Φουντώνει η ενδοαστική διαπάλη στις ΗΠΑ
Γίνονται οι προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, στην πιο ισχυρή καπιταλιστική χώρα στον κόσμο, και από μόνο του το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι δύο βασικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, για το Δημοκρατικό Κόμμα η Χίλαρι Κλίντον, πρώην ΥΠΕΞ, και για το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ο δισεκατομμυριούχος επιχειρηματίας Ντόναλντ Τραμπ, διαγκωνίζονται στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, και στα αστικά ΜΜΕ δίνουν και παίρνουν οι αναλύσεις για το τι θα συμβεί στο ενδεχόμενο της νίκης του ενός ή του άλλου. Βεβαίως, αυτό που κρύβουν οι αναλύσεις αυτές είναι το γεγονός ότι και οι δύο ανταγωνίζονται για το ποιος καλύτερα θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των αστών και θα καταφέρει να χειραγωγήσει τα λαϊκά στρώματα. Και ακριβώς τα μαχαίρια που βγαίνουν έχουν σχέση με τη διαπάλη που γίνεται στο εσωτερικό της αστικής τάξης, σε τμήματά της που συνδέουν τα συμφέροντά τους με τον έναν ή τον άλλο υποψήφιο. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι ο Τζ. Κόμεϊ, διευθυντής του FBI, ισχυρού μηχανισμού ασφαλείας του αστικού κράτους, επέλεξε τη Δευτέρα, οκτώ μέρες πριν τις εκλογές, να ανοίξει και πάλι το θέμα με τη χρήση του υπηρεσιακού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου της Κλίντον για προσωπικές της υποθέσεις ή συνεργατών της. Παρόλο που από την κυβέρνηση Ομπάμα έσπευσαν να υποβαθμίσουν το γεγονός και να εκθειάσουν τον διευθυντή ως αμερόληπτο και με «καλό χαρακτήρα» (σημειωτέον, προέρχεται από τους Ρεπουμπλικάνους), η πραγματικότητα είναι ότι η παρέμβαση αυτή αποτελεί μέρος της ενδοαστικής διαπάλης.
***
Είναι, επίσης, γεγονός ότι οι δυσκολίες στην οικονομία, η μικρή ανάκαμψη μετά την καπιταλιστική κρίση του 2008 και ταυτόχρονα η εμπλοκή των ΗΠΑ εδώ και πολλά χρόνια σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών δημιουργεί συγκρούσεις συμφερόντων σε τμήματα της αστικής τάξης. Ειδικά η όξυνση των σχέσεων με τη Ρωσία (με αφορμή τη Συρία ή την Ουκρανία) σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία έχει γίνει σημείο έντονης αντιπαράθεσης των δύο βασικών υποψηφίων. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η διατύπωση του Τραμπ ότι η πολιτική της Κλίντον «για αντιπαράθεση με τη Ρωσία οδηγεί σε τρίτο παγκόσμιο πόλεμο». Ο Τραμπ εμφανίζεται έτσι ως πιο «πραγματιστής και ρεαλιστής στις σχέσεις με τη Ρωσία, αλλά και με την Κίνα». Από την πλευρά του, το Δημοκρατικό στρατόπεδο κατακρίνει τις σχέσεις και την εκτίμηση του Τραμπ στον Ρώσο Πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, ενώ καταγγέλλει παρέμβαση ρωσικών υπηρεσιών στην προεκλογική κούρσα, με παρεμβολή στα ηλεκτρονικά αρχεία του Δημοκρατικού Κόμματος, που η ρωσική πλευρά απορρίπτει.
***
Το βέβαιο είναι ότι, αν δει κανείς τη σύνθεση του «Επιχειρηματικού Συμβουλίου ΗΠΑ - Ρωσίας», καταλαβαίνει τα ισχυρά συμφέροντα που μονοπωλιακών ομίλων που κοντράρονται. Σε αυτό συμμετέχουν σημαίνοντα στελέχη κολοσσών όπως η αεροναυπηγική «Boeing», η αυτοκινητοβιομηχανία «Ford Motor», η πολυεθνική «Procter & Gamble», η πετρελαϊκή «BP America», η φαρμακοβιομηχανία «Pfizer», η «Microsoft», η πολυεθνική καπνού «Philip Morris», η «General Electric», η «Coca Cola», η Τράπεζα της Αμερικής. Ολοι αυτοί είναι οι χρηματοδότες των δύο υποψηφίων, πότε του καθενός ξεχωριστά και πότε και των δύο, πράγμα που είναι δύσκολο να εξακριβωθεί, λόγω του τρόπου των χορηγιών μέσω τρίτων. Επίσης, είναι γνωστό ότι η Κλίντον έχει ισχυρή στήριξη από τη Γουόλ Στριτ, την αμυντική βιομηχανία και τον τομέα της Ενέργειας με έμφαση στις λεγόμενες Ανανεώσιμες Πηγές.
Ο Τραμπ, επίσης, προβάλλει ιδιαίτερα το ότι δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός, δεν συμμετείχε έως τώρα στην πολιτική εξουσία, δεν έχει σχέση με τη «διαφθορά της εξουσίας». Γι' αυτό αρέσκεται να αυτοαποκαλείται «αντισυστημικός». Πρόκειται βέβαια για παραπλάνηση, αφού ο ίδιος δεν είναι απλός εκπρόσωπος του κεφαλαίου, αλλά είναι ο ίδιος τμήμα του, ως επιχειρηματίας που δραστηριοποιείται στο χώρο των ακινήτων. Και οι δύο, πάντως, εκπρόσωποι του δικομματισμού εμφανίζονται σε διαφορετικό βαθμό να θέλουν επαναδιαπραγμάτευση (για λογαριασμό του κεφαλαίου) όλων των συμφωνιών των ΗΠΑ με άλλες χώρες ή συμμαχίες, όπως η NAFTA (Συμφωνία Εμπορίου της Βόρειας Αμερικής), η TPP (Συμφωνία με χώρες του Ειρηνικού Ωκεανού), η ΤΤIP (η Διατλαντική Συμφωνία που παζαρεύεται με την ΕΕ), και αυτό το εμφανίζουν ως δήθεν φροντίδα για τις θέσεις εργασίας και τις συνθήκες δουλειάς για τους Αμερικάνους εργαζόμενους.
***
Οι εκλογές στις ΗΠΑ για τους εργαζόμενους στη χώρα μας, όπως και για τους εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο, είναι μια ευκαιρία να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα. Πέρα από τις εντυπώσεις που καλλιεργούνται και τις ενδεχόμενες διαφορές τακτικής που μπορεί να υπάρξουν από την επικράτηση του ενός ή του άλλου υποψηφίου, η ουσία βρίσκεται στο γεγονός ότι η ενδοαστική διαπάλη φουντώνει και οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, που καθημερινά πληρώνουν οι εργαζόμενοι και οι λαοί όλου του κόσμου. Οσο πιο γρήγορα απεγκλωβιστούν από τις διάφορες «Σκύλες» και «Χάρυβδες» των αστών, υψώνοντας τις δικές τους σημαίες, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουν να ανοίξουν το δρόμο για την ικανοποίηση των σύγχρονων και διευρυμένων αναγκών τους.
