Το πως φτάσαμε στο «λουκέτο» της «Ηλεκτρονικής».στο http://www.rizospastis.gr/page.do?id=16190&publDate=21%2F4%2F2016&pageNo=14
Ηρθε η ώρα να κάνουν οι εργαζόμενοι ταμείο
Ήρθε η ώρα για τους εργαζόμενους να κάνουν ταμείο. Οι ίδιοι βρίσκονται χωρίς δουλειά, αλλά η εταιρεία δεν τους έχει απολύσει, με αποτέλεσμα να μη δικαιούνται αποζημιώσεις και επίδομα ανεργίας.
Από την άλλη, η εταιρεία ξεπούλησε κυριολεκτικά τους τελευταίους μήνες τα εκθεσιακά της προϊόντα, με εκπτώσεις μέχρι και 70%, μαζεύοντας ένα γερό μποναμά στα ταμεία της, την ίδια ώρα που έβγαζε σε υποχρεωτική άδεια τους εργαζόμενους και ετοιμαζόταν μεθοδικά για το «λουκέτο».
Σήμερα, οι εργαζόμενοι είναι όμηροι της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, η οποία το μόνο που κάνει είναι να τους υποδεικνύει τη δικαστική οδό, για να διεκδικήσουν μέρος της αποζημίωσης που δικαιούνται, αν και όταν προχωρήσει η διαδικασία της εκποίησης των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας και καλυφθούν οι απαιτήσεις άλλων πιστωτών.
Οπως πλήρωσαν τα προηγούμενα χρόνια την ανάπτυξη της εταιρείας, προσφέροντας με τη δουλειά τους κέρδη στον εργοδότη, έτσι πληρώνουν τώρα και τον αφανισμό της από την αγορά, εξαιτίας του ανταγωνισμού και όχι εξαιτίας των «καλών» ή «κακών» χειρισμών της συγκεκριμένης ή άλλης εργοδοσίας.
Οπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, ήδη από το 2010 και σταδιακά χρόνο με το χρόνο, η εταιρεία τούς ζητούσε να αποδεχτούν τροποποιήσεις στις συμβάσεις που αφορούσαν στο χρόνο απασχόλησης, αλλά και στις αποδοχές τους (π.χ. μετατροπή των συμβάσεων από 8ωρίτες σε ωρομίσθιους, με παράλληλη μείωση μισθών κατά 12%), με αποτέλεσμα οι μισθοί να μειωθούν από 20% έως και 37% σε διάστημα τεσσάρων ετών, στο όνομα της «ανάκαμψης» της εταιρείας. Παράλληλα, υπήρξαν απολύσεις και κλείσιμο καταστημάτων.
Οι νόμοι του καπιταλισμού είναι αδυσώπητοι και είναι χαμένος από χέρι όποιος εργαζόμενος νομίζει ότι έχει εξασφαλισμένη τη δουλειά και τα δικαιώματά του, αν το αφεντικό του κερδίζει μερίδια στην αγορά, πετώντας έξω τους άλλους ανταγωνιστές του. Πολύ περισσότερο, αν δέχεται να βάζει πλάτη για να βελτιώνει την ανταγωνιστικότητά του ο εργοδότης, πιστεύοντας ότι έτσι διασφαλίζεται και το δικό του μεροκάματο.
Το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι δέχτηκαν αδιαμαρτύρητα σχεδόν όλα τα παραπάνω δεν έσωσε τις θέσεις εργασίας κι αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο στον αγώνα τους από εδώ και πέρα. Χρειάζεται να βγουν συμπεράσματα για το πού οδηγεί τους εργαζόμενους ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα μονοπώλια και η ταύτισή τους με τα συμφέροντα του εργοδότη, για το έδαφος που κερδίζει η εργοδοσία να ξεσαλώνει αντεργατικά από την έλλειψη οργάνωσης στο χώρο δουλειάς και την πάλη μέσα από το σωματείο, για το ρόλο των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών στην Ομοσπονδία που δεν άνοιγαν κανένα μέτωπο όλα αυτά τα χρόνια με την εργοδοσία.
