Διαμορφώνονται πάντα στην ιστορική εξέλιξη της
προσωπικότητας του ανθρώπου χαρακτηριστικά, που συνθέτουν ένα τύπο ανθρώπου που
εντάσσει την ύπαρξή του όχι μακρύτερα της διαδρομής μεταξύ αριστερού και δεξιού εγκεφαλικού
ημισφαιρίου. Είναι ο τύπος εκείνος που η δράση του δεν μπορεί να απομακρυνθεί
πέραν του εαυτού του, προσδίδοντάς του έτσι την εικόνα του γητευτή, την εικόνα
του απόλυτου άρχοντα, κάτι σαν να λέμε το κέντρο του κόσμου και ως τέτοιος οι
πλανήτες περιστρέφονται γύρω του, σαν να
ισχύει δηλαδή η προ Κοπέρνικου
Πτολεμαία άποψη.
Σ`αυτήν την εικόνα που διαμορφώνεται, του απόλυτου
αλάθητου, σκιάζονται και τύποι που ως μηχανές προτζέκτορ αποβάλλουν τη δική
τους ευθύνη προβάλλοντάς την στον απέναντι τοίχο, ένας τοίχος που συνθέτει την ίδια την κοινωνία,
αποδίδοντας σ`αυτήν, ό,τι αυτοί
υπολείπονται..Χαρακτηρίζονται από ομοθυμία στην άποψη που λέει ότι η ευθύνη
πρέπει να αποδίδεται μακριά του εαυτού τους και ως εκ τούτου μακριά να αναζητηθεί
η λύση. Μ`άλλα λόγια κάποιος άλλος θα αναζητήσει την ευθύνη –λύση, σ`άλλον εναποτίθεται η ευθύνη-δράση ενώ σε κάποιον άλλον η ευθύνη –θυσία. Προσθετικά αυτής της κατάστασης θεωρώντας τους
εαυτούς τους ως μια άλλη μορφή “θείου δώρου” περιτυλίγονται με πληθώρα
επιχειρημάτων που ικανοποιούν τη σκέψη τους, κάνοντας χρήση του
επιχειρήματος-περιτυλίγματος “οικονομική
δυσπραγία”, σε άλλες περιπτώσεις της απαξίωσης τούτης ή της άλλης μορφής
διεκδίκησης ή το νωθρό εκείνο δεν υπάρχει γυρισμός και σωτηρία· και για να
δώσουν εντυπωσιακότερο άλλοθι στο θείο προφίλ δένονται με την πολύχρωμη κορδέλα
του όλοι ίδιοι είναι, μη γνωρίζοντας, ότι το δέσιμο τούτο καταλήγει σε ένα
υπέροχο φιόγκο-κόμπο, που το μόνο που ασφαλίζει είναι η υπέροχη θολούρα τους.
