ΒΕΛΓΙΟ 8 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1956: Ανθρακωρυχεία Marcinelle
262 νεκροί ανθρακωρύχοι από 15 κράτη
Ελληνες, Βέλγοι, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Τούρκοι, Πολωνοί, Κινέζοι, Ούγγροι, Ολλανδοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ουκρανοί, Ρώσοι
Τον Αύγουστο του 2019 ήμουν προσκαλεσμένος στο 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Εικαστικών Τεχνών στην Πεσκάρα της Ιταλίας, στο ορεινό χωριό Farindola. Στο πλαίσιο των ξεναγήσεων του Φεστιβάλ, βρέθηκα μπροστά σε ένα γλυπτό στη μικρή πλατεία του San Nicola di Bari, το οποίο απεικονίζει μια γυναίκα, η οποία κρατάει στα χέρια της ένα φάκελο.
Ηταν ολόσωμο, το πρόσωπό της περίλυπο, σκεπτικό θα έλεγα. Τα χέρια κρεμασμένα, λες και δεν την ενδιέφερε αυτό που κρατούσε...
Το όνομα του έργου: «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!».
Δεν έδωσα και πολλή σημασία στο γλυπτό, μέχρι που ο Nandir μού εκφώνησε την ξενάγηση Google translate στα Ελληνικά!!
«...Αυτό, είναι το μνημείο των Ιταλών εργατών ανθρακωρύχων από την Farindola και της περιοχής του Abruzzo που έχασαν τη ζωή τους στο Βέλγιο όταν κατέρρευσε η στοά όπου δούλευαν μετά από έκρηξη στο ορυχείο του Marcinelle.
Ηταν Αύγουστος του 1956,
Εποχή των μεταναστεύσεων, όταν οι νέοι εγκατέλειψαν τη χώρα μας, από τη φτώχεια, για να βρουν μια καλύτερη μοίρα.
Τα πρόσωπά τους ήταν φωτισμένα από την ελπίδα, αλλά δεν ήξεραν ότι αυτό το φως θα έσβηνε, από μια πυρκαγιά, με αποτέλεσμα να προκύψουν αλυσιδωτές εκρήξεις μέσα στις στοές!
Υπήρχαν πολλά θύματα και 60 από αυτά ήταν από τη Farindola και από την περιοχή Abruzzo.
το μνημείο «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!»
το μνημείο «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!»
Στις 8 Αυγούστου κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τη μνήμη αυτών των εργατών που συναντήθηκαν στο σκοτάδι του θανάτου, στην άνθιση της νιότης τους.
Με την ευκαιρία της εξηκοστής επετείου της τραγωδίας, φτιάχτηκε προς ανάμνησή τους αυτό το έργο, όπου χαράχτηκαν μερικές επιστολές τις οποίες οι σύζυγοι των νεκρών εργατών έστελναν στους άνδρες τους στο Marcinelle, τις οποίες δεν έλαβαν ποτέ και επέστρεφαν με την ένδειξη: "Χωρίς παραλήπτη!". Να γιατί το έργο έχει τίτλο "Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!"».
Η ανάκληση μνήμης.
Το τραγούδι του Δερβενιώτη με τον Καζαντζίδη «...στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές...» ήταν προπομπός της σκέψης μου.
Ψάχνοντας λίγο το χρόνο προς τα πίσω, ξεδιπλώνονταν δύο βίοι παράλληλοι για τη φτωχή εργατική τάξη της Ιταλίας, της Ελλάδας, που έζησαν τη βαρβαρότητα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τότε που χωριά ολόκληρα, οικογένειες και νιάτα που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν, ξεριζώθηκαν και μετανάστευσαν, σκορπίσαν στις 5 ηπείρους αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα.
Να λοιπόν εκεί, στα κάτεργα του ανθρακωρυχείου του Marcinelle στο Βέλγιο, σκάβοντας βαθιά, ήρθε στο φως, το ταξικό γεγονός που αντανακλά τη βαρβαρότητα της αστικής τάξης, που δεν υπολογίζει τίποτε μπροστά στα κέρδη της.
Τον Αύγουστο του 1956, στην πόλη Marcinelle του Βελγίου, σημειώθηκε μια πρωτοφανής τραγωδία, που στοίχισε τη ζωή σε 262 εργάτες ανθρακωρύχους, από τους οποίους οι 6 ήταν Ελληνες.
