Όταν η νομική διεκδίκηση αντικαθιστά την κινηματική δράση.

Αντιπαράθεση δεν τίθεται σ΄αυτές τις δυο, όντως διαφορετικές , μορφές διεκδίκησης δίκαιων αιτημάτων των εργαζόμενων. Και μάλιστα σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται από το “όλα τα σκίαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά” πλην κάποιων φωτεινών εξαιρέσεων που να σου θυμίζουν κάτι από “γαλατικό χωριό”.

Η αντιπαράθεση ξεκινά και υφίσταται από τη στιγμή που η συμμετοχή και δράση των εργαζόμενων, αξιοποιώντας  τις μαζικές σωματειακές διαδικασίες , στις οποίες η αναζήτηση αιτιών, αλλά  ταυτόχρονα  και ο καθορισμός στόχων και μορφών πάλης,  αντικαθίστανται από μια γενική παραδοχή ότι όλα είναι νόμος και πιθανώς τακτικώς ερριμμένα οπότε ας κατευθυνθούμε σ΄αυτήν τη χωρίς κόπο (σωματική, πνευματική) αναζήτηση παραθύρου μικρού ή μεγάλου, που θα οδηγήσει σε ξέφωτο και θα δικαιώσει τις προσδοκίες των παρά του δικηγόρου συμμετεχόντων και παρακαθήμενων.

Πιθανόν να αναρωτηθούν πολλοί γιατί υπάρχει τέτοια κατηγορηματική άρνηση, στη περίπτωση βέβαια, που η νομική οδός απαιτεί  την αποκλειστικότητα  της  διεκδίκησης.

Αντιστρέφοντας λίγο τους όρους και χωρίς να περιμένουμε απάντηση, άλλωστε ως ρητορικό τίθεται το ερώτημα, τι μέλλει γενέσθαι στην περίπτωση που η αναζήτηση οδηγήσει  σε ασφαλισμένο παράθυρο; Η απάντηση, τι είχαμε τι χάσαμε, το λιγότερο ως αφελής θα θεωρηθεί, όχι γιατί υπάρχει σκοπιμότητα σ΄αυτό,  αλλά κυρίως, γιατί αυτό, που προξενεί ένα τέτοιο είδους αρνητικό αποτέλεσμα, θα έχει πιο βαθιά αποτελέσματα που θα έρθουν  να προστεθούν στη μέχρι τώρα κατάσταση. 

Κατά τη γνώμη μας ισχυροποιείται ασυνείδητα ή συνειδητά η άποψη, που έτσι κι αλλιώς κυρίαρχη είναι, ότι ο νόμος είναι  πάνω  απ΄όλα ακόμη και από την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπου, ισχυρός, αδάμαστος, που βέβαια υπάρχει και η περίπτωση να αντικατασταθεί  ή τροποποιηθεί, από τον ίδιο “αρχιτέκτονα” και με το ίδιο έννομο συμφέρον( νόμος του ισχυρού).

Ισχυροποιείται επίσης και η τάση αυτών που θέλουν να ορίζουν την κίνηση του λαού σε διακριτό πλαίσιο, καθορισμένο από την επικρατούσα άποψη περί ισχυρών και αδυνάτων, πλούσιων και φτωχών, αντιθέσεων “φυσικών” και φυσιολογικών δηλαδή πλήρως εναρμονισμένων σε μια παγιωμένη κατάσταση  που αγγίζει τα κοινωνικά όρια της εξέλιξης.(αυτά υπήρχαν και θα υπάρχουν στο διηνεκές)

Επιπρόσθετα σ΄αυτά, που έχουν μια πιο θεωρητική βάση, τοποθετείται και το  ποταπό υλικό κομμάτι ,  που έχει να κάνει με την εναπόθεση χρημάτων σε δικηγορικά γραφεία που αυξάνουν τον τζίρο, πατώντας στην ουσία, πάνω σε μια υπαρκτή ανάγκη των εργαζόμενων. Εκτός και αν θεωρηθεί ιερός ο σκοπός και ως τέτοιος  κάθε χρηματική θυσία αγιάζει όλη τη διαδικασία(ας όψεται η φτώχεια).

Πάντως δεν το λες και τυχαίο ή αυθόρμητο ότι πολλοί και διαφορετικοί  χώροι  δραστηριοποιούνται προς σ΄αυτήν την κατεύθυνση, παραδίδοντας ποσά και υπογραφές σε δικηγορικά γραφεία, αφήνοντας ταυτόχρονα παρακαταθήκη και τις εναπομείνασες ελπίδες των εργαζόμενων.
 Έχει ενδιαφέρον να κάνουμε μια αναφορά σε κάτι ανάλογο, που έχει να κάνει με το ανθυγιεινό, το οποίο ενώ είναι αποφασισμένο πως θα κοπεί, ως απόφαση τουλάχιστον της κυβέρνησης που εναρμονίζεται στην Ευρωπαϊκή νομοθεσία, εμείς να το θεωρούμε δεδικασμένο, αφού αποτελεί νόμο του κράτους, να έρθουμε εκ των υστέρων να το διεκδικήσουμε ως παρανόμως κομμένο. Το ίδιο συνέβη μέχρι τώρα σε ότι είχε κατακτηθεί και αφαιρέθηκε·  και θα συμβαίνει στο μέλλον όσο η ανάθεση σε σωτήρες και μεσσίες θα αντικαθιστά τη δική μας δράση.

Και για να μην το κουράζουμε· κανένας νόμος δεν καταργήθηκε σε γραφεία, παρά μόνο σε πεζοδρόμιο μετά από κόπο, ιδρώτα, απώλεια προσωπικού χρόνου κτλ. Όσο τα πεζοδρόμια παραμένουν άδεια, τερτίπια περί νόμων, που τροποποιούνται και καταργούνται,  θα πληθαίνουν. Και να μην μας διαφεύγει ότι οι νόμοι είναι πολλοί  και ο χρόνος περιορισμένος.