Στο όνομα του κοινωνικού
διαλόγου και της ειρηνικής συνύπαρξης, οι ηγέτες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αποποιούνται
ουσιαστικά το απεργιακό δικαίωμα, εκφράζοντας μάλιστα ανερυθρίαστα την άποψη
περί μορφής που “έφαγε τα ψωμιά της”.
Είναι αυτοί που συνευρίσκονται στο ίδιο τραπέζι με ΣΕΒ και εργοδοτικούς ομίλους
και ως ένα άλλο κοντραμπάντο συνυπογράφουν την “κοινωνική συμμαχία” και
οριοθετούν εκ νέου τα 581 ευρώ κατώτατο μισθό. Αυτοί που όταν ψηφιζόταν από την
αριστεροδεξιά συγκυβέρνηση και με το
πατρονάρισμα της αντιπολίτευσης το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος στα
πρωτοβάθμια σωματεία, σφύριζαν αδιάφορα και πετούσαν τη μπάλα στην εξέδρα.
Ταυτόχρονα μιλούν για
αδυναμία του κινήματος να αντισταθεί με τις παλαιωμένες δήθεν διαδικασίες (όπως
αυτό της απεργίας) να αναζητούν άλλες μορφές έκφρασης πάλης κάτι σαν χάπενιγκς
που να προσιδιάζουν εν τέλει στο κοινωνικό διάλογο κτλ.
Εδώ και χρόνια είναι αυτοί
που με τους αντιπροσώπους των ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕΤΑ στα πρωτοβάθμια αξιοποιούν
τις λογικές “ στρίβειν δια του αρραβώνος”, σβήνοντας κάθε διάθεση γενικότερα
για διεκδίκηση. Το πεζοδρόμιο και η απεργία αντικαθίσταται από τον καναπέ και
τα αλισβερισόχαρτα με τις διοικήσεις και τα υπουργεία. Η ατμόσφαιρα του καλού
κλίματος, του “όλοι μια οικογένεια είμαστε” εργοδότες και εργαζόμενοι,
περικλείει και τη λογική ότι αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες
ανησυχίες, την ίδια ανάπτυξη. Το ξεροκόμματο του δούλου, μετέπειτα του
δουλοπάροικου μετατρέπεται σε ξεροκόμματο-μεροκάματο στη σύγχρονη καπιταλιστική
κοινωνία
Αυτήν την αέναη συμπεριφορά
συντηρούν εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές απανταχού των
σωματείων.
Μέρα απεργίας και η προχθεσινή και όλα τα προαναφερόμενα βρήκαν
έκφραση και στα δικά μας. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου
εργαζομένων που πολλές φορές έχει ταχθεί υπέρ της απεργοσπασίας (και όμως
εκλέγεται) επαναλαμβάνεται εκ νέου, προσθέτοντας ένα ακόμη στοιχείο, χειρουργεί βάζοντας και το προσωπικό
ασφαλείας να δεχθεί τούτη την αντεργατική πράξη. Το θέμα είχε τεθεί και
παλιότερα από την ΑΣΥΠ στο ΔΣ.
Έχουν σοβαρές ευθύνες οι συνδικαλιστές του “ενιαίου” ψηφοδελτίου
που στο όνομα του δήθεν αδέσμευτου πλουραλισμού επιτρέπουν να βρουν έκφραση συνειδητοί απεργοσπάστες
και μάλιστα να εκλέγονται. Η ηθική, για να ξεκαθαρίσουμε, δεν έχει ταυτόσημη έννοια και ενιαία
χαρακτηριστικά· έχει ταξικό πρόσημο και αντίθετη φορά, η ηθική των εργαζομένων
δεν έχει το ίδιο περιεχόμενο και φορά με αυτή των ισχυρών. Όταν επικαλείται
κάθε φορά από τους ισχυρούς είναι για να καθυποτάξει με άλλο τρόπο τις πιο
χαλαρές συνειδήσεις. Ο ίδιος ιδεολογικός "σκουπιδοντενεκές" είναι που
βρομίζει το Εργατικό κίνημα από την εμφάνιση του· το θέμα δεν είναι να αλλάζεις
κάθε φορά σακούλα αλλά να καταργείς μια και έξω αυτή τη θέση.
