1. Ποιος θα προστατεύσει αυτόν τον κόσμο από τη φιλανθρωπία; Αυτήν την έμμονη ιδέα του συστήματος που έχει καταντήσει χόμπι, ώστε οι «φιλάνθρωποι» να μην κάνουν τίποτε άλλο από το να ανιχνεύουν τις περιοχές δυστυχίας για να τις «χτυπήσουν» απροειδοποίητα; Πραγματική εικόνα: Βλέπουμε με τη βοήθεια της κάμερας μια οικογένεια προσφύγων στη σκηνή της. Ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν τη συμφορά που τους έχει βρει, όταν εμφανίζεται μπροστά τους μια γνωστή κυρία που γέρνει από το χρυσό που κουβαλάει πάνω της, σέρνοντας πίσω της έναν γνωστό τραγουδιστή, με χαμόγελο σαν να διαφημίζει οδοντόπαστα και φυσικά το τηλεοπτικό συνεργείο που αποτυπώνει το γεγονός. Ποιο γεγονός; Μα ότι έσφιξαν τα χέρια με τους πρόσφυγες και χάιδεψαν τα μικρά παιδιά με τον τρόπο των ζωόφιλων.
2. Η φιλανθρωπία είναι προσβολή για την ανθρωπότητα. Η αφόρητη φτώχεια ανάγεται σε θέαμα, προσλαμβάνεται σαν παρηγορητικό χάπι για τις νευρώσεις πολυτελείας και συχνά χρησιμοποιείται για καθαρά οικονομικούς λόγους.
3. Η συνάντηση των τριών Εκκλησιών στη Λέσβο, μαζί με το καλό ποδαρικό, απέδειξε και τη γύμνια τους. Το οικονομικό σύστημα που αποθεώνουν μέχρι σήμερα τους άφησε πίσω, να κινούνται σαν γραφικές φιγούρες φορτωμένες «ηλίθια» πάθη και την ψευδαίσθηση ότι καθορίζουν το παιχνίδι ακόμη και τώρα. Δεν κατάφεραν ούτε το ποίμνιό τους να πείσουν στη μόνη έμμονη ιδέα του γλυκύτατου Ιησού περί αγάπης. Τα χάνουν παρακολουθώντας τους χριστιανούς από εδώ ίσαμε το Βερολίνο για την ξενοφοβία, τη μισανθρωπία και την απάθειά τους. Αυτός ο άνευ προηγούμενου θρίαμβος του ρατσισμού καθιστά άχρηστες και τις τρεις Εκκλησίες. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να περάσουν για πάντα στο βασίλειο της συνήθειας, με τις γιορτές και τις λειτουργίες τους, μέχρι που η λησμονιά να τις καταστήσει ανάλαφρες - κι ας πιστεύουν ότι σηκώνουν το βάρος του κόσμου.
4. Η επινόηση της φιλανθρωπίας είναι ένα ακόμη κόλπο της αστικής τάξης για να σκεπάσει τα κατορθώματά της. Το σκοτεινό πρόσωπό της είχε την ανάγκη από κάτι που θα το φώτιζε με διαφορετικό τρόπο, με ένα κοινωνικό προσωπείο. Ετσι γεννήθηκε αυτό το όνειδος της φιλανθρωπίας, που απλώθηκε με μεγάλη ταχύτητα χάρη στο θέαμα, το οποίο είναι και το κρησφύγετό τους και ένα από τα μεγάλα πολιτικά προβλήματα της εποχής μας. Αυτή η αποδεκτή «εκτόνωση» αντί να σχολιάζεται σαν μια τουλάχιστον «περίεργη» συμπεριφορά, αντιθέτως υψώθηκε σε θεσμό με τις ευλογίες της Εκκλησίας και του ταμείου των αστών, που ανακάλυψαν άλλη μια πηγή έμμεσου κέρδους. Ενας κύκλος βαρβαρότητας δίχως τέλος.
5. Οι άνθρωποι του συστήματος, αυτοί οι εξουσιαστές φιλάνθρωποι που επιθυμούν να προβάλλονται δημόσια οι πράξεις τους και ψυχικά αισθάνονται ανώτεροι από τους «δυστυχείς και καταφρονεμένους» (ενώ σε πολλές περιπτώσεις βγάζουν και κάτι αν είναι εφικτό) καθίστανται ύποπτοι σε κάθε χείρα βοηθείας που τείνουν.
Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ
Ποιητής, συγγραφέας και ζωγράφος.
Ο Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956 και είναι γιος ζωγράφου και εγγονός γλύπτη. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1979 με την ποιητική συλλογή Λίμπερτυ (αναφορά στα ταξίδια του στη θάλασσα), από τις εκδόσεις Κείμενα του Φίλιππου Βλάχου.
Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα, ασχολείται με τη ζωγραφική και έχει κάνει 8 ατομικές εκθέσεις (Αγκάθι 2001, Γκαλερί της Έρσης 2003, Booze Κooperativa 2010, Ποντοπόρος στην Πάρο 2010, Ιανός 2011, Κόκκινο Σπίτι Χαλκίδας 2013, Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης 2012 & 2014).
Ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Τάσος Μελετόπουλος και ο Μάριος Στρόφαλης.Επίσης αρθρογραφεί στο κυρ.Ριζοσπάστη στο καθιερωμένο βήμα "το απόλυτο ρόδο"
