Είναι
και κάτι ναυτικοί μεσ΄τα καράβια
Που
τόχει η μοίρα τους γραφτό να ταξιδεύουν πάντα
Και μια γλυκειά
νοιώθουν χαρά μεσ΄την πικρήν αλμύρα.
Κι΄όμως
σα φεύγουνε μακρυά -γυρτοί στο παραπέτο
μιαν
άκρα μόνο λαχταρούν να ιδούν της γης,
μιαν
άκρα
και
ζωγραφίζουν μεσ΄το νου λιμάνια, αχτές, γυναίκες.
Μα
κι΄όταν ύστερα θαρθεί να βγούνε στα λιμάνια
πόχουνε τόσο ονειρευτεί –
σε λίγην
ώρα μέσα βαρυούνται πάλι και γυρνούν
πλάι στα μουράγια αδέξιοι
και
σκυθρωποί κι ανήσυχοι
κι όλο
κυττούν στο βάθος εκεί που σμίγουν ο ουρανός,
ο πόντος κι οι καϋμοί τους ..
Όλα
χαμένα!...Αυτοί στα πλοία ποθούν να ξαναμπούνε
να πάνε
μεσ΄ τη θάλασσα να τους ρημάζει η αλμύρα
και τη
στεριά να νοσταλγούν από μακρυά, με πάθος
Δημήτρης Πελερέν
(Δ. χατζής)