Το ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier» ιδρύθηκε στις αρχές του 1800. Και είναι ένα από τα 800 που υπήρχαν στην περιοχή.
Στα ανθρακωρυχεία αυτής της περιοχής κατευθύνθηκαν όλοι οι Ελληνες μετανάστες, που ήλθαν στο Βέλγιο για να εργαστούν ως ανθρακωρύχοι, από τις αρχές του 1950 και μετά.
Μια δουλειά απάνθρωπα σκληρή μέσα σε γαλαρίες και σε στοές που έφθαναν μέχρι και τα 1.200 μ. κάτω από τη γη.
Ξεριζωμένοι, που διώχτηκαν στα τάρταρα της ξενιτιάς από την αβάσταχτη φτώχεια της πατρίδας, τους πολέμους, με μια λάμπα για ήλιο και ο ένας δίπλα από τον άλλο, τη μια στο δρόμο για τη φλέβα και την άλλη στο δρόμο για τη χαμοζωή.
Ελληνες, Βέλγοι, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Τούρκοι, Πολωνοί, Κινέζοι, Ούγγροι, Ολλανδοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ουκρανοί, Ρώσοι, με γλώσσα διαφορετική, αλλά με ίδια μοίρα, εκεί στο ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier».
Εργάτες!
Η νιότη του κόσμου, στα έγκατα της γης δολοφονημένη για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.
Από τις 07.45 το πρωί της 8ης Αυγούστου 1956, στις στοές του ανθρακωρυχείου «Bois de Cazier» είχαν κατέβει για εργασία 274 άνδρες. Περίπου μισή ώρα μετά το ξεκίνημα της βάρδιας (08.15 π.μ.), ένα από τα βαγονέτα ανατράπηκε και χτύπησε στα ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης του μηχανισμού ανέλκυσης.
Σήμανε συναγερμός. Στην επιχείρηση κατάσβεσης και διάσωσης που ακολούθησε έσπευσαν πολλοί ανθρακωρύχοι ιταλικής καταγωγής διασώστες. Ηταν γνωστό ότι στη στοά που είχε αποκοπεί εργάζονταν κυρίως Ιταλοί εργάτες - μετανάστες.
Οι έρευνες για τους αγνοούμενους κράτησαν μέχρι τις 23 Αυγούστου 1956. Οι ελπίδες όλες τελείωσαν στις 3 τα ξημερώματα της μέρας αυτής, όταν ένας από τους Ιταλούς διασώστες που κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τον υπόγειο θάλαμο βγήκε έξω και ανακοίνωσε στη μητρική του γλώσσα:
«Tutti cadaveri» («παντού πτώματα»).
Η εργατική τάξη μετρά τους νεκρούς της βίαιης ταξικής εκμετάλλευσής της.
Συνολικά η εργατική τάξη μετρά τους νεκρούς της βίαιης ταξικής εκμετάλλευσής της. Ανασύρθηκαν νεκροί από το ανθρακωρυχείο.
Οι 136 ήταν Ιταλοί, 95 ήταν Βέλγοι, 8 Πολωνοί, 6 Ελληνες, 5 Γερμανοί, 5 Γάλλοι, 3 Ούγγροι, 1 Βρετανός, 1 Ολλανδός, 1 Ρώσος και 1 Ουκρανός. Μόνο 12 επέζησαν.
Οσοι, λοιπόν, σήμερα ψάχνουν να βρουν διαφορές ανάμεσα στους λαούς της Γης, ας αναρωτηθούν για ποιανού το συμφέρον τόσοι ανθρακωρύχοι θάφτηκαν στα ορυχεία του Βελγίου;
Ποια γλώσσα μιλούσαν οι ιδιοκτήτες, εάν όχι τη γλώσσα του κέρδους;
Το κοινοτάφιο της εργατικής τάξης στο ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier» του Marcinelle μας στέλνει σήμερα ένα και μόνο επίκαιρο και αναγκαίο μήνυμα:
«Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»
Σήμερα τα καραβάνια των προσφύγων - μεταναστών, από τις χώρες του πολέμου, αν δεν πνιγούν στη θάλασσα της Μεσογείου, θα φτάνουν στα νησιά της Ελλάδας: Στη Χίο, στη Μυτιλήνη, στη Σάμο, στην Κω και από όπου αλλού βρουν πέρασμα, έρχονται για να σωθούν και ας ριζώσουν όπου βρουν.
