Αδιαμφισβήτιτο
γεγονός είναι ότι η παγκόσμια οικονομία κινείται σε ρυθμούς ύφεσης ή το πολύ-
πολύ αναιμικής ανάπτυξης με συνέπεια το κεφάλαιο να μην μπορεί να πετύχει τη
διευρυμένη αναπαραγωγή του όπως τις περασμένες δεκαετίες, πράγμα που εκφράζεται
με μείωση της κερδοφορίας του. Για να ανακάμψει από την κρίση και να
αξιοποιήσει τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, παίρνει τα μέτρα του: μείωση της
τιμής της εργατικής δύναμης και δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας. Ο τομέας
της υγείας που αφορά την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης(να είμαστε σε θέση
να δουλεύουμε, να μην αρρωσταίνουμε γιατί έτσι χάνονται εργατοώρες) δεν μπορεί
να αποτελεί εξαίρεση.
Τις
περασμένες δεκαετίες ο τομέας της υγείας κάτω από την πίεση του εργατικού
κινήματος και την απροθυμία του κεφαλαίου να επενδύσει στην υγεία αφού υπήρχαν
άλλοι κλάδοι που πρόσφεραν μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους, έγινε πεδίο παρέμβασης
του κράτους, το οποίο ανέλαβε να καλύψει με μια σχετική διεύρυνση των παροχών
και υπηρεσιών σε Υγεία-Πρόνοια-Φάρμακο τις ανάγκες των εργαζόμενων. Στη
διάρκεια των τελευταίων ετών, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, οι
κρατικές δαπάνες για την Υγεία έπεσαν κατακόρυφα γιατί ακριβώς το επιτάσσουν οι
ανάγκες του κεφαλαίου.
Ως
διακρατική ένωση η Ε.Ε. εκφράζει την πολιτική αυτή προς όφελος των ευρωπαικών
επιχειρηματικών ομίλων σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους από ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία,
Ιαπωνία κλπ. Τα μέτρα που παίρνουν, εφαρμόζονται με διαφορετικούς ρυθμούς σε
κάθε χώρα, όμως από όλες τις
κυβερνήσεις, “αριστερές” δεξιές, φιλελεύθερες, με μνημόνιο ή όχι, με υψηλό ή
χαμηλό χρέος. Στο τρίτο κοινοτικό πρόγραμμα “Υγεία για την Ανάπτυξη” 2014-2020,
το οποίο είναι μέρος της στρατηγικής “Ευρώπη 2020”, αλλά και σε άλλα
ευρωενωσιακά κείμενα, αποτυπώνονται οι κύριες κατευθύνσεις της ΕΕ στον τομέα
της Υγείας. Γίνεται ρητή αναφορά για Υγεία ως “μοχλού της οικονομίας και
αγοράς”. Στη χώρα μας το πρόγραμμα “Υγεία 2014-2020” εξειδικεύει τη στρατηγική
της ΕΕ. Αξονες του προγράμματος είναι:
I.
Η εξασφάλιση “βιώσιμων και αποδοτικών
συστημάτων υγείας” μέσω της οικονομικής βιωσιμότητάς τους και της αλλαγής
στον τρόπο λειτουργίας των δημόσιων μονάδων υγείας, σε απλά ελληνικά
μείωση της κρατικής χρηματοδότησης και λειτουργία των μονάδων με
ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
Στην
κατεύθυνση αυτή κινούνται η μείωση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης (με την
αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων, την αρνητική λίστα και τα ΜΗΣΥΦΑ,) η μη
κάλυψη από τα ασφαλιστικά ταμεία παροχών (εξετάσεις, θεραπείες, υγειονομικό
υλικό κλπ.) που μετακυλύονται στις τσέπες των ασθενών, η μείωση της κρατικής
χρηματοδότηση σε μονάδες υγείας-πρόνοιας και ΕΟΠΥΥ, οι συγχωνεύσεις μονάδων και
τμημάτων, οι ελλείψεις σε προσωπικό, οι μειώσεις στη μισθοδοσία κλπ.
II.
Παραπέρα ανάπτυξη της Υγείας μέσω της
“εξωστρέφειας”, δηλαδή ενίσχυση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στον
κλάδο(απογευματινά ιατρεία και χειρουργεία, ιατρικός τουρισμός, ιαματικά
λουτρά, υδροθεραπεία) όπου ο χρήστης υγείας καθορίζεται ως “πελάτης”. Επιχειρηματικοί
όμιλοι όπως το Διαβαλκανικό έχουν ήδη πιστοποιηθεί για παροχή υπηρεσιών στους
παραπάνω τομείς.
III.
“Επένδυση
στην υγεία των πολιτών” μέσω της κρατικής παροχής στοιχειωδών υπηρεσιών, δηλαδή
ένα ελάχιστο πακέτο κάλυψης και από κει και πέρα όποιος πληρώνει περισσότερο
έχει και μεγαλύτερες παροχές. Και όλο το ζόρι τους είναι γιατί τα ποσοστά
απουσία στην εργασία λόγω κακής υγείας κυμαίνονται μεταξύ του 3%-6%,
συρρικνώνοντας το ΑΕΠ κατά 2,5%. Παρά τις εξαγγελίες για προληπτική ιατρική,
περικόπτονται προληπτικές εξετάσεις μέσω ιατρικών πρωτοκόλλων και του
κανονισμού του ΕΟΠΥΥ(μαστογραφίες,test pap, psa κλπ). Το αποκορύφωμα της
αναλγησίας είναι ότι στους καρκινοπαθείς δεν καλύπτονται εξετάσεις όταν αυτοί
πάσχουν από άλλη νόσο και έχουν προσδόκιμο ζωής μικρότερο από 10 χρόνια!
IV.
“Άμβλυνση
των ανισοτήτων στον τομέα της Υγείας”, που πάει να πει διαχείριση της ακραίας
φτώχειας με το ελάχιστο δυνατό κόστος για το κράτος. Πρόκειται για υποτυπώδεις
και αποσπασματικές υπηρεσίες υγείας για τους απόλυτα εξαθλιωμένους από δήμους,
ΜΚΟ, Εκκλησία, κοινωνικά ιατρεία κλπ., όπου οι
φτωχοί πληρώνουν για τους φτωχότερους(κάλυψη των ανασφάλιστων από ΕΟΠΥΥ,
δηλαδή από τις εισφορές των εργαζομένων που τις βαφτίζουν κρατική δαπάνη).
Τίποτα
λοιπόν δεν έχουν να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και τα λαικά στρώματα από την
πολιτική αυτή. Οργανωμένα, μέσα από τα σωματεία τους, να διεκδικήσουν την
κάλυψη των σύγχρονων αναγκών τους. Υψηλού επιπέδου παροχές υγείας, που θα
παρέχονται δωρεάν και αποκλειστικά από το κράτος σε όλους.
