Το ότι η εντατικοποίηση της εργασίας στο Παπαγεωργίου είναι στο κόκκινο, δεν είναι δα και καμμιά σπουδαία είδηση. Το ότι όμως ως “λύτρωση” για τους εργαζόμενους από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό σερβίρεται η κινητικότητα, χρήζει ενός σχολιασμού.
Καταρχάς, ο νόμος για την κινητικότητα δεν προέκυψε από παρθενογέννεση. Είναι συνέχεια προηγούμενων νόμων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, όπως και του νόμου Βερναρδάκη για την αξιολόγηση δομών και δημοσίων υπαλλήλων. Έρχεται να συμπληρώσει όλο το προηγούμενο αντιδραστικό νομικό πλαίσιο, να επιταχύνει την εφαρμογή της αξιολόγησης και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο Δημόσιο.
Ας δούμε λοιπόν τι πρόβλημα θέλουν να λύσουν με την κινητικότητα.
Σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, έχουν γίνει συγχωνεύσεις, καταργήσεις υπηρεσιών και οργανισμών, αλλά ταυτόχρονα έχουν δημιουργηθεί και νές δομές. Έτσι έχουμε ως φυσικό επακόλουθο, αλλού να “περισσεύει” και αλλού να λείπει προσωπικό, λόγω της απαγόρευσης των προσλήψεων, των συνταξιοδοτήσεων αλλά και της ανάπτυξης νέων τμημάτων. Έτσι λοιπόν η κινητικότητα είναι το εργαλείο για την ανακατανομή του προσωπικού.
Απαραίτητη προυπόθεση για να γίνει η μετάταξη, η απόσπαση, η συνυπηρέτηση και η αμοιβαία μετάταξη είναι η αξιολόγηση της δομής, ή του Οργανισμού με τα κριτήρια του νόμου Βερναρδάκη(4369/2016). Αμέσως μετά, θα αξιολογείται ο υπάλληλος από το φορέα υποδοχής. Στην αξιολόγηση θα μπορεί να συμπεριλαμβάνεται και η συνέντευξη, με ότι αυτό συνεπάγεται. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε, ότι σύμφωνα με τα λεγόμενα της κυβέρνησης, από τις 2100 δομές υγείας(νοσοκομεία, εργαστήρια, κλινικές) θα μείνουν 1400 μετά την αξιολόγηση. Οι υπόλοιπες είτε θα συγχωνευτούν, είτε θα κλείσουν. Να πως θα “περισσέψει” προσωπικό.
Με το άρθρο 4 του νόμου, ένας Οργανισμός θεωρείται επαρκώς στελεχωμένος αν οι οργανικές του θέσεις είναι κατά 50% καλυμμένες. Μ’ αυτό νομιμοποιείται η υποστελέχωση.
Ένα παράδειγμα: σε μια κλινική ενός νοσοκομείου αξιολογείται και κρίνεται οικονομικά “ασύμφορη”. Κλείνει ή συγχωνεύεται, με αποτέλεσμα να υπάρχει “περίσσιο” προσωπικό. Τη μετακίνησή του έρχεται να λύσει η κινητικότητα, που ναι μεν στο άρθρο 2 του νόμου ορίζεται ως εθελούσια, στο άρθρο 9 όμως “περί ενδουπουργικής κινητικότητας” ορίζεται ως υποχρεωτική. Έτσι, αν οι ανάγκες της κινητικότητας δεν καλυφθούν εθελοντικά, τότε οι Διοικήσεις των Οργανισμών έχουν τη δυνατότητα να μεταθέτουν και να αποσπούν εργαζόμενους χωρίς τη θέλησή τους.
Ενωτική Πρωτοβουλία και Ενιαίο Ψηφοδέλτιο πουλάνε στους εργαζόμενους φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Σ’ αυτούς που θέλουν να φύγουν, προβάλουν ως διέξοδο την κινητικότητα. Γι’ αυτούς που διαμαρτύρονται για την υποστελέχωση του νοσοκομείου, πάλι η κινητικότητα είναι το γιατρικό. Η υποκρισία τους είναι τέτοια, ώστε έφτασαν στο σημείο να ασκούν κριτική στη Διοίκηση γιατί δεν εντάσει το νοσοκομείο στην κινητικότητα! Το “αποδοτικότερο” νοσοκομείο του ΕΣΥ με “τους καλύτερους εργαζόμενους του σύμπαντος” όπως αρέσκονται και οι δυο παρατάξεις να χαιδεύουν τ’ αυτιά των εργαζόμενων, έχει τους λόγους του. Είτε γιατί δε θέλουν να φορτωθούν “ακριβότερο” προσωπικό, είτε γιατί θεωρούν ότι αυτό δεν θα προσαρμοστεί εύκολα στο ρυθμό δουλειάς στο νοσοκομείο, είτε γιατί δεν τους παρέχεται καμμιά εγγύηση ότι αυτοί που θα ’ρθουν θα είναι τουλάχιστον ισάριθμοι μ’ αυτούς που θα φύγουν.
Εν ολίγοις, η κινητικότητα είναι το φύλλο συκής για να κρύψει τη γύμνια της Ενωτικής Πρωτοβουλίας και του Ενιαίου Ψηφοδελτίου. Αποδέχονται το νοσοκομείο της αγοράς και το κλείσιμο δομών υγείας μετά την αξιολόγησή τους, αφού είναι προυπόθεση για την εφαρμογή της κινητικότητας. Κλείσιμο δομών υγείας όμως σημαίνει και περισσότερους ασθενείς για το νοσοκομείο, περισσότερη επιβάρυνση του προσωπικού, γιατί ο αριθμός των μετακινούμενων δεν θα υπερκαλύψει την επιπλέον δουλειά. Διακαής πόθοι διοικούντων και κυβερνώντων η αύξηση της “πελατείας” αλλά και η μείωση του κόστους ανά “κομμάτι”. Αυτό ακριβώς σιγοντάρουν και οι δυο παραπάνω παρατάξεις.
Γι’ αυτό δεν κάνουν τίποτε να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους. Αφ’ ενός μέν γιατί τα παραμύθια δεν κοστίζουν τίποτα, αφ’ ετέρου δε, γιατί η κινητοποίηση των εργαζόμενων φέρνει πονοκέφαλο στ’ αφεντικά. Το πιο επικίνδυνο όμως, είναι ότι προσπαθούν να κάνουν τους εργαζόμενους υπερασπιστές της αξιολόγησης, της κινητικότητας και της αντιλαικής πολιτικής, ενάντια στα ίδια τους τα συμφέροντα!
Θέση μας είναι, ότι οι μετατάξεις, οι αποσπάσεις, η συνυπηρέτηση, η αμοιβαία μετάταξη είναι κατακτήσεις και δικαιώματα όλων των εργαζόμενων και πρέπει να γίνονται με κριτήριο τις ανάγκες τους. Η σύνδεσή τους με την κινητικότητα και την αξιολόγηση είναι επικίνδυνη για τους εργαζόμενους.
Απαίτηση και στόχος πάλης του κινήματος δεν μπορεί να ’ναι άλλη, παρά η κάλυψη όλων των κενών οργανικών θέσεων με μόνιμο προσωπικό.
Και αυτό δεν θα ’ρθει ως προϊόν διαπραγματεύσεων και συναλλαγών, αλλά ως αποτέλεσμα διεκδίκησης και πάλης.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΝΟΣ.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