Αλλοι θαλασσοπνιγμένοι, θα φτάσουν στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας και από εκεί, όπως και από την Ελλάδα, αφού θα μπουν στη διαλογή, θα φύγουν για τα σύγχρονα δουλεμπορικά του καπιταλισμού, για να συναντήσουν τους δικούς μας νέους 500.000 Ελληνες μετανάστες, που έφυγαν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Τριγωνική απανθρωπιά: Πόλεμος - μετανάστευση - άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, που δεν διαχωρίζει λαό, φύλο, χρώμα, γλώσσα και θρησκεία, παρά μόνο το κέρδος από την ανθρώπινη αξία!
Στο μέτωπο της Δικαιοσύνης, το δικαστήριο απάλλαξε όλους τους κατηγορούμενους, επιβάλλοντας ποινή 6μηνης φυλάκισης με αναστολή και πρόστιμο 2.000 βελγικών φράγκων (περίπου 300 ευρώ), μόνο στον διευθυντή!
Το έργο, λοιπόν, επαναλαμβάνεται ξανά και δεν είναι φάρσα!
Η έκρηξη στο ορυχείο «Bois de Cazier» του Marcinelle, στις 8 Αυγούστου 1956 και η δολοφονία των 262 ανθρακωρύχων, από 15 διαφορετικά κράτη, επιβεβαιώνει ότι το κεφάλαιο για τις ανάγκες του για περισσότερα κέρδη δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα!
Μπροστά στην αύξηση των κερδών του, δεν κάνει διακρίσεις σε χρώμα, γλώσσα, πατρίδα, θρησκεία και φυλή.
Θεωρεί την εργατική τάξη όλου του κόσμου ενιαία και αναλώσιμη, μεταφερόμενη όπου Γης, ήπια ή βίαια στα κάτεργά της, μόνο για τα κέρδη της.
Να λοιπόν η αναγκαιότητα, η επικαιρότητα που φέρνει μπροστά μας το μήνυμα:
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Αλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Τάκης ΒΑΡΕΛΑΣ
Ζωγράφος
262 νεκροί ανθρακωρύχοι από 15 κράτη
Ελληνες, Βέλγοι, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Τούρκοι, Πολωνοί, Κινέζοι, Ούγγροι, Ολλανδοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ουκρανοί, Ρώσοι
Τον Αύγουστο του 2019 ήμουν προσκαλεσμένος στο 9ο Διεθνές Φεστιβάλ Εικαστικών Τεχνών στην Πεσκάρα της Ιταλίας, στο ορεινό χωριό Farindola. Στο πλαίσιο των ξεναγήσεων του Φεστιβάλ, βρέθηκα μπροστά σε ένα γλυπτό στη μικρή πλατεία του San Nicola di Bari, το οποίο απεικονίζει μια γυναίκα, η οποία κρατάει στα χέρια της ένα φάκελο.
Ηταν ολόσωμο, το πρόσωπό της περίλυπο, σκεπτικό θα έλεγα. Τα χέρια κρεμασμένα, λες και δεν την ενδιέφερε αυτό που κρατούσε...
Το όνομα του έργου: «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!».
Δεν έδωσα και πολλή σημασία στο γλυπτό, μέχρι που ο Nandir μού εκφώνησε την ξενάγηση Google translate στα Ελληνικά!!
«...Αυτό, είναι το μνημείο των Ιταλών εργατών ανθρακωρύχων από την Farindola και της περιοχής του Abruzzo που έχασαν τη ζωή τους στο Βέλγιο όταν κατέρρευσε η στοά όπου δούλευαν μετά από έκρηξη στο ορυχείο του Marcinelle.
Ηταν Αύγουστος του 1956,
Εποχή των μεταναστεύσεων, όταν οι νέοι εγκατέλειψαν τη χώρα μας, από τη φτώχεια, για να βρουν μια καλύτερη μοίρα.
Τα πρόσωπά τους ήταν φωτισμένα από την ελπίδα, αλλά δεν ήξεραν ότι αυτό το φως θα έσβηνε, από μια πυρκαγιά, με αποτέλεσμα να προκύψουν αλυσιδωτές εκρήξεις μέσα στις στοές!
Υπήρχαν πολλά θύματα και 60 από αυτά ήταν από τη Farindola και από την περιοχή Abruzzo.
το μνημείο «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!»
το μνημείο «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!»
