Θα έρθουν εκεί και όταν δεν τους περιμένεις. Εχουν στήσει καραούλι να σε πετύχουν παγιδευμένο στα κλισεδάκια της εποχής. Που θέλει οι άντρες να μη βαράνε γυναίκες και γέρους, να μην πειράζουν παιδιά κι άλλα τέτοια γαμάτα προσκοπικά, χιλιοπαιγμένα στο σινεμά και τα κανάλια.
Αν φοράνε κουκούλες το σοκ θα είναι μικρότερο, καθώς χόρτασες από εικόνες, χρόνια τώρα, του μάγκα των ειδικών δυνάμεων, του μυστικού μπάτσου, του πολεμισταρά, που την πέφτει για να σκοτώσει ή συλλάβει τον οχτρό, ενδεδυμένος τη μοντέρνα στολή του σιδερένιου ανθρώπου, του νόμιμου διαδόχου της Κου Κλουξ Κλαν, του δοσίλογου, του ιεροεξεταστή, του διαρρήκτη full face μασκοφόρου.
Αλλά επειδή η μαγκιά γενικεύεται, κατόρθωμα της πετυχημένης διαδικτυακής χειραγώγησης των μαζών, που επιπλέουν παντελώς ελεύθεροι στο ναρκοπέδιο της ελεύθερης αγοράς της γνώμης, αρχίζουν κι έρχονται φάτσα κάρτα, ξεσκούφωτοι, οι διπλανοί σου. Οχι κατ' ανάγκην αυτοί της διπλανής πόρτας. Αλλά αυτοί που συναντάς καθημερινά στο γραφείο, στο φούρνο, στην καφετέρια, στο γήπεδο, στην πλατεία του χωριού, έξω απ' το σχολείο του παιδιού. Μπορεί να είναι και συγγενείς που τους ήξερες αλλά δεν τους έβλεπες. Που τους έβλεπες αλλά δεν τους ήξερες.
Το μάτι τους γυαλίζει. Κι είναι ταυτόχρονα απλανές. Δεν είναι βλέμμα τρελού, πρόσεχε μην την πατήσεις. Είναι το βλέμμα του χεσμένου απ' το φόβο του, που μετατρέπεται σε οργή του αδύναμου, υστερική κι ανέλεγκτη. Δεν αντέχουν να μη συμφωνείς μαζί τους. Δεν αντέχουν να μην τους μοιάζεις. Δεν αντέχουν ούτε που τους αντέχεις δίπλα κι απέναντί σου. Σε φαντάζονται παντοδύναμο εχθρό τους εκτός κι αν είσαι ολομόναχος, νύχτα σε κάποιο σοκάκι, ή ανάμεσα σε καθωσπρέπει πλήθος που θεωρεί δημοκρατία να αντιδρά μόνον καθ' υπαγόρευση ενός αόρατου αφεντικού συμφερόντων κι ευθυνών.
Είναι αρχικά ιδεολογικοί χαμαιλέοντες. Αυτή είναι η πραγματική τους μάσκα. Ντύνονται ό,τι θες. Αγανακτισμένοι. Αδικημένοι. Φίλαθλοι. Διανοούμενοι. Πετυχημένοι που τους αδίκησε η κακούργα κενωνία. Φτωχοί που τους κλέψανε τις ιδέες. Ξεριζωμένοι. Μορφωμένοι αν τους παίρνει. Αλλιώς αυθεντικοί και γνήσιοι. Μόλις τους αφήσεις να σε πλησιάσουν στο μισό μέτρο θα στην πέσουν. Με βρισιές, με τουήτ, με φωνές, με μπουνιές, με λοστάρι, με λεπίδες κι ύστερα με φωτιά, με τσεκούρι, με όπλα. Θα δεις τον πρώτο. Δεν θα προσέξεις τους δυο, τρεις και δεκατρείς, λίγο πίσω του, παραδίπλα, δήθεν άσχετους περίεργους, περαστικούς με αυξημένη κοινωνική περιέργεια.
Είναι φασίστες ή φασιστοειδή, ακόμη χειρότερα γιατί η συνειδησιακή τους αντίφαση ξεγελάει καλύτερα, που φυτρώνουν στον κήπο και τη βεράντα του αστικού μικροαστικού σπιτιού μας, με λίπασμα και περιποίηση απ' το σύστημα, που σε πείθει να πάρεις κατοικίδιο και μετά φροντίζει να στο λυσσάξει ώστε να φαγωθείς υπ' ευθύνη σου. Θα στα ξαμολήσει την ώρα που κοιμάσαι ή αυτή που θεωρείς ιερή κι απαραβίαστη ή ακόμη καλύτερα την ώρα που δουλεύεις κι έχεις στην πλάτη σου τ' αφεντικό.
Σύντομα ανακαλύπτεις πως δεν μπορείς να τους βρεις. Αν τους βρεις δεν μπορείς να τους δικάσεις. Αν τους δικάσεις θα έχουν προλάβει να υπαγορέψουν το νόμο που τους χαϊδεύει ή τους ξαμολάει. Αν τους δείρεις θα πας μέσα. Αν τους βρίσεις θα καταβάλεις αποζημίωση. Αν κάτι απ' τα παραπάνω το πετύχεις, θα αποσύρουν τον έναν και θα τον αντικαταστήσουν με άλλον ή θα τον κάνουν αρχηγό, βουλευτή και θα σε βάλουν να τον ψηφίσεις. Είναι της μόδας και είσαι ντεμοντέ. Πάνε με όλα τα πρόσημα κι ας μην πίνουν κόκα κόλα.
Ενα πράμα φοβούνται και λακίζουν. Μη σε πετύχουν ανάμεσα σε κομμούνια, σε ΠΑΜίτες, σε εργάτες και εργαζόμενους, που θα τους μυριστούν πριν σηκώσουν το κουλό τους και πριν σκεφτούν ν' ανοίξουν το καπάκι του βόθρου του μυαλού τους ως στόμα. Την απομόνωση τρέμουν. Από κείνη την κρίσιμη μάζα που εξουδετερώνει το φασισμό επειδή κατανοεί ότι μόνος του δεν πεθαίνει κι απαιτείται να τον τσακίζει καθημερινά ξεραίνοντας τις ρίζες που τον θρέφουν. Φάτσα κάρτα στο full face, κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη, κι εντός κι εκτός και επί τ' αυτά των καιρών...
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
