Όταν καίγεται το σπίτι σου, δεν επιθυμείς να... καεί και του γείτονα!

Περί ενότητας.

Με αφορμή τη συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ διοικητικών που συμμετέχουν στις εφημερίες και των άλλων που θα υποχρεωθούν να συμμετάσχουν, βάσει της ειλειμμένης από τη Διοίκηση απόφασης, καταθέτουμε και εμείς την άποψή μας και μερικά ζητήματα που πρέπει να προβληματίσουν τους εργαζόμενους.

Πρόκειται για κινητικότητα, που με διάφορες παραλλαγές τη βιώνουν  οι   εργαζόμενοι του νοσοκομείου, είτε στο χώρο, όπως οι νοσηλευτές με τη μετακίνησή τους ως “βοήθεια” σε άλλα τμήματα, είτε στο ίδιο το αντικείμενο με επιπλέον  καθήκοντα, πάντα στο όνομα της “κάλυψης των αναγκών”.

Θα σταθούμε στο ζήτημα που προέκυψε με τους διοικητικούς γιατί αποκαλύπτει και τις δυό διαστάσεις της κινητικότητας.

Από τη μια μεριά έχουμε μια μερίδα εργαζομένων, που δικαιολογημένα, λόγω της διαρκούς μείωσης του τμήματός τους σε προσωπικό ζητάει να ξαλαφρώσει. Σαν λύση όμως προτείνουν στη Διοίκηση, τάχα “αυθόρμητα”, να ενταχθούν στο σύστημα εφημεριών του νοσοκομείου και οι διοικητικοί υπάλληλοι των άλλων τμημάτων.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει η δικαιολογημένη αντίδραση των συναδέλφων που θα επωμισθούν ένα πρόσθετο καθήκον. Σαν λύση προτείνουν άλλοι να παραμείνει η κατάσταση όπως έχει, άλλοι να καλυφθούν τα κενά με προσωπικό-λάστιχο, ακόμα και με “εθελοντές” της Αντηρίδας. Και αυτές οι προτάσεις, έτσι, εντελώς “αυθόρμητα”.

Και οι δυο πλευρές, προτείνουν λύσεις “εντός των τειχών”, δηλαδή διαχείριση, μοίρασμα της φτώχειας μεταξύ των εργαζόμενων. Αφήνουν εντελώς “αυθόρμητα” τη Διοίκηση στο απυρόβλητο και κάθε πλευρά για λογαριασμό της, προσπαθεί να την πάρει με το μέρος της. Αμφότεροι δηλαδή, ζητούν από αυτόν που συνειδητά δημιουργεί το πρόβλημα, να το λύσει προς όφελός τους. Βάζουν το λύκο να φυλάει τα πρόβατα...

Στο όνομα λοιπόν της “ίσης μεταχείρισης” η Διοίκηση δίνει μια λύση, φαινομενικά υπέρ των πρώτων. Εφαρμόζοντας παραπέρα την πολιτική της μείωσης των εξόδων και της αύξησης των εσόδων(ιδιωτικοοικονομικό κριτήριο), το πρόβλημα θα ξαναβγεί αργά η γρήγορα στην επιφάνεια. Και τότε οι φωνές που θα ζητούν “αυθόρμητα” να συμμετάσχουν και άλλοι στις εφημερίες θα  είναι  περισσότερες. Και η Διοίκηση θα ακούει ευχαρίστως τέτοιες “προτάσεις” από τους εργαζόμενους και θα τις ικανοποιεί γιατί η ίδια θα βγαίνει πάντα “λάδι”.

Να λοιπόν ποιόν εξυπηρετούν αυτές οι “προτάσεις”. Τη Διοίκηση και μόνο αυτήν. Όσο για το ενδιαφέρον της για προσλήψεις προσωπικού, πέρα του ότι δε ζητούν κάλυψη όλων των κενών, το προσωπικό το θέλουν για την επέκταση των δραστηριοτήτων του νοσοκομείου, για περισσότερα έσοδα. Δυό κλειστές αίθουσες χειρουργείων τους “στερούν” έσοδα από δυό χιλιάδες περίπου χειρουργικές πράξεις.

Αντί οι συνάδελφοι αυτοί να διεκδικήσουν την κάλυψη όλων των κενών θέσεων με μόνιμο προσωπικό, αντί να πιέσουν τη Διοίκηση για λύση του προβλήματος προς όφελος όλων των εργαζόμενων, προτείνουν “εύκολες” λύσεις, κομμένες και ραμμένες όμως στα μέτρα των διοικούντων και των κυβερνώντων. Γι’ αυτό και η παρατρίχα ομοφωνία τους στην απόφασή τους για” ίση μεταχείριση”.

Η αντιπαράθεση αυτή, όπως είναι φυσικό, εκφράζεται και στο Δ.Σ. του σωματείου. Αντί να κατευθύνουν τους εργαζόμενους προς την κατεύθυνση της διεκδίκησης και του αγώνα για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, μια μερίδα από το Ενιαίο Ψηφοδέλτιο κάνει λόγο για “ίση μεταχείριση”, μια άλλη για εξαίρεση των ΠΕ από τις εφημερίες, επειδή αυξάνουν το κόστος για το νοσοκομείο!!!

Διασπούν, αντί να ενώσουν τους εργαζόμενους ενάντια στη Διοίκηση, η οποία εφάρμοζε και εφαρμόζει ενιαία την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Θέλοντας και μη, γίνονται απολογητές του νοσοκομείου-επιχείρηση.

Και εδώ ξεκαθαρίζει το περιεχόμενο της ενότητας. Ενότητα όλων των εργαζομένων  του νοσοκομείου κόντρα στη Διοίκηση και την πολιτική που εφαρμόζει. Και παραπέρα, ενότητα με τους χρήστες υγείας που συνθλίβονται όπως και εμείς από τις Συμπληγάδες της μείωσης του κόστους και της αύξησης των εσόδων. Με τους μεν να δουλεύουν περισσότερο για λιγότερα, τους δε να βάζουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη για να αγοράσουν το εμπόρευμα που λέγεται υγεία.

Όσο καθυστερούμε, τόσο περισσότερο χρόνο δίνουμε σε διοικούντες και κυβερνώντες να εφαρμόζουν τα σχέδιά τους. Και κάθε φορά θα δίνουμε τη μάχη με πιο άνισους όρους. Όσο γρηγορότερα λοιπόν, συνειδητά μπούμε στη διεκδίκηση και στον αγώνα, στοχεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, τόσο πιο αποτελεσματικοί θα είμαστε.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΝΟΣ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