Όταν
θεωρείς ότι είσαι αυτό που δηλώνεις.
Από πολύ παλιά έρχεται, βαδίζοντας σε σίγουρο δρόμο,
η άποψη που διατρανώνει ανερυθρίαστα, την κίνηση ή τις κινήσεις που εντάσσονται
σε ένα πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από δήθεν αυτονομία και ανεξαρτησία.
Ατέλειωτο μελάνι έχει ξοδευτεί, όχι βέβαια χωρίς
ανταποδοτικά τέλη και αμέτρητες οι φορές που επιχειρήθηκαν να συγκαλυφθούν στο
παρελθόν σε ένα τίμιο, δήθεν πολυσυλλεκτικό, πολυφωνικό, ακηδεμόνευτο ενιαίο κατασκεύασμα. Σου θυμίζει εκείνο
τον τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων που θέλοντας να κρύψει την ΟΥΣΙΑ, το
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ, δίνει τεχνηέντως την προσοχή στη ΜΟΡΦΗ ντύνοντάς τη με ξόμπλια και
στολίδια.
Αυτόνομος και ανεξάρτητος αλλά μέχρι προσφάτως
ενιαίος, συμπαγής και αναλλοίωτος.
Αυτόνομος και ανεξάρτητος από ΤΙ και από ΠΟΙΟΥΣ;
Πόση είναι αυτή η αγωνία και η ανησυχία να
δικαιολογήσεις ντε και καλά αυτό που πιστεύεις ότι είσαι. Αγωνιώδης η στάση να
απεκδυθείς, κάθε φορά στο έμπα της
νοσοκομειακής πόρτας, της πολιτικής ή κομματικής σου προτίμησης και ως
“αγνός και αμόλυντος” να ασχολείσαι
πλέον καθ`ολοκληρίαν με προβλήματα του χώρου, που πιθανόν να θεωρείς, ότι η
αιτία τους βρίσκεται μόνο εντός του οίκου, όπως μια υποτιθέμενη κακή διαχείριση
και ως εκ τούτου η λύση να βρίσκεται εντός. Και συν τοις άλλοις να θεωρείς
προβοκατόρικη ή αιρετική δήθεν τη στάση
κάποιων που προσπαθούν να συνδέσουν νήματα και σύρματα με πολιτικές και
κομματικές τοποθετήσεις. Δεν έχουμε σκοπό να θεωρητικολογήσουμε σε έννοιες αυτονομίας,
ανεξαρτησίας και ενιαίας πράξης. Όλες αυτές και άλλες τόσες έχουν
συγκεκριμένο ταξικό πρόσημο και
σ΄αυτό το πρόσημο ο καθένας βάζει τη σφραγίδα του.
Πρόσημο ταξικό γιατί κάθε πολιτική πράξη,
δραστηριότητα, επιδίωξη έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα, δηλαδή κάποιοι βγαίνουν
κερδισμένοι και κάποιοι βρίσκονται σε δυσχερέστερη κατάσταση. Το βλέπουμε σε
κάθε μας βήμα, μέτρα ανάπτυξης που όμως έχουν συγκεκριμένο προσανατολισμό,
μέτρα που οδηγούν σε ματωμένα πλεονάσματα με ένα κοινό χαμένο , τον εργαζόμενο,
τον άνεργο, τον φτωχό.
Όλοι συμφωνούμε στις διαπιστώσεις, άλλωστε είναι
τόσο αμείλικτη η πραγματικότητα που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να την
μεταλλάξεις. Στην αιτία και στον
προσανατολισμό της λύσης βρίσκεται η διαφωνία. Δεν μπορείς να απευθύνεσαι
στους εργαζόμενους, να χρησιμοποιείς και ηθικούς όρους, ότι νοιάζεσαι για την
εντατικοποίηση της εργασίας, που όντως νοιάζεσαι, αλλά ταυτόχρονα να υποκρύπτεις συνειδητά (και αυτό είναι το
σημαντικό) την αιτία, που βρίσκεται στο συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας του
νοσοκομείου, γιατί αυτό απαιτεί, όχι μόνο η διοίκηση, αλλά και ο νόμος της
αγοράς πάνω στον οποίο πατούν οι πολιτικές της ΕΕ και των εκάστοτε κυβερνόντων.
Νοσοκομεία- επιχειρήσεις με κέρδη και
χαμηλά κόστη. Ιδιωτικοοικονομικά τα κριτήρια και σ΄αυτά αξιολογούνται.
Δεν μπορείς να λες ότι η υγεία είναι αγαθό και δεν
εμπορεύεται αλλά ταυτόχρονα να υπερασπίζεσαι το νόμο της αγοράς στο χώρο της
υγείας.
Δεν μπορείς
να επικροτείς την κατάργηση του 5ευρω στα ΤΕΙ και ταυτόχρονα
να επιτρέπεις την απογευματινή δραστηριότητα.
Δεν μπορείς να καταγγέλλεις την παρουσία ιδιωτικών
συνεργείων και παράλληλα να συναινείς στην ανάπτυξη ατομικών συμβάσεων στο χώρο
της καθαριότητας.
Το σύστημα υγείας δεν γκρεμίζεται. Το σύστημα υγείας
μετασχηματίζεται, προσαρμόζεται στο
ενιαίο σύστημα της αγοράς. Χώρος πολλά υποσχόμενος για κέρδη και απομύζηση τόσο από την ιδιωτική
πρωτοβουλία όσο και από το δημόσιο φορέα. Η υποχρηματοδότηση της υγείας και των
φορέων σε τούτη την επιδίωξη στοχεύει. Και
αν δεν δεις ότι αυτός ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος είναι αυτός που
καθορίζει και τις εργασιακές σχέσεις τότε δεν θα αντιληφθείς γιατί δεν γίνονται
προσλήψεις μόνιμου προσωπικού και θα
τοποθετείς τούτη τη στάση σε δήθεν ανάλγητους διεκπεραιωτές.
Βέβαια εδώ να σημειώσουμε ότι ταυτότητα απόψεων στην
αρχή νοσοκομείο-επιχείρηση βρίσκουμε και στο πλαίσιο της εκφρασμένης ως δήθεν
ΕΝΙΑΙΑΣ προσέγγισης. Και τούτη η άποψη η ολοκάθαρη, η στεγνή από ξόμπλια, να
θεωρείται επιπλέον ορφανή, ότι δεν έχει πολιτικό φορέα και ταξικό πρόσημο.
Ακόμη και η φαιδρότητα έχει τα όριά της.
Μη θέλοντας να δημιουργήσουμε ιδεολογικό πόνημα
σταματούμε εδώ. Καμιά άποψη, πουθενά στο
κόσμο και στο διηνεκές του χρόνου δεν χαρακτηρίζεται από ορφάνια, ποσώς μάλλον
προσωπική, ανεξάρτητη, αυτόνομη· ενιαία εκφρασμένη πιθανόν. Όλες έχουν το
ταξικό τους πρόσημο. Η στάση του καθένα, ποιο πρόσημο θέλει να βάλει στην πράξη
είναι αυτό που θα καθορίσει την αυτόνομη, ανεξάρτητη, και ενιαία
διεκδίκηση.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΝΟΣ.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