Στις 8 Αυγούστου κάθε χρόνο, γιορτάζουμε τη μνήμη αυτών των εργατών που συναντήθηκαν στο σκοτάδι του θανάτου, στην άνθιση της νιότης τους.
Με την ευκαιρία της εξηκοστής επετείου της τραγωδίας, φτιάχτηκε προς ανάμνησή τους αυτό το έργο, όπου χαράχτηκαν μερικές επιστολές τις οποίες οι σύζυγοι των νεκρών εργατών έστελναν στους άνδρες τους στο Marcinelle, τις οποίες δεν έλαβαν ποτέ και επέστρεφαν με την ένδειξη: "Χωρίς παραλήπτη!". Να γιατί το έργο έχει τίτλο "Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ!"».
Η ανάκληση μνήμης.
Το τραγούδι του Δερβενιώτη με τον Καζαντζίδη «...στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές...» ήταν προπομπός της σκέψης μου.
Ψάχνοντας λίγο το χρόνο προς τα πίσω, ξεδιπλώνονταν δύο βίοι παράλληλοι για τη φτωχή εργατική τάξη της Ιταλίας, της Ελλάδας, που έζησαν τη βαρβαρότητα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τότε που χωριά ολόκληρα, οικογένειες και νιάτα που δεν πρόλαβαν να ανθίσουν, ξεριζώθηκαν και μετανάστευσαν, σκορπίσαν στις 5 ηπείρους αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα.
Να λοιπόν εκεί, στα κάτεργα του ανθρακωρυχείου του Marcinelle στο Βέλγιο, σκάβοντας βαθιά, ήρθε στο φως, το ταξικό γεγονός που αντανακλά τη βαρβαρότητα της αστικής τάξης, που δεν υπολογίζει τίποτε μπροστά στα κέρδη της.
Τον Αύγουστο του 1956, στην πόλη Marcinelle του Βελγίου, σημειώθηκε μια πρωτοφανής τραγωδία, που στοίχισε τη ζωή σε 262 εργάτες ανθρακωρύχους, από τους οποίους οι 6 ήταν Ελληνες.
Το ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier» ιδρύθηκε στις αρχές του 1800. Και είναι ένα από τα 800 που υπήρχαν στην περιοχή.
Στα ανθρακωρυχεία αυτής της περιοχής κατευθύνθηκαν όλοι οι Ελληνες μετανάστες, που ήλθαν στο Βέλγιο για να εργαστούν ως ανθρακωρύχοι, από τις αρχές του 1950 και μετά.
Μια δουλειά απάνθρωπα σκληρή μέσα σε γαλαρίες και σε στοές που έφθαναν μέχρι και τα 1.200 μ. κάτω από τη γη.
Ξεριζωμένοι, που διώχτηκαν στα τάρταρα της ξενιτιάς από την αβάσταχτη φτώχεια της πατρίδας, τους πολέμους, με μια λάμπα για ήλιο και ο ένας δίπλα από τον άλλο, τη μια στο δρόμο για τη φλέβα και την άλλη στο δρόμο για τη χαμοζωή.
Ελληνες, Βέλγοι, Ιταλοί, Γιουγκοσλάβοι, Ισπανοί, Γερμανοί, Τούρκοι, Πολωνοί, Κινέζοι, Ούγγροι, Ολλανδοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ουκρανοί, Ρώσοι, με γλώσσα διαφορετική, αλλά με ίδια μοίρα, εκεί στο ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier».
Εργάτες!
Η νιότη του κόσμου, στα έγκατα της γης δολοφονημένη για τα κέρδη της πλουτοκρατίας.
Από τις 07.45 το πρωί της 8ης Αυγούστου 1956, στις στοές του ανθρακωρυχείου «Bois de Cazier» είχαν κατέβει για εργασία 274 άνδρες. Περίπου μισή ώρα μετά το ξεκίνημα της βάρδιας (08.15 π.μ.), ένα από τα βαγονέτα ανατράπηκε και χτύπησε στα ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης του μηχανισμού ανέλκυσης.
Σήμανε συναγερμός. Στην επιχείρηση κατάσβεσης και διάσωσης που ακολούθησε έσπευσαν πολλοί ανθρακωρύχοι ιταλικής καταγωγής διασώστες. Ηταν γνωστό ότι στη στοά που είχε αποκοπεί εργάζονταν κυρίως Ιταλοί εργάτες - μετανάστες.
