Το τελευταίο διάστημα και μετά τα όσα εκτυλίχθηκαν στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, κυρίαρχο ρόλο στις εξελίξεις είχαν για μία ακόμα φορά η Παγκόσμια και η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου, FIFA και UEFA, μέσω του ειδικά επιφορτισμένου κλιμακίου τους που ασχολείται με την ελληνική περίπτωση. Οπως και πριν από δυο χρόνια, έτσι και τώρα οι δύο ποδοσφαιρικές Συνομοσπονδίες αποφάσισαν να ασχοληθούν επισταμένως με το ελληνικό ποδόσφαιρο, επαναφέροντας την απειλή για τιμωρία αποκλεισμού των ελληνικών συλλόγων και Εθνικών ομάδων από τις πανευρωπαϊκές και διεθνείς διοργανώσεις.
Οι Συνομοσπονδίες δεν έδειξαν να πείθονται ούτε από τη συμφωνία κυβέρνησης - επιχειρηματιών για επανέναρξη της Super League, παρότι το είχαν θέσει ως βασικό όρο, συνεχίζοντας να απειλούν με τιμωρία το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μάλιστα, ο επικεφαλής του κλιμακίου που ήρθε στην Ελλάδα, Αυστριακός Χέρμπερτ Χούμπελ, δεν έμεινε μόνο στις απειλές, αλλά προσπάθησε να «συμβουλεύσει» αρμόδιους και κοινή γνώμη ότι τα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά γήπεδα απομακρύνουν τα παιδιά απ' αυτά...
Πλευρές του ίδιου οικοδομήματος
Μ' αυτά και μ' αυτά, το σίγουρο είναι πως (και) η ελληνική περίπτωση έδωσε για άλλη μια φορά σε FIFA και UEFA την ευκαιρία να υποδυθούν τον «άγγελο της κάθαρσης», κάτι που έχουν κάνει και σε αρκετές άλλες περιπτώσεις χωρών με αντίστοιχα ή και διαφορετικού είδους ζητήματα. Φαντάζει τουλάχιστον ειρωνικό, όμως, οι διοικούντες του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κάθε φορά να «πέφτουν απ' τα σύννεφα» με τα όσα συμβαίνουν και να «συμβουλεύουν», να ψάχνουν «λύσεις», ακόμα και να απειλούν με τιμωρίες όσους δεν «συμμορφωθούν». Γιατί είτε η «καλή» πλευρά του ποδοσφαίρου, που έχει να κάνει με τις ανεπτυγμένες - ποδοσφαιρικά και φυσικά εμπορικά - αγορές, όπως η αγγλική, η γερμανική ή η ισπανική, που λειτουργούν ως «βιτρίνα», είτε η άλλη πλευρά, με τα «μαύρα πρόβατα», αποτελούν πλευρές του ίδιου οικοδομήματος του σημερινού εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου.
Με γνώμονα την προστασία του «προϊόντος»Κοινός τους παρονομαστής είναι η εμπλοκή μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που συνεπάγεται τεράστια σύγκρουση συμφερόντων και συνεπακόλουθα προκαλεί έναν αδυσώπητο επιχειρηματικό πόλεμο για τα κέρδη, με πολιτικές και γεωπολιτικές διαστάσεις, και γι' αυτήν την κατάσταση η ευθύνη της FIFA και της UEFA είναι μεγάλη.
Μέχρι σήμερα, οι όποιες ενέργειες έχουν γίνει από FIFA - UEFA για να διορθωθούν κακώς κείμενα ή για να τιμωρηθούν ένοχοι έχει αποδειχθεί ότι γίνονται πάντα στη λογική της προστασίας του «προϊόντος». Η λογική αυτή φυσικά υιοθετείται και από τους εγχώριους αρμόδιους, όπως άλλωστε φάνηκε και στην περίπτωση της Ελλάδας, με τις κυβερνητικές αποφάσεις και τις ενέργειες των ίδιων των επιχειρηματιών του ποδοσφαίρου. Η προσπάθεια να «κουκουλωθεί» η σαπίλα του οικοδομήματος, και κυρίως να αποφευχθεί η μεγαλύτερη απαξίωση, προκειμένου να μην υπάρξουν συνέπειες για τα κέρδη του «προϊόντος», είναι ο οδηγός για τις όποιες αποφάσεις.
