Η κρίση στην Ιρλανδία
Από το 2008 έως και το 2010, το ΑΕΠ της Ιρλανδίας υποχώρησε κατά 8,4%. Εκδηλώθηκε κρίση. Το Νοέμβρη του 2010, η Ιρλανδία υπέγραψε μνημόνιο για να δανειοδοτηθεί με 85 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση των μεγάλων κρατικών χρεών σε ιδιωτικούς τραπεζικούς ομίλους. Το κρατικό χρέος της Ιρλανδίας αυξήθηκε σημαντικά, επειδή η κυβέρνησή της ενίσχυε, λόγω κρίσης, τους ιρλανδικούς τραπεζικούς ομίλους από το 2008 ακόμη, ενώ είχε και μεγάλο έλλειμμα που οφειλόταν στην τεράστια φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου (φόρος μόλις 12,5%). Αυτά συνοδεύτηκαν από ένα πακέτο βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων για επαναφορά των δεικτών στο πλαίσιο του «Συμφώνου Σταθερότητας» της ΟΝΕ. Δηλαδή, μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος στο 2,9% του ΑΕΠ έως το 2014 από 11,7% το 2009 (όριο είναι το 3%). Επέβαλαν δραστική μείωση των κρατικών δαπανών για λαϊκές ανάγκες, μείωση των μισθών στο Δημόσιο, από 5% έως 20%, ανάλογα με το ύψος των αποδοχών, μείωση των συντάξεων του Δημοσίου. Ελαχιστοποίησαν τα επιδόματα ανεργίας, τα επιδόματα παιδιών, αύξησαν υπέρογκα τους έμμεσους φόρους. Ολ' αυτά για την αντιμετώπιση της κρίσης υπέρ του κεφαλαίου.
Το 2012, η Ιρλανδία επέβαλε νέα, ακόμη πιο βάρβαρα, μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής για την περίοδο 2011 - 2014, συνολικού ύψους 15 δισ. ευρώ. Με νέες περικοπές σε «κοινωνικές δαπάνες», με φορολογία των συντάξεων, αύξηση του ΦΠΑ από 21% σε 22% το 2013 και σε 23% το 2014, φόρο «τοπικών υπηρεσιών» (θα τον εφαρμόζουν τα τοπικά κρατικά όργανα), ενώ μείωσε ξανά τους μισθούς. Την ίδια ώρα, η φορολογία κεφαλαίου είναι αμετάβλητη, 12,5%. Οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις κάνουν πιο φτηνούς τους εργαζόμενους, για να διευκολυνθεί το κεφάλαιο στην κερδοφορία του.
Να θυμίσουμε εδώ ότι, από τα μέσα της 10ετίας του '90, η Ιρλανδία είχε τεράστιους ρυθμούς ανάπτυξης, ώστε να τη βαφτίσουν οι καπιταλιστές «ιρλανδικό θαύμα». Ας το δούμε.
Το «Ιρλανδικό θαύμα»
Το ΑΕΠ της Ιρλανδίας, από το 1989 έως το 1993 αυξανόταν με ρυθμούς 2,5% κατά μέσο όρο με την Ελλάδα τότε στο 2,6%. Το 1994 ο ρυθμός υπερδιπλασιάστηκε έχοντας αύξηση 5,8%, το 1995 9,8%, το 1996 8,1%, το 1997 10,8%, το 1998 8,5%, το 1999 10,7%, το 2000 9,2%. Και αυτό το «θαύμα» προήλθε με αντεργατικά μέτρα, από το 1994. Μέσω του «Εθνικού Κέντρου Συνεταιρισμού», στο οποίο συμμετέχουν από κοινού πολιτικά κόμματα, εκπρόσωποι της Τοπικής Διοίκησης, συνδικαλιστικές οργανώσεις και ενώσεις εργοδοτών, έκαναν τοπικές και κλαδικές συμφωνίες για την προώθηση των λεγόμενων Προγραμμάτων Σταθεροποίησης και Ανάπτυξης. Οι συμφωνίες που έκαναν προέβλεπαν:
Συγκράτηση μισθών. Μερική απασχόληση. Ευελιξία στην απασχόληση. Ευελιξία του χρόνου εργασίας. Ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Ευελιξία στον τρόπο πληρωμής. Διάλειμμα καριέρας, κ.ά. Δηλαδή, μέτρα φτηνέματος των εργατών, για να αυξάνονται η εκμετάλλευση και η κερδοφορία.
Στην Ιρλανδία, υπάρχει υψηλό ποσοστό «μερικής απασχόλησης», όπου «μερική απασχόληση» σημαίνει οποιαδήποτε μορφή εργασίας ακόμη και μία ώρα!!!
Το λεγόμενο «διάλειμμα καριέρας» είναι υποχρεωτική άδεια εργασίας σε εργαζόμενους, με το πρόσχημα της επανεκπαίδευσης. Στην ουσία, είναι ένας προσχηματικός τρόπος απόλυσης.
Σύμφωνα με τη «Γιούροστατ», όταν στην ΕΕ η μέση πληρωμή συντάξεων κινούνταν γύρω από το 13% του ΑΕΠ, στην Ιρλανδία κινούνταν στο 5,8% του ΑΕΠ το 1993, ενώ το 2003 το σχετικό ποσοστό έπεσε στο 3,9%. Στην ίδια δεκαετία, στην Ιρλανδία, τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 300%!
Αυτά τα μέτρα συμβολής στην τεράστια αύξηση του ποσοστού κέρδους μαζί με το χαμηλό συντελεστή φορολόγησης του κεφαλαίου, ώθησαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, τα αμερικανικά μονοπώλια στους κλάδους των νέων τεχνολογιών να επιλέξουν την Ιρλανδία για επενδύσεις σαν πύλη εισόδου στην ΕΕ. Μετά τη INTEL το 1990, από το 1991 έως το 1994, εγκαταστάθηκαν στην Ιρλανδία ορισμένες από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου της πληροφορικής και των ηλεκτρονικών υπολογιστών και εταιρείες λογισμικού, όπως οι APPLE, DELL, COMPAQ, GATE 2000 και AST, MICROSOFT, LOTUS, CLARIS, ORACLE, ΙΒΜ και NOVELL, αλλά και επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στον κλάδο της Υγείας και του Φαρμάκου, όπως οι ABBOTT, SCHERING PLOUGH, MERCK, JOHNSON & JOHNSON.
Ολ' αυτά όμως δεν απέτρεψαν τη νέα κρίση. Οπως και στη Φινλανδία. Αρα η τωρινή μεγάλη ανάπτυξη στην Ιρλανδία προετοιμάζει την επόμενη κρίση.
