ΑΠΟ http://atexnos.gr
Γράφει ο 2310net //
Στη ζωή ενός ανθρώπου κάθε καλοκαίρι είναι σημαντικό. Κάθε καλοκαίρι είναι διαφορετικό.
Όταν ήμασταν μικρά παιδιά δεν χορταίναμε τη θάλασσα. Από νωρίς εκεί, με ρακετούλες πλαστικές, κουβαδάκια, μπρατσάκια σωσίβια και όλη την ώρα στο νερό μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών να γίνουν μπλε. Μεγαλώνοντας μάθαμε να παίζουμε με ξύλινες ρακέτες και να ενοχλούμε τους λουόμενους της πρώτης γραμμής. Λίγο αργότερα, κάπου στα φοιτητικά μας χρόνια, μπήκαν στη ζωή μας τα μπιτς μπαρ και ο φραπές. Μεγαλώνοντας τη θέση του φραπέ πήρε το φρέντο, σαν μια υπόσχεση στον σημιτικό εκσυγχρονισμό που έπρεπε να τηρήσουμε.
Και πάμε όλοι μαζικά, όπως τα κάνουμε όλα, να κάνουμε τα μπανια του λαού. Στριμώχνουμε την ανάγκη μας για απόλαυση των στοιχείων της φύσης στα λίγα τετραγωνικά που αντιστοιχούν σε μια ομπρέλλα και δύο ξαπλώστρες, ευγενική προσφορά της επιχειρηματικότητας και της τουριστικής ανάπτυξης, υπό τους αγενείς ήχους μιας νταβαντούρικης μουσικής που επέλεξε για εμάς χωρίς εμάς κάποιος μεροκαματιάρης δισκοθέτης.
Πίνουμε τον φρέντο γρήγορα πριν λιώσουν τα παγάκια και βουτάμε με βάρδιες στη θάλασσα για να μένει πάντα κάποιος πίσω μη μας κλέψουν το σημαντικότερο πράγμα, το κινητό μας γιατί μετά δεν θα μπορούμε να πιάσουμε το πόκεμον που θα εμφανιστεί στην διπλανή ξαπλώστρα.
Το διάβασμα συνήθως φτάνει μέχρι την αθλητική εφημερίδα που αγοράζει ένας και διαβάζουν σαράντα, και δεν την αποχωριζόμαστε αν δε μάθουμε και την τελευταία μεταγραφή της Δόξας Κρανούλας. Αγωνιούμε και φέτος αν θα περάσει ο ΠΑΟΚ στους ομίλους του Τσάμπιονς Λίγκ, αλλά αυτή τη φορά ο παιχταράς που έφερε ο πρόεδρας θα ρίξει τα τσιμέντα.
Όσο μεγαλώνουμε ο χρόνος που περνάμε στο νερό μικραίνει, όπως μικραίνει η αφέλεια, η παιδικότητα, η χαρά και η ανεμελιά αφού πια είμαστε εργαζόμενοι, σοβαροί άνθρωποι σε ηλικία πρώτου διαζυγίου ή δεύτερης βάφτισης κι ας βλέπουμε αυτά τα μυστήρια μόνο ως καλεσμένοι.
Το άγχος που αποκομίσαμε μαζί με την πρόσληψη στην τελευταία δουλειά έχει γίνει σκιά που δεν αποχωριζόμαστε ούτε στις διακοπές. Γρήγορα να πάμε να πιάσουμε ξαπλώστρα, να παραγγείλουμε αγενώς στη σκληρά εργαζόμενη σερβιτόρα να αλείψουμε στο σώμα μας κρέμες και λάδια γιατί ο ήλιος δεν αστειεύεται και να κάνουμε σχέδια για τα καλαμαράκια που θα ακριβοπληρώσουμε γιατί τον ήλιο μας και τη θάλασσά μας τη ζηλεύουν όλοι.
Αλλοτριώνουμε τις διακοπές μας και χαρίζουμε χώρο, χρόνο και χρήμα απο αυτές σε όσους μας βλέπουν σαν ευρώ. Οπότε φέτος πάρτε την ομπρέλα, την ψάθα σας και ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα, αράξτε σε μια όμορφη παραλία που δεν την εχει αλώσει ακόμα η καπιταλιστική λαίλαπα και βουτήξτε σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί το αύριο δεν αργεί και θα είναι δύσκολο! Κάντε μια βουτιά και για εμάς που θα μείνουμε πίσω στις μεγαλουπόλεις, κάντε και μια βουτιά με φρέσκο ψωμί στο θείο γαστρονομικό δώρο που λέγεται χωριάτικη σαλάτα και πάρτε ανάσες για τα δύσκολα που έρχονται!
