Μέχρι προχτές, σύμφωνα με την προπαγάνδα της κυβέρνησης, είχαμε το «κακό» ΔΝΤ και την «καλή» ΕΕ. Το μεν Ταμείο έθετε δυσβάσταχτους όρους για να πιαστούν τα πρωτογενή πλεονάσματα και ζητούσε «τα κέρατά του» σε ό,τι αφορά τα Εργασιακά. Αντίθετα, σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση, οι ευρωπαϊκοί «θεσμοί» του κουαρτέτου συμφωνούσαν με τις αναλύσεις της κυβέρνησης περί ευρωπαϊκού κεκτημένου στα Εργασιακά και εμφανίζονταν να πιέζουν για συμβιβασμό με το ΔΝΤ. Από προχτές, η κυβέρνηση άλλαξε πάλι «τροπάρι». Ετσι, το ΔΝΤ έγινε ο «καλός» που θέλει χαμηλά πλεονάσματα και «τέλος της λιτότητας» και η ΕΕ η «κακή», που δεν συμφωνεί με την αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, παραβιάζοντας το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; ΕΕ και ΔΝΤ υπηρετούν ενιαία την αντιλαϊκή πολιτική, ως προϋπόθεση για την καπιταλιστική ανάκαμψη. Εχουν, όμως, και αντιθέσεις μεταξύ τους, τις οποίες η κυβέρνηση προσπαθεί να αξιοποιήσει, παρουσιάζοντας πότε τον έναν και πότε τον άλλον ως τον «κακό» της διαπραγμάτευσης, για να δημιουργήσει συγχύσεις και να αποπροσανατολίσει το λαό. Αυτό που πετυχαίνει τελικά είναι να χειραγωγεί τις λαϊκές αντιδράσεις, να τις κατευθύνει πότε ενάντια στον έναν και πότε ενάντια στον άλλον, αλλά ποτέ ενάντια στην εργοδοσία και τα συμφέροντά της που και η ίδια υπηρετεί. Επομένως, προϋπόθεση για να πάρει απάντηση η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, είναι να εξουδετερωθεί πρώτα ο εμπαιγμός με τον οποίο προσπαθεί να χειραγωγήσει τις δίκαιες λαϊκές αντιδράσεις.
