Έρχεται από τα παλιά με την γνώριμη
περπατησιά, αυτής που εμπνέει τη σιγουριά της υπεροχής και της αδιαμφισβήτητης κυριαρχίας.
Μπορεί κάθε φορά να επιλέγει διαφορετική
φορεσιά, ανάλογης της εποχής και των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της, η
κορμοστασιά όμως παραμένει ίδια. Κάτι από θεατρική παράσταση που ενώ τα σκηνικά
ή η σκηνοθετική ματιά μπορεί να αλλάζει, να εξελίσσεται, το περιεχόμενο όμως η
ιδέα που κοινωνεί το έργο, παραμένει σταθερή αδιάλλακτη.
Τέτοια είναι και η αρχή-τακτική,
“διαίρει και βασίλευε”, μιας αρχής που μοναδικό
και ευκολοδιάκριτο στόχο έχει τη διαιώνιση μιας κατάστασης προσιτής στους
εκάστοτε “άρχοντες”.
Η
απόσπαση του μερικού από το γενικό, η απομόνωση του ενός από το όλον, η
προσέγγιση του συνόλου μέσα από το ατομικό, είναι τα στοιχεία που
οικοδομούν την τακτική, γιατί περί τακτικής πρόκειται της εκάστοτε διοίκησης,
κυβέρνησης κτλ.
Κάθε βδομάδα και μια “διαφορετική”
ομάδα αγανακτισμένων εργαζομένων
προσεγγίζει την ανατολική πλευρά του νοσοκομείου διεκδικώντας τα αυτονόητα.
Προσφιλή και τα πρόσωπα που τους υποδέχονται με προσήλωση στο καθήκον, δεκτικά
κάθε φορά να ακούσουν. Επαναλαμβανόμενο στοιχείο στις συναντήσεις η κοινή διαπίστωση της υποστελέχωσης του
νοσοκομείου. Όπως σταθερή και η άποψη των διοικούντων ότι κάνουν κάθε
προσπάθεια για επίλυση των προβλημάτων, αντιμετωπίζοντάς το όμως κάθε φορά σαν
να γεννήθηκε μόλις χθες και όχι από τη χρόνια τακτική των εκάστοτε κυβερνόντων
και με τη σιωπηλή, να μην πούμε κάτι άλλο, συγκατάθεσή τους.
Εκείνο όμως μου χρειάζεται επισήμανση και είναι επικίνδυνο συνολικά για
τους εργαζόμενους, είναι η παγίωση της άποψης που οριοθετείται στα πλαίσια της
ιδιαιτερότητας του κάθε τμήματος, άρα και η ανεύρεση λύσης, να αναζητείται
εντός των τειχών του τμήματος.
Επιπρόσθετη επισήμανση είναι η στοχοθέτηση των εργαζομένων για τη λύση του
προβλήματος σε συνδυασμό βέβαια με το χρονικό περιθώριο που δίνεται για την
επίτευξή του.
