ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ: Εδώ και κάμποσες μέρες έπρεπε να απαντάω σε μεγάλα παιδιά για το αν αληθεύει ότι “ο ορθόδοξος Πούτιν θα πείσει τον μουσουλμάνο Ερντογάν να αφήσει τους δύο έλληνες στρατιωτικούς ως πασχαλινό πεσκέσι, δώρο ομοδόξων”, την ώρα που τη θέση των πυροτεχνημάτων, την έπαιρναν μετά από σκληρά παζάρια, πύραυλοι και πυρηνικά εργοστάσια.
Λιάνα Κανέλλη από
Αυτές τις μέρες, εδώ στην Κατιούσα, αισθάνομαι ευτυχώς ότι ολοένα και περισσότεροι έχουμε αρχίσει και μουγκρίζουμε συνθλιβόμενοι, κάτω από τόνους παραπληροφόρησης. Φρικώδη non paper και διαρροές, πομπώδεις τίτλοι για αναιδείς και μικροπρεπείς δηλώσεις, αλλά κυρίως η καλλιέργεια της τέχνης των ψευδαισθήσεων για την ισχύ με την οποία είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε ” συμφορές”, όπως θερμά επεισόδια, εμπλοκές σε πολέμους, τσακίζει τα νεύρα οποιουδήποτε έχει ακούσει αναλυσιολάγνους κι έχει διαβάσει π.χ και Μαργαρίτη στα καθ’ ημάς.
Έτσι αδράχνω την ευκαιρία να σπάσω το σοκολατένιο αβγό της δικιάς μου αγανάκτησης, γιατί εδώ και κάμποσες μέρες έπρεπε να απαντάω σε μεγάλα παιδιά για το αν αληθεύει ότι “ο ορθόδοξος Πούτιν θα πείσει τον μουσουλμάνο Ερντογάν να αφήσει τους δύο έλληνες στρατιωτικούς ως πασχαλινό πεσκέσι, δώρο ομοδόξων”, την ώρα που τη θέση των πυροτεχνημάτων, την έπαιρναν μετά από σκληρά παζάρια, πύραυλοι και πυρηνικά εργοστάσια.
Δεν μπορώ μετά από τόσα χρόνια στο δημοσιογραφικό κουρμπέτι να τον παλέψω αυτόν τον εκφυλισμό της εμπορευματοποιημένης χειραγώγησης των μαζών, που σε αναγκάζει να διαλύεις την κοινωνία στο ναρκοπέδιο της κοινωνικής δικτύωσης, περπατώντας σαν “στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη”. Όταν χοντραίνει το ιμπεριαλιστικό παιχνίδι, ο χρόνος συμπυκνώνεται, και τα μικρά καταπίνουν τα μεγάλα. Έτσι οι μάζες παραμένουν υποταγμένες στον τρόμο του χειρότερου και το θερμό επεισόδιο δεν πλασάρεται ως αίμα και φτώχεια, αλλά ως πλήγμα στον τουρισμό. Το δε πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακούγιου της Τουρκίας εμφανίζεται ως αντινατοϊκή πράξη της Τουρκίας κι όχι ως απόπειρα, που είναι, να μπει στο κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων απ’ το παράθυρο, με λιγότερες επιπτώσεις απ’ ό,τι το Ιράν.
Ειδικά για το θέμα του Ακούγιου, που ακροσυζητιέται ευκαιριακά από το 2010 και μετά, έχω εκείνη την οδυνηρή εμπειρία, δημοσιογραφικά τουλάχιστον, που είχε και η Κασσάνδρα, όταν κατάλαβε γιατί στα ελληνικά τη λέμε πάντα κακιά. Το τουρκικό σχέδιο για πυρηνική ενέργεια – ισχύ στην Τουρκία, με αφετηρία το Ακούγιου δεν είναι ερντογανικό. Είναι παλιό και το είχα αποκαλύψει στη ΝΕΜΕΣΙ, στο τεύχος Φεβρουαρίου το 1997! Είχα τότε ελπίσει ότι θα γίνει μέρος της δημόσιας πολιτικής συζήτησης, που ούτως ή άλλως είχε υπερθερμανθεί από τα τότε Ίμια. 21 χρόνια μετά, παγιδευμένοι στην ίδια άγνοια, θύματα της ενημερωτικής τοξικότητας των αστικών τάξεων, και στην Ελλάδα και στην Τουρκία, οι Έλληνες και οι Τούρκοι τσαλαβουτάνε στις ίδιες πιθανότητες αίματος, ελαφρά τη καρδία, και πατώντας στα τρία – τέσσερα εκατομμύρια δύστυχων προσφύγων, που έχουν μετατραπεί σε κακόηθες νόμισμα στο παζάρεμα των ενεργειακών κόμβων… Τότε ήταν η Τσιλέρ, ο Ερμπακάν κι ο μηντιακός όμιλος DOGAN. Τώρα είναι ο Ερντογάν, ο Πούτιν κι ο όμιλος DEMIROREN, που εκτός από μηντιακός είναι και ενεργειακός. Το Ακούγιου στη θέση του, πιστό στη ρώσικη ορθοδοξία και τη νατοϊκή φιλία με την Ελλάδα.
Άι Σιχτίρ! Αμετάφραστο!
Λιάνα Κανέλλη
