Ναι ρε φίλε

ΑΠΟ http://atexnos.gr/

-Ναι ρε φίλε!

Αυτό φωνάζει, κάθε φορά που προσγειώνεται καλά στο έδαφος, ο Λευτέρης Πετρούνιας, ο Έλληνας χρυσός ολυμπιονίκης στους κρίκους. Κι είναι σίγουρο πως θα γυρίσει πίσω με πολύ περισσότερους φίλους απ’ ό,τι πριν. Όχι μόνο τον απλό κόσμο, που χάρηκε ειλικρινά, ταυτίστηκε με την προσπάθειά του και τον ένιωσε δικό του, σαν φίλο -όπως είχε γίνει και με το περίφημο “γαμώτο” της Πατουλίδου στη Βαρκελώνη, προτού εξαργυρώσει το μετάλλιό της στην πολιτική. Αλλά και πολλούς παράγοντες ή δημοσιογράφους, που αγνοούσαν μέχρι πρότινος την ύπαρξή του, σπεύδουν με κροκοδείλια δάκρυα χαράς να αρπάξουν ό,τι μπορούν από τη λάμψη του χρυσού και την υπεραξία που μπορεί να τους προσφέρει, όσο πουλάει ακόμα.

Για όλα αυτά όμως δε φέρει καμία ευθύνη ο ίδιος γυμναστής. Που και τις κινήσεις του είχε και τους “σταυρούς” του έκανε (ανήμερα της Παναγίας) και τίποτα δε στερήθηκε, ούτε μετάλλια ούτε διακρίσεις, και πρώτος (με διαφορά) βγήκε. Γιατί… είχε πρόγραμμα (με μεγάλο βαθμό δυσκολίας και σχεδόν άριστη εκτέλεση). Και μολονότι είναι πολύ βραχύσωμος (ζήτημα αν φτάνει το 1.65) κατάφερε να κάνει πολλούς συμπατριώτες του να νιώσουν, για λίγο έστω, ένα μπόι ψηλότεροι και να περπατάνε στο δρόμο περήφανοι.

Θα ξανάρθει η ρουτίνα και θα ξανάρθουνε βροχές
Μα κάτι άλλαξε από χτες, είμαστε πια πρωταθλητές

Κι εδώ ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα. Γιατί η δική μας προσγείωση στην πραγματικότητα, στη μίζερα συνήθεια της καθημερινότητας, δεν μπορεί παρά να είναι απότομη κι οδυνηρή, συνοδευόμενη από ένα ψιθυριστό σιχτίρισμα μέσα απ’ τα δόντια, κάτι σαν…

Σκ… ρε φίλε!

Κι αφού λοιπόν βρήκαμε το βασιλιά των κρίκων, το ζητούμενο είναι να βρούμε κι εμείς έναν κρίκο (αίτημα, στόχο πάλης) να πιαστούμε, για να μας τραβήξει έξω από αυτό το βούρκο, από μια κατάσταση που επαναλαμβάνεται σαν φαύλος ολυμπιακός κύκλος, σφιχτά δεμένος με τους υπόλοιπους (πχ τις εκλογές, που επαναλαμβάνονται και αυτές κάθε τέσσερα χρόνια ή και πιο συχνά). Να βγάλουμε τον κρίκο, δηλ το χαλκά, από τη μύτη μας (άλλο αν είναι της μόδας τα πίρσινγκ, οι αλυσίδες και η μοιρολατρία), για να δούμε πώς θα βγάλουμε τις αλυσίδες μας, που έρχονται κάθε τόσο και τις επιχρυσώνουν αθλητικά μετάλλια και διακρίσεις.

Και να ξεκινήσουμε άλλου είδους αγώνες, με ουσιαστικό αντίκρισμα στη ζωή μας. Να δούμε πχ πώς θα κάνουμε την Ελλάδα, όχι αθλητική-ολυμπιακή δύναμη -πχ όπως τον καιρό της “ισχυρής Ελλάδας” του Σημίτη, με το εργοστάσιο παραγωγής πρωταθλητών. Αλλά αδύναμο κρίκο της ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, όπως έλεγε και ο Βλαδίμηρος, που θα σπάσει μαζί με τα δεσμά και τις αλυσίδες του ελληνικού λαού…

Και τι, αυτό είναι εύκολο και ρεαλιστικό;

-Όχι ρε φίλε.

Μα αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
Κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…