Τα παραδείγματα το αποδεικνύουν: Με σκοπό την «αντιμετώπιση της βίας», τιμωρούνται μεν τα επεισόδια - αφού χαλάνε τη «βιτρίνα» του «προϊόντος» - αλλά ποτέ δεν αντιμετωπίζεται η ρίζα του φαινομένου. Η, σε σχέση με τον τζόγο, είναι αποδεκτό το επίσημο στοίχημα, με σκοπό και τον έλεγχο της συγκεκριμένης αγοράς, και για τον ίδιο λόγο FIFA - UEFA εμφανίζονται αμείλικτες σε περιπτώσεις παράνομου στοιχηματισμού. Ακόμα, και οι δύο πλευρές εμφανίζονται να κόπτονται για την προστασία των μικρών και ανήλικων παικτών, ωστόσο «σφυρίζουν αδιάφορα» μπροστά στη δαιδαλώδη παρασκηνιακή λειτουργία των κυκλωμάτων μάνατζερς μικρών παιδιών.
Σε ανώτερο επίπεδο, οι αποφάσεις που αποσκοπούν στην ενίσχυση της «διαφάνειας» αποκλειστικό σκοπό έχουν τον έλεγχο του αδυσώπητου ανταγωνισμού, προκειμένου αυτός να μην γυρίσει «μπούμερανγκ» στο ίδιο το «προϊόν». Ετσι, καθιερώνεται μεν ο κανονισμός του Financial Fair Play, που αφορά τα ισοσκελισμένα έσοδα - έξοδα των ομάδων, ωστόσο κανένας ουσιαστικός έλεγχος δεν υπάρχει στο από πού και πώς έρχονται τα αστρονομικά ποσά που τζιράρονται στην ποδοσφαιρική βιομηχανία κατά τη διάρκεια των μεταγραφικών περιόδων.
Το βρώμικο κεφάλι του ψαριού
Σημαντική πλευρά, και ενδεικτική της αρχής όλων των λογικών και τακτικών που υπάρχουν σήμερα στο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα, είναι και τα όσα έχουν αποδειχθεί ότι συμβαίνουν στο ...κεφάλι του ψαριού, σε σχέση δηλαδή μ' αυτούς που κρατάνε τα ηνία του διεθνούς ποδοσφαίρου. Τα σκάνδαλα που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας τα τελευταία χρόνια για τα όσα συνέβαιναν στην κορυφή του παγκόσμιου ποδοσφαίρου (FIFA) αλλά και στα διοικητικά παρακλάδια του στις ηπείρους (Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Αφρική κ.α.) μαρτυρούν του λόγου το αληθές. Δωροδοκίες παραγόντων για να παρθούν συγκεκριμένες αποφάσεις υπέρ μιας χώρας (π.χ. ανάληψη διοργανώσεων) ή να ευνοηθούν συγκεκριμένες πολυεθνικές μέσω των χορηγιών, παρασκήνιο, δολοπλοκίες, ανταγωνισμός για τις θέσεις, είναι μερικά από τα κομμάτια που συνθέτουν το «παζλ».
Την ίδια ώρα, η εικόνα σχετικά με τη λειτουργία για τη διασφάλιση των κερδών των δύο Συνομοσπονδιών δεν είναι καλύτερη. Η FIFA αυτοπροβάλλεται ως «οργάνωση μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα», κάτι που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, όπως ισχύει και για την UEFA. Κέρδη δισεκατομμυρίων δολαρίων, κλειστά πολυετή συμβόλαια με πολυεθνικές που ως χορηγοί έχουν εξωφρενικά δικαιώματα σε διεθνείς διοργανώσεις κ.ο.κ.
Οσο κι αν προσπαθούν FIFA και UEFA να πείσουν για την «ακεραιότητά» τους και το «ενδιαφέρον» τους για την αντιμετώπιση των προβλημάτων στο χώρο του ποδοσφαίρου, η αλήθεια είναι ότι αντικειμενικός τους στόχος είναι η διατήρηση ενός ανταγωνιστικού προϊόντος. Αυτό από μόνο του επιβεβαιώνει το πόσο σάπιο είναι το οικοδόμημά τους.
