Πολλές φωνές τελευταία, “αυθόρμητα”,
εκφράζουν απόψεις, προτείνουν “έξυπνες” λύσεις πατώντας σε υπαρκτά προβλήματα.
Και λέμε “αυθόρμητα”, γιατί σε τελική ανάλυση τίποτα δε γεννιέται από το
τίποτα. Άρα κάποιοι πρέπει να έχουν
προετοιμάσει το έδαφος, να έχουν σπείρει αυτές τις απόψεις, για να θερίσουν στο
τέλος τον καρπό τους. Ποιοί είναι όμως αυτοί;
Σε κάθε ταξική κοινωνία, υπάρχει και μια
ιδεολογία η οποία κυριαρχεί. Αυτή δεν
μπορεί να είναι άλλη από την ιδεολογία της τάξης που κατέχει τα μέσα παραγωγής
και συνεπώς τον πλούτο που παράγεται. Η
τηλεόραση, γραπτός και ηλεκτρονικός τύπος ως μέσα παραγωγής, βρίσκονται στα
χέρια αυτής της τάξης που τα χρησιμοποιεί για να επιβάλει την ιδεολογία της.
Για λόγους συντομίας θα μείνουμε σ’ αυτούς τους μηχανισμούς.
Ο πυρήνας της προπαγάνδας τους αφορά την
ταύτιση των συμφερόντων του εργάτη μ’ αυτά του αφεντικού του, των εργαζόμενων
με αυτά της τάξης των κεφαλαιοκρατών, όπου ο πρώτος συμμετέχει στην παραγωγική
διαδικασία ως παραγωγός του πλούτου και ο δεύτερος ως ιδιοκτήτης του. Σύμφωνα
μ’ αυτή λοιπόν, όσο μεγαλύτερη η κερδοφορία της επιχείρησης, τόσο μεγαλύτερος
και ο μισθός του, τόσο ασφαλέστερη και η θέση εργασίας του. Για να
πραγματοποιηθεί όμως το κέρδος, πρέπει να πουληθεί το εμπόρευμα της επιχείρησης
σε τιμή χαμηλότερη απ’ αυτή των ανταγωνιστών της. Μέσα σ’ αυτόν τον ανταγωνισμό
ο κάθε επιχειρηματίας είναι υποχρεωμένος να συμπιέζει το κόστος, το μεροκάματο
του εργάτη. Όποιοι δίνουν περισσότερα στον εργάτη, δε σημαίνει ότι κερδίζουν
λιγότερο από τους υπόλοιπους, αλλά ότι βγάζουν περισσότερο κέρδος ανά εργάτη σε
σχέση με τους ανταγωνιστές τους. Παραμύθι λοιπόν η ταύτιση των συμφερόντων.
Έτσι διάφοροι ειδήμονες-απολογητές του
συστήματος παρελάζουν στις τηλεοράσεις, αρθρογραφούν στον γραπτό και
ηλεκτρονικό τύπο για να μας πουν, πως η οργάνωση των εργαζόμενων και η πάλη
εργάτη-αφεντικού είναι ξεπερασμένα στην εποχή μας. Και όταν ο κόσμος δει ότι από τον καναπέ δε
γίνεται τίποτα και αποφασίζει να κατέβει στο δρόμο, τότε προσπαθούν να
διοχετεύσουν την αγανάκτησή του σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια. Δεν πέρασαν
πολλά χρόνια, από τότε που κανάλια ιδιοκτησίας εφοπλιστών και βιομηχάνων
καλούσαν τον κόσμο να κατέβει στις πλατείες με “ουδέτερα” συνθήματα του τύπου
“έξω τα κόμματα και τα συνδικάτα”. Άξιον απορίας ήταν, πως κανάλια που μέχρι
τότε συστηματικά συκοφαντούσαν τις διαδηλώσεις, να καλούν τον κόσμο να
διαδηλώσει. Σε λίγο καιρό, αφού ο κόσμος έριξε μερικές μούντζες έτσι για
εκτόνωση, επέστρεψε στη θαλπωρή του καναπέ έχοντας βρει τους νέους σωτήρες του:
τους σημερινούς κυβερνώντες και τους φασίστες Χρυσής Αυγής. Οι κινητοποιήσεις
αυτές “ξεφούσκωσαν”, όχι γιατί έλειπε η μαζικότητα, αλλά ο σωστός
προσανατολισμός και η οργάνωση από τα κάτω, αυτό δηλαδή που ήθελαν οι
διοργανωτές τους.
Είναι μια αντίφαση, από τη μια να
κατακεραυνώνεις μνημόνια και αντιλαικούς νόμους και απ’ την άλλη, να
χειροκροτείς τον απολογισμό της Διοίκησης, δηλαδή την εφαρμογή τους.
Η αντίφαση λύνεται, όταν ο εργαζόμενος
το πάρει αλλιώς, συνειδητά. Την ταξική συνείδηση όμως δε θα τη βρει στο
ράφι του πολυκαταστήματος, ούτε στον καναπέ. Στην οργανωμένη πάλη με τον
αντίπαλο κατακτιέται η συνείδηση, τότε
φαίνεται ποιός είναι μαζί και ποιός απέναντι. Και μόνο μέσα σ’ αυτήν μπορεί να
κρίνει κανείς, ποιοί “σήκωσαν” μια κινητοποίηση, ποιοί την υπονόμευσαν, ποιοί
τα “μάζεψαν” στα μισά του δρόμου και ποιοί τράβηξαν ως το τέρμα.
Τέλος, επειδή πολλοί “πετάνε το όπλο στο
φράχτη” λόγω του αρνητικού συσχετισμού δύναμης, έχουμε να πούμε ότι αυτός δεν
είναι στατικός. Και αν σήμερα είναι αρνητικός για τους εργαζόμενους, δε σημαίνει
ότι θα είναι και αύριο. Προυπόθεση όμως γι’ αυτό, είναι η
ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ Η
ΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.
