Μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», επιβεβαιώνεται ότι ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει τόσο από την καπιταλιστική ανάπτυξη, όσο και από τη ρύθμιση του χρέους, που ανάγεται σε «εθνική υπόθεση» από όλα τα αστικά κόμματα, προδίδοντας τη συμφωνία τους στην ουσία των αντιλαϊκών μέτρων που υπηρετούν το στόχο της ανάκαμψης, όσο κι αν δημόσια εμφανίζονται να ασκούν κριτική στην κυβέρνηση για πλευρές της δημοσιονομικής της πολιτικής.
Και μόνο η παράταση των αιματηρών πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 σημαίνει ότι η σημερινή γενιά των 40άρηδων, μαζί και τα παιδιά τους, η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης, θα ζήσουν σε συνθήκες κλιμακούμενης φτώχειας, σχετικά και απόλυτα, αυτή τη φορά με τον μπαμπούλα της «βιωσιμότητας» του χρέους και της απειλής ότι ενδεχόμενη αθέτηση των όρων της διευθέτησης θα επιστρέψει την οικονομία σε βαθιά κρίση.
Ετσι στήνεται το νοσηρό σκηνικό. Και επειδή τα μέτρα που ετοιμάζουν είναι σκληρά, επαναλαμβανόμενα και δίχως τέλος, προσπαθούν να εκβιάσουν τη συναίνεση του λαού, μιλώντας για εθνικούς στόχους και εθνική συνεννόηση.
Εδώ χρειάζεται προσοχή: Η παροχή συναίνεσης στα παζάρια για το χρέος σημαίνει αυτόματα και νομιμοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν έως τώρα ως προαπαιτούμενα για τη διευθέτηση και των επόμενων που θα φέρει μαζί της μια ενδεχόμενη συμφωνία. Ισοδυναμεί με υπογραφή της καταδίκης της σημερινής και των επόμενων γενεών σε θυσίες δίχως τέλος, για να «ανασάνει» το κεφάλαιο από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς που συνεπάγεται η εξυπηρέτηση του χρέους από το κράτος, σε ό,τι αφορά την άμεση και έμμεση ενίσχυσή του.
Επομένως, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να βάλουν την υπογραφή τους στην οποιαδήποτε συμφωνία για το χρέος, αλλά να οργανώσουν ακόμα πιο αποφασιστικά τον αγώνα ενάντια σε παλιά και νέα μέτρα, αποδίδοντας τις ευθύνες στην κυβέρνηση και σε όλα τα αστικά κόμματα που συμπλέουν στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Να αποκαλύπτεται πειστικά ότι πίσω από την πολιτική αυτών των κομμάτων βρίσκεται η αστική τάξη, που κινεί τα νήματα και απεργάζεται σενάρια εγκλωβισμού του λαού στα αντιλαϊκά - αντεργατικά της σχέδια, στο στόχο της ανάκαμψης των κερδών της.
Μνημόνια, αντιλαϊκά μέτρα, διευθέτηση του χρέους και καπιταλιστική ανάπτυξη είναι αξεχώριστα μεταξύ τους. Συνιστούν ενιαίο σχέδιο του κεφαλαίου για την ανάκαμψη της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με άλλον τρόπο, πέρα από το να διατάξουν απέναντι η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι και η μικρομεσαία αγροτιά τη δική τους συμμαχία, με το δικό τους σχέδιο ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας, που θα διαμορφώσει τους όρους για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
