Έξι
χρόνια πέρασαν από τις τελευταίες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, που κι αυτές
όμως ήταν σταγόνα στον ωκεανό της διαχρονικής υποστελέχωσης του νοσοκομείου.
Εκατοντάδες συνάδελφοι εγκατέλειψαν τον “εργασιακό παράδεισο” της “ναυαρχίδας”
του ΕΣΥ, με τους εναπομείναντες να κωπηλατούν όλο και γρηγορότερα.
Για
να κατανοηθεί καλύτερα η διάσταση του προβλήματος, αρκεί να πολλαπλασιάσουμε το
ισχύοντα συντελεστή 3 με τον αριθμό των οργανικών κλινών(750) και να
αφαιρέσουμε το υφιστάμενο μόνιμο προσωπικό(1500). Έτσι για να δούμε πόσο
“παραγωγικοί” εργαζόμενοι είμαστε...
Η
κάλυψη των αναγκών του νοσοκομείου με το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό έχει να
κάνει με ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς για τους εργαζόμενους και την ποιότητα
των παρεχόμενων υπηρεσιών στους χρήστες υγείας. Αυτό όμως δεν είναι συμβατό με
τη στρατηγική της Ε.Ε. για τη μείωση του “μη μισθολογικού κόστους”, που στ’
όνομά της πίνουν νερό κυβερνώντες και διοικούντες. Παρά τις διαπιστώσεις τους
για έλλειψη προσωπικού, φαίνεται πως
αρκούνται στη διαχείριση του προβλήματος
με φτηνό και “ευέλικτο” προσωπικό (επικουρικούς, πρακτικάριους, κοινωφελή εργασία κλπ.).
Και
εδώ τίθεται αναγκαστικά το ζήτημα της χρηματοδότησης του νοσοκομείου και της
υγείας γενικότερα. Αν δηλαδή η κάλυψη των κενών θέσεων γίνει απ’ την τσέπη των
λαικών στρωμάτων μέσω αύξησης εισφορών, φορολογίας και απευθείας πληρωμών, ή
απ’ τη φορολόγηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.
Η
διασφάλιση μόνιμης και σταθερής δουλειάς με πλήρη δικαιώματα, υπονομεύεται από
την ύπαρξη ελαστικών μορφών εργασίας. Διοικούντες και κυβερνώντες ανακαλύπτουν
ξαφνικά “άμεσες ανάγκες”, επικαλούνται “χρονοβόρες διαδικασίες”, ώστε να αποσπάσουν
τη συναίνεσή μας στη σφαγή των δικαιωμάτων μας.
Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη, ότι θέλουν να δώσουν λύσεις προς όφελος των
εργαζόμενων.
Οι
όποιες λύσεις θα είναι αποτέλεσμα της πάλης των εργαζόμενων με το σωματείο
μπροστά και τους χρήστες υπηρεσιών υγείας στο πλευρό μας, για υγεία ως
κοινωνικό αγαθό, που θα παρέχεται σε όλους δωρεάν και αποκλειστικά από το
κράτος και όχι ως εμπόρευμα προς πώληση
στο ράφι του νοσοκομείου-επιχείρηση.
Επειδή
λοιπόν δεν πάει άλλο, μιας και η καραμέλα του “άκαιρου” της διεκδίκησης προσλήψεων έχει λιώσει:
ü Άμεση
παρέμβαση με ευθύνη του ΔΣ στη Διοίκηση για έναρξη διαδικασιών πρόσληψης
μόνιμου προσωπικού που θα καλύπτει πλήρως όλες τις ανάγκες.
ü Άμεση
παρέμβαση στην ΥΠΕ με ταυτόχρονη στάση
εργασίας.
ü Γενική
συνέλευση για καθορισμό μορφών πάλης.
