Στον καιρό του πολέμου των Μπόερς, μια σφαίρα βρήκε στο πόδι, το στρατιώτη Τζωρτζ Φιουκούμπι. Τον πήγανε σ' ένα νοσοκομείο του Κεϊπτάουν και του κόψανε το πόδι. Όταν γύρισε στο Λονδίνο, του δώσανε γι' αποζημίωση εβδομήντα πέντε λίρες, αφού τον βάλανε και υπόγραψε ένα χαρτί πως παραιτείται από κάθε άλλη απαίτηση απέναντι στο Κράτος.Με τα λεφτουδάκια αυτά αγόρασε ένα μαγαζάκι, μια ταβερνούλα στο Νιουγκέιτ, που τον τελευταίο καιρό έβγαζε με το παραπάνω τα έξοδα της - κάπου σαράντα σελίνια τη βδομάδα. Αυτό τουλάχιστον είδε ο άνθρωπός μας με τα ίδια του τα μάτια στα βρόμικα και καταμουτζουρωμένα τεφτέρια που του παρουσίασαν για λογιστικά βιβλία του μαγαζιού.
Εγκαταστάθηκε λοιπόν εκεί -το μαγαζί είχε κι ένα χωριστό δωματιάκι στο βάθος- και πήρε και μια γριά γυναικούλα να τον βοηθάει. Λίγες βδομάδες όμως μετά, βρέθηκε αναγκασμένος να παραδεχτεί πως η τοποθέτηση που έκανε δεν ήταν και τόσο σπουδαία και δεν άξιζε το πόδι που 'χε χάσει γι' αυτήν: τα έσοδα όλο και πέφτανε κάτω από τα σαράντα σελίνια που είχε υπολογίσει προκαταβολικά. Κι όμως, δεν του 'λείπε ο καλός τρόπος απέναντι στην πελατεία του. [...] (Από το κεφάλαιο "Ένα άσυλο")
