Ούτε με τον καρβουνιάρη να ερχόταν.
Πολύς ντόρος, όχι για την ουσία βέβαια, αλλά κυρίως για την χρονoκαθυστέρηση
που υπήρξε στην επικαιροποίηση και την ισχύ του, ως ένας νέος τροποποιημένος
Εσωτερικός Κανονισμός Λειτουργίας.
Ως προς τη μορφή του μπορεί να δέχεται τροποποιήσεις ως προς το περιεχόμενο του όμως
καμιά.
Άρθρο πρώτο. Παράγραφος πρώτη.
“Το νοσοκομείο λειτουργεί
βάσει των αρχών της ιδιωτικής οικονομίας, όπως και των νόμων που διέπουν τη
λειτουργία του Εθνικού συστήματος υγείας”. Τόσο κακό αυτό; Αναφερθήκαμε
πάμπολλες φορές σε αυτό, σε σημείο να γινόμαστε κουραστικοί. Εμπόρευμα
πλέον υγεία και ως τέτοιο διαπραγματεύεται με τιμή πώλησης και τιμή αγοράς. Στο προσκήνιο και η βασική
προϋπόθεση για τη λειτουργία του νοσοκομείου η τήρηση του χρυσού κανόνα που
ακούει στο όνομα κόστος- όφελος
Αναπτύσσω κάτι που θα αποφέρει έσοδο, ενώ αποδομώ άλλο που δεν
ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις. Κριτήριο της ανάπτυξης δομών και δραστηριοτήτων
το προβλεπόμενο κέρδος. Ντύνονται και με επιχειρήματα του τύπου κάλυψη αναγκών,
αποκτούν και τον κοινωνικό χαρακτήρα και “βουρ στο πατσά” (λαϊκότροπο).
Παράγραφος δεύτερη. “Το νοσοκομείο δε λειτουργεί ως κερδοσκοπικός οργανισμός, τα έσοδα του
θα διατίθενται για κάλυψη λειτουργικών αναγκών”. Αντίφαση; Όχι ! ! ! Σιγά να μην το παραλληλίσουμε
κιόλας με Μη Κυβερνητική Οργάνωση (cool). Τι ξεδιαλύνει
όμως, ότι ναι μεν δεν κρατώ εγώ (νοσοκομείο) κέρδος, επιδιώκω όμως να έχω
δραστηριότητες που θα μου επιφέρουν έσοδα. Και αυτό κακό; Για να αποφασίσουμε
αν πρόκειται για καλό ή κακό πρέπει να αποπειραθούμε να απαντήσουμε σε ερώτημα
που έχει να κάνει με το εξής. Πως μεταφράζεται στον ισολογισμό το κλάσμα έσοδα
προς έξοδα; Όσο μικρότερο από την μονάδα
είναι το πηλίκο, τόσο περισσότερο αναγκάζεται το κράτος να επιχορηγεί, για να
μπορέσουν τα έσοδα -έξοδα να ισοσταθμιστούν. Η πραγματικότητα όμως σκληρή και
αδιαπραγμάτευτη. Η στρόφιγγα του κρατικού κορβανά κλείνει, διαδικασία πλήρως
εναρμονισμένη στις κατευθύνσεις της Ε.Ε που κάνει λόγο για βιώσιμα συστήματα
υγείας. (να ανασκουμπώνεσαι όπου ακούς
βιώσιμο). Και επειδή η διοίκηση του νοσοκομείου το γνωρίζει πλήρως, ανακοινώνει
ισολογισμό 2015 με “κέρδη”25εκατ και το πετυχαίνει αυτό με 50 και πλέον
λιγότερους εργαζόμενους. 38εκατ η μισθοδοσία 25εκατ. τα κέρδη, λίγο πάνω ο ένας(κέρδη)
λίγο κάτω ο άλλος και “εγένετo φώς”.
Και αν αναρωτιέται κανείς αν είναι κακό να μειώνεται η κρατική
χρηματοδότηση τη στιγμή που τα βολεύει το ίδρυμα, τότε του λέμε, ότι όχι μόνο
κακό αλλά και ανατριχιαστικό, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο λαός ενώ
φορολογείται για να του παρέχεται η υγεία, παιδεία, πρόνοια κτλ ξαναβάζει, όταν
χρειαστεί, τον οβολό του και ξαναπληρώνει για την αγορά υπηρεσιών υγείας είτε
απευθείας, είτε μέσω αυξημένων πάντα εισφορών στον ασφαλιστικό φορέα.
Βασική αρχή λειτουργίας μιας επιχείρησης για να επέλθει κέρδος, αποτελεί
η μείωση του κόστους. Βασική πηγή
κόστους ο μισθός εργασίας. Στο νέο εσωτερικό κανονισμό λειτουργίας
ευδιάκριτη γίνεται η προϋπολογισμένη εξοικονόμηση πόρων από μειωμένες
προϋπολογισμένες θέσεις σε ιατρικό και λοιπό προσωπικό. Τις θέσεις στην ουσία
“αναπληρώνουν” οι επιστημονικοί συνεργάτες και το όψιμο “φρούτο” που ακούει στο
όνομα πανεπιστημιακός υπότροφος(πολύ sic), χωρίς βέβαια να
αποφεύγουμε να αναφερθούμε στους επικουρικούς. Και πράξεις γίνονται και το
μισθολογικό κόστος μειώνεται. Επί της ουσίας, ενώ η αύξηση κρεβατιών είναι
γεγονός, η αύξηση του προσωπικού θα επιτευχθεί μόνο με τη μέθοδο της
κλωνοποίησης.
Δεύτερος τρόπος αύξησης εσόδων είναι ή αύξηση της παραγωγικότητας.
Κακό και αυτό; Κακό και εξ ίσου ανατριχιαστικό όταν γίνεται στις πλάτες του
ελλιπέστατου προσωπικού. Και για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι
ομολογούμε ότι αυτή η επιχείρηση-
νοσοκομείο ξέρει καλά να λειτουργεί, αξιοποιώντας τα μέσα που το δίνουν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές τους. Λειτουργεί
ως φάρος των υπολοίπων νοσοκομείων,
κάτι σαν τροχειοδεικτική βολή. Και μια υποσημείωση, όπως κάθε καλή επιχείρηση
που σέβεται τον εαυτό της δεν θα σταματήσει ποτέ να διαθέτει κονδύλια που
αφορούν στην προώθηση -διαφήμιση των προϊόντων της. Ο ανταγωνισμός απαιτεί
πολλά και πολυποίκιλες σκέψεις.
Εν κατακλείδι αυτός ο νέος
ΕΚΛ, που όχι μόνο νέος δεν είναι αλλά αντιθέτως έρχεται, ως συμπληρωματικός, να
νομιμοποιήσει από τη μια πλευρά την μέχρι τώρα εντατικοποίηση της εργασίας, έρχεται
να υποδείξει ότι κάθε μέρα που θα περνά θα είναι και χειρότερη της προηγούμενης
και από την άλλη να επεκτείνει την επιχειρηματικότητα του νοσοκομείου. Τέτοιος
ΕΚΛ δεν παζαρεύεται , αλλάζοντας δηλαδή
κάπως τη μορφή του, αλλά σκίζεται και πετιέται γιατί το περιεχόμενό του είναι αυτό που
καθορίζει τη λειτουργία του, τον τρόπο που θα γίνει αλλά και το τι είδους εργασιακές σχέσεις θα υπάρχουν.
