Από την αρχή ακόμα, ήταν σε μας ξεκάθαρα τα όρια της διαπραγμάτευσης, όπως την εννοούσε η πλειοψηφία Ενωτικής Πρωτοβουλίας και Ενιαίου Ψηφοδελτίου. Διεκδικήσεις όπως η επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, ειδικές άδειες σε ΤΕΠ, Αποστείρωση και Γαλακτοκομείο, τη μισθολογική αναγνώριση των πτυχίων, τις έβαλαν για τα μάτια του κόσμου και όχι να γίνουν αντικείμενο διεκδίκησης, αφού άρον-άρον τις «μάζεψαν».
Στη λογική «σύμβαση να ‘ναι κι ότι να ‘ναι» και ότι και οι δυο πλευρές μπορούν να κερδίσουν από αυτού του είδους τη διαπραγμάτευση – παζάρεμα το λέμε εμείς - δε μπορούσαν να πάρουν τίποτα περισσότερο απ’ ότι ήταν διατεθειμένη να δώσει η Διοίκηση και θα έπρεπε μάλιστα και να δώσουν “κάτι”.
Και έδωσε η Διοίκηση, 2 μέρες άδεια το χρόνο για ασθένεια τέκνων αντί για 4 μέρες που προβλέπονται από τον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα. Η αφαίρεση 2 ημερών άδειας ήταν το “τίμημα” για τις 2 επιπλέον μέρες ασθένειας με υπεύθυνη δήλωση.
Το άρθρο για τις συνδικαλιστικές άδειες, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εφαρμογή της νομοθεσίας.
Ταβάνι λοιπόν για κάθε διεκδίκηση, είχαν τις διατάξεις του Δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα και της νομοθεσίας. Για ένα σωματείο όμως που διεκδικεί πραγματικά, τα παραπάνω αποτελούν τον πάτο, αφού καμιά απαγόρευση δεν υπάρχει για να διεκδικηθεί μια αύξηση μισθού, ή επιπλέον ημέρες άδειας πέρα απ’ αυτά.
Η Διοίκηση όμως δεν έδωσε μόνο, αλλά πήρε κιόλας. Στα μουλωχτά πέρασαν τη διατύπωση: “εκτός από τους εργαζομένους για τους οποίους ισχύουν ειδικές και αμφιμερώς αναγκαστικού δικαίου διατάξεις”, στο 1ο άρθρο της σύμβασης. Σύμφωνα μ’ αυτό, αποκλείονται εργαζόμενοι που κάνουν την ίδια δουλειά μ’ εμάς(π.χ. τα μπλοκάκια) από τα όποια δικαιώματα που δεν προβλέπονται στις ατομικές τους συμβάσεις.
Από την αρχή τονίσαμε, ότι η Συλλογική Σύμβαση καθορίζει το πόσο εμείς οι εργαζόμενοι πουλάμε την ικανότητά μας για εργασία(εργατική δύναμη) στον εργοδότη. Στη βάση αυτή, πρέπει να βελτιώνει τη θέση των εργαζόμενων, αρχής γενομένης από την ανάκτηση των απωλειών που είχαμε τα τελευταία χρόνια. Γι΄αυτό και προτείναμε τη διεκδίκηση του 13ου και 14ου μισθού, μια πραγματική ανάσα για τους εργαζόμενους που το εισόδημά τους λεηλατείται τα τελευταία χρόνια.
Πέρα απ’ το μισθολογικό όμως και η διάρκεια του εργάσιμου χρόνου επηρεάζει τις απολαβές μας. Η πρότασή μας για χορήγηση της ειδικής άδειας και σε άλλα τμήματα αυτό το σκοπό είχε.
Η κατάκτηση καλύτερων αποδοχών και όρων δουλειάς δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης κάποιων σοφών, αλλά της κινητοποίησης των ίδιων των εργαζόμενων. Χρειάζεται δουλειά από το σωματείο, ενημέρωση, συνελεύσεις και εναλλασσόμενες μορφές πάλης. Τέτοιου είδους «μπελάδες» όμως, τις αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι οι του Ενιαίου Ψηφοδελτίου και της Ενωτικής Πρωτοβουλίας γιατί υπονομεύουν την «εργασιακή ειρήνη».
Είναι όμως μονόδρομος για κάθε ουσιαστική βελτίωση της θέσης μας.
