Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Αν μη τι άλλο αυτό το EURO είχε αρκετές “βεντέτες” και ανοιχτούς λογαριασμούς, που έκλεισαν.
Οι Ιταλοί πχ πήραν εκδίκηση από τους (πρώην πρωταθλητές Ευρώπης) Ισπανούς για τον τελικό του 12′ και το βαρύ 4-0 του Κιέβου. Και τους άφησαν να ομφαλοσκοπούν για την κρίση τους και τον θριαμβευτικό κύκλο που έκλεισε.
Οι Γερμανοί, που δεν είχαν νικήσει ποτέ τους Ιταλούς σε μεγάλες διοργανώσεις (EURO και Μουντιάλ), ξόρκισαν τον κακό τους δαίμονα και απέκλεισαν τους ατζούρι στα πέναλτι, στον πιο δραματικό αγώνα της διοργάνωσης.
Οι Γάλλοι έσπασαν την κατάρα με τους Γερμανούς στους ημιτελικούς, που κρατούσε από τη δεκαετία με τις βάτες (δηλ του 80′) και από τον αγώνα με το τρομακτικό χτύπημα του Σουμάχερ στον Μπατιστόν. Δεν ήταν απαραίτητα καλύτεροι ή πιο επικίνδυνοι, αλλά τους καθάρισαν με γερμανικό σχεδόν κυνισμό και αποτελεσματικότητα.
Οι Πορτογάλοι πήραν εκδίκηση από τους Γάλλους, για προηγούμενους αποκλεισμούς τους, αλλά προπαντός από τον κακό τους εαυτό και τα φαντάσματα του παρελθόντος, από το χαμένο τελικό του 04′, με την Ελλάδα και άλλες φορές που έφταναν στη βρύση, χωρίς να πιουν νερό.
Την Πορτογαλία θα την εκδικηθεί οσονούπω η Κομισιόν, γιατί… αθέτησε τις οικονομικές της υποχρεώσεις. Τα PIGS όμως (το αρκτικόλεξο που σχηματίζουν στα αγγλικά οι χώρες του φτωχού ευρωπαϊκού νότου: Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), που κυριαρχούν στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα από το 2004, παίρνουν μια (κατά φαντασία) συμβολική εκδίκηση για την πραγματική ζωή, στο χορτάρι.
Οι παλιοί ομοσπονδιακοί μας προπονητές εκδικούνται την ΕΠΟ και θριαμβεύουν, μόλις αφήνουν την Ελλάδα. Ο Ρανιέρι πήρε την Premier League με τη Σταχτοπούτα Λέστερ, ο Σάντος το EURO με την Πορτογαλία που ήταν το αουτσάιντερ… Μένει να δούμε ποιος θα βγάλει το Ρεχάγκελ από τη σύνταξη, για να σηκώσει το Μουντιάλ.
Ο Ρονάλντο σήκωσε το Κύπελλο και πήρε εκδίκηση από όσους λατρεύουν να τον μισούν, τους λεγόμενους haters. Ή μήπως έγινε το αντίθετο, με την ομάδα του να θριαμβεύει, αφού τραυματίστηκε στο ξεκίνημα κι αποχώρησε;
Η πραγματικότητα πήρε εκδίκηση από το Ρονάλντο και τις δηλώσεις του για την Ισλανδία, που τη χαρακτήρισε μικρή ομάδα, γιατί πανηγύριζαν για την ισοπαλία που απέσπασαν από τους Πορτογάλους. Οι οποίοι έφτασαν τελικά στην κορυφή, με έξι ισοπαλίες στα επτά παιχνίδια που έδωσαν: τρεις ισοπαλίες στον όμιλο (όπως η Ιταλία του 82′), δύο νίκες στην παράταση, μία επικράτηση στα πέναλτι και μόλις μία “καθαρή νίκη” στον ημιτελικό με τους Ουαλούς.
Η σκοπιμότητα πήρε εκδίκηση από το θέαμα, σφραγίζοντας τις περισσότερες αναμετρήσεις της διοργάνωσης. Και το κακό θέαμα με τη σειρά του πήρε εκδίκηση από όσους σπατάλησαν εργατοώρες μπροστά στην τηλεόραση, αντί να χαρούν το καλοκαίρι τους και τις εξόδους με την παρέα τους.
Το ζήτημα βέβαια είναι πότε θα πάρουμε εμείς εκδίκηση από την πραγματικότητα για τα χαμένα μας όνειρα και τις χαμένες ευκαιρίες. Ως πότε θα παίζουμε κατενάτσιο, βλέποντας τη ζωή να μας προσπερνά, σαν σταματημένα σέντερ μπακ; Και πότε θα βγούμε μπροστά να αντεπιτεθούμε και να κατακτήσουμε όσα μας ανήκουν;
