λοιπόν, βγήκε και η Κύπρος από το μνημόνιο. Και μπράβο της. Μόνο που, βγαίνοντας, πήρε μαζί της τους πετσοκομμένους μισθούς, τις συντάξεις εξαθλίωσης, τα γκρεμισμένα εργασιακά δικαιώματα, την κατακόρυφα αυξημένη μετανάστευση των νέων, τις κατεστραμμένες μικροεπιχειρήσεις, την πρωτοφανή ανεργία (16,5%, εκεί που πριν 3 χρόνια δεν ξεπερνούσε το 4,4%), το εκτιναγμένο στο 108% του ΑΕΠ χρέος (από 61,3% το 2010), τους καινοφανείς και δυσβάσταχτους φόρους στα ακίνητα, τις κουρεμένες καταθέσεις, την διάλυση του κοινωνικού κράτους, την κατάρρευση του ΑΕΠ... Κράτησε, δηλαδή, όλα τα συστατικά στοιχεία του μνημονίου. Όπως έκαναν, άλλωστε, και η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, πιστοποιώντας μια μεγάλη αλήθεια: ακόμα κι αν βγεις από τα μνημόνια, αυτά θα μένουν εκεί. Στον σβέρκο σου.
Η εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, σ' αυτές τις συνθήκες πρέπει όχι μόνο να μη φοβηθούν, αλλά να αντιτάξουν τη μέγιστη δυνατή οργανωμένη παρέμβαση και κοινή δράση, κόντρα στο κεφάλαιο και την εξουσία του, τους έξωθεν συμμάχους τους, να μεγαλώσουν στο έπακρο τις δυσκολίες του αστικού πολιτικού συστήματος, να αξιοποιούν κάθε ρωγμή και δυνατότητα, για να βάζουν εμπόδια, με κύριο στόχο την ανατροπή τους.