Οι έρευνες για τους αγνοούμενους κράτησαν μέχρι τις 23 Αυγούστου 1956. Οι ελπίδες όλες τελείωσαν στις 3 τα ξημερώματα της μέρας αυτής, όταν ένας από τους Ιταλούς διασώστες που κατόρθωσε να φτάσει μέχρι τον υπόγειο θάλαμο βγήκε έξω και ανακοίνωσε στη μητρική του γλώσσα:
«Tutti cadaveri» («παντού πτώματα»).
Η εργατική τάξη μετρά τους νεκρούς της βίαιης ταξικής εκμετάλλευσής της.
Συνολικά η εργατική τάξη μετρά τους νεκρούς της βίαιης ταξικής εκμετάλλευσής της. Ανασύρθηκαν νεκροί από το ανθρακωρυχείο.
Οι 136 ήταν Ιταλοί, 95 ήταν Βέλγοι, 8 Πολωνοί, 6 Ελληνες, 5 Γερμανοί, 5 Γάλλοι, 3 Ούγγροι, 1 Βρετανός, 1 Ολλανδός, 1 Ρώσος και 1 Ουκρανός. Μόνο 12 επέζησαν.
Οσοι, λοιπόν, σήμερα ψάχνουν να βρουν διαφορές ανάμεσα στους λαούς της Γης, ας αναρωτηθούν για ποιανού το συμφέρον τόσοι ανθρακωρύχοι θάφτηκαν στα ορυχεία του Βελγίου;
Ποια γλώσσα μιλούσαν οι ιδιοκτήτες, εάν όχι τη γλώσσα του κέρδους;
Το κοινοτάφιο της εργατικής τάξης στο ανθρακωρυχείο «Bois de Cazier» του Marcinelle μας στέλνει σήμερα ένα και μόνο επίκαιρο και αναγκαίο μήνυμα:
«Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»
Σήμερα τα καραβάνια των προσφύγων - μεταναστών, από τις χώρες του πολέμου, αν δεν πνιγούν στη θάλασσα της Μεσογείου, θα φτάνουν στα νησιά της Ελλάδας: Στη Χίο, στη Μυτιλήνη, στη Σάμο, στην Κω και από όπου αλλού βρουν πέρασμα, έρχονται για να σωθούν και ας ριζώσουν όπου βρουν.
Αλλοι θαλασσοπνιγμένοι, θα φτάσουν στη Λαμπεντούζα της Ιταλίας και από εκεί, όπως και από την Ελλάδα, αφού θα μπουν στη διαλογή, θα φύγουν για τα σύγχρονα δουλεμπορικά του καπιταλισμού, για να συναντήσουν τους δικούς μας νέους 500.000 Ελληνες μετανάστες, που έφυγαν αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Τριγωνική απανθρωπιά: Πόλεμος - μετανάστευση - άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση, που δεν διαχωρίζει λαό, φύλο, χρώμα, γλώσσα και θρησκεία, παρά μόνο το κέρδος από την ανθρώπινη αξία!
Στο μέτωπο της Δικαιοσύνης, το δικαστήριο απάλλαξε όλους τους κατηγορούμενους, επιβάλλοντας ποινή 6μηνης φυλάκισης με αναστολή και πρόστιμο 2.000 βελγικών φράγκων (περίπου 300 ευρώ), μόνο στον διευθυντή!
Το έργο, λοιπόν, επαναλαμβάνεται ξανά και δεν είναι φάρσα!
Η έκρηξη στο ορυχείο «Bois de Cazier» του Marcinelle, στις 8 Αυγούστου 1956 και η δολοφονία των 262 ανθρακωρύχων, από 15 διαφορετικά κράτη, επιβεβαιώνει ότι το κεφάλαιο για τις ανάγκες του για περισσότερα κέρδη δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα!
Μπροστά στην αύξηση των κερδών του, δεν κάνει διακρίσεις σε χρώμα, γλώσσα, πατρίδα, θρησκεία και φυλή.
Θεωρεί την εργατική τάξη όλου του κόσμου ενιαία και αναλώσιμη, μεταφερόμενη όπου Γης, ήπια ή βίαια στα κάτεργά της, μόνο για τα κέρδη της.
Να λοιπόν η αναγκαιότητα, η επικαιρότητα που φέρνει μπροστά μας το μήνυμα:
Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Αλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Τάκης ΒΑΡΕΛΑΣ
Ζωγράφος
