Η κυβέρνηση κρέμασε στα μανταλάκια τους μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου και αυτό το παρουσιάζει σαν μέτρο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Η κοροϊδία και ο αποπροσανατολισμός πάει σύννεφο. Βέβαια, καμιά σκασίλα δεν έχουμε αν μερικές χιλιάδες μεγαλοεπιχειρηματίες βλέπουν τα ονόματά τους να φιγουράρουν δημόσια στη λίστα με τους οφειλέτες. Αλλά ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης δεν είναι να τους υποχρεώσει με αυτόν τον τρόπο να ρυθμίσουν τις οφειλές. Ασε που σε πολλές περιπτώσεις, οι επιχειρήσεις τις οποίες εμφανίζονται να εκπροσωπούν δεν υπάρχουν πια. Οπότε, τρέχα γύρευε... Ποιος είναι επομένως ο στόχος της δημοσιοποίησης των ονομάτων; Πρώτον, να δημιουργήσει την αίσθηση η κυβέρνηση ότι τα βάζει με τα «μεγάλα συμφέροντα» και ότι δε διστάζει να τα κατονομάσει κιόλας. Δεύτερον, να δείξει ότι υπάρχουν καλοί και κακοί επιχειρηματίες, με κριτήριο το κατά πόσον ανταποκρίνονται στις φορολογικές και άλλες υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος. Αν τώρα μια επιχείρηση χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της στους εργαζόμενους, τους τσακίζει και τους απολύει, κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει, αρκεί να είναι φορολογικά εντάξει. Τρίτο, να δημιουργήσει την αίσθηση ότι τα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται στο όνομα της «δημοσιονομικής εξυγίανσης» προκύπτουν ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του κράτους να πατάξει τη φοροδιαφυγή. Τέταρτο, να κρύψει τη «νόμιμη» φοροδιαφυγή που εξασφαλίζει το κράτος στη μεγαλοεργοδοσία και προπάντων τη «νόμιμη» κλοπή της υπεραξίας, που είναι πηγή των κερδών της. Παρεμπιπτόντως, αν η κυβέρνηση θέλει να εισπράξει, γιατί κατάργησε τον νόμο που καθιστούσε προσωπικά υπεύθυνους τους μεγαλομετόχους για τις οφειλές μιας εταιρείας που πτωχεύει; Ο εμπαιγμός έχει και ένα όριο...