Σε πολλούς εργαζόμενους η διεκδίκηση προκηρύξεων και προσλήψεων μόνιμου
προσωπικού φαντάζει, ως στόχος πάλης, μακροπρόθεσμος που δεν απαντά στην ήδη
οξυμένη κατάσταση. Η έκδηλη ανησυχία για εξεύρεση άμεσης λύσης οδηγεί με
γραμμική σχέση στην υιοθέτηση προτάσεων διοικούντων και κυβερνόντων, που
αφορούν στην πρόσληψη προσωπικού διαφόρων σχέσεων εργασίας πλην αυτής της
μόνιμης, γιατί κάτι τέτοιο απαντά στο
σημερινό τρόπο λειτουργίας ενός νοσοκομείου-επιχείρησης.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον έρχεται να
προστεθεί και η στάση της διοίκησης
δίνοντας δήθεν το δικαίωμα να συναποφασίζει ο εργαζόμενος για το ποια και το τι
είδους λύση θα δοθεί. Έτσι αποφασίζεται η δημιουργία επιτροπών τύπου think tank που
αναζητά, προτείνει και μοιράζει τα ψίχουλα που πέφτουν στο τραπέζι. Γαλαντόμος
η διοίκηση, τη στιγμή μάλιστα που δε θίγονται τα εσκαμμένα, που έχουν να κάνουν
με την ευθύνη εκείνων που μας οδήγησαν μέχρι εδώ και συνεχίζουν να μονοδρομούν
πιστοί στις επιλογές τους. Ανώδυνη η αναζήτηση λύσεων εντός των
τειχών, αφήνοντας στο απυρόβλητο
πολιτικές και αποφάσεις που διαιωνίζουν και αναπαράγουν την κατάσταση. Και
πώς να γίνει κουβέντα, όταν η διοίκηση δεν ξεφεύγει σπιθαμή από τις γενικές
κατευθύνσεις Ε.Ε και κυβέρνηση που ζητά να τηρηθούν κατά γράμμα οι οδηγίες τους
για συστήματα υγείας πλήρως εναρμονισμένα στο νόμο της αγοράς. Μια ματιά στο
σχέδιο του “νέου” Εσωτερικού Κανονισμού μας πείθει για αυτό. Για παράδειγμα το άρθρο
9 αναφέρει ότι οι προσλήψεις γίνονται στα πλαίσια του προϋπολογισμού του
νοσοκομείου.
Οι εναλλαγές προσώπων, θεσμικών αντιπροσώπων, υπουργών, ακόμη και
κυβερνήσεων λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας στο να μείνει στο απυρόβλητο το
ίδιο το σύστημα. Κακός διαχειριστής ο ένας, λαμόγιο ο άλλος και η κατάσταση
διαιωνίζεται και πάντα με χειρότερες συνθήκες για τους εργαζόμενους.
Σ΄αυτή τη διαδικασία ανακύπτουν ερωτήματα που αναζητούν απαντήσεις όχι
βέβαια για να δικαιωθούν κάποιοι αλλά κυρίως για να αποκτήσει κατά κάποιο τρόπο
προοπτική η θέση, η στάση των εργαζόμενων. Μ΄αυτή τη λογική θέτουμε και ερωτήσεις.
Ποιος εργαζόμενος ή τμήμα του νοσοκομείου πιστεύει ότι θα “σώσει” την
εργασιακή του συνέχεια δρώντας μεμονωμένα και χωρίς να αναζητά τη στήριξη του
συνόλου των εργαζομένων μέσα από ένα πλαίσιο διεκδίκησης που να αφορά το σύνολο
των εργαζομένων;
Ποιος
εργαζόμενος πιστεύει ότι η συμμετοχή σε επιτροπές συνδιαχείρισης θα δώσει λύσεις, τη στιγμή που το πλαίσιο που
του δίνεται να δράσει είναι από την αρχή συγκεκριμένο και οριοθετημένο;
Ποιος εργαζόμενος πιστεύει ότι αναζητώντας λύση στο οξυμένο πρόβλημα του
δεχόμενος "προσφορές" του τύπου, ελαστικές μορφές εργασίας, θα
ασφαλίσει τη συνέχιση της εργασιακής του σχέσης όπως έχει καθιερωθεί μέχρι τώρα;
Και τέλος ποιος πιστεύει ότι αν δεν εναντιωθεί στη μήτρα που γεννά τα
προβλήματα θα βρει γιατρειά για αυτόν και τους επόμενους;
Και χωρίς κανείς να μπει στη
διαδικασία να απαντήσει, αν το ναι είναι αυτό που του ταιριάζει, ανεπιφύλακτα
θα του πούμε ότι το παιγνίδι είναι
στημένο και από την αρχή ξεπουλημένο και να μην μπει καν στο κόπο να “παίξει”!
Αγωνιστική Συσπείρωση Υγειονομικών νοσ. Παπαγεωργίου
