Γράφει ο Νίκος Μόττας
Μεγάλη Παρασκευή. Ο γολγοθάς, η σταύρωση, ο θάνατος και η ανάσταση. Έννοιες οι οποίες, πέρα από την όποια θεολογική η θρησκευτική τους ερμηνεία, συνδέονται με την ίδια τη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου ο οποίος, όπως έγραφε ο Κωστής Μοσκώφ, «είναι “σταυρωμένος” σήμερα στις ανοικτές φυλακές, που είναι κάθε τόπος όπου κυριαρχεί η ταξική κοινωνία, αυτή η έσχατη βία». Σήμερα, σε μια εποχή όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων και των κοινωνικών ανισοτήτων, εποχή πολέμων και προσφυγιάς, ο βάρβαρος ιμπεριαλισμός καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους στο σταυρό του μαρτυρίου.
Σήμερα, η «σταύρωση» συμβαίνει σε κάθε γωνιά της Γης, όπου η αδικία και η εκμετάλλευση καρφώνονται σαν πρόκες στον σταυρό του μαρτυρίου των κάθε λογής «κολασμένων» και «περιφρονημένων».
Σήμερα, ο Χριστός ξανασταυρώνεται:
§ στα παγωμένα νερά του Αιγαίου όπου εκατοντάδες μικροί «Αιλάν»- σύγχρονοι μικροί «Χριστοί»- πνίγονται στην προσπάθεια τους να διαφύγουν της βίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Υπολογίζεται ότι από το 1988, η Μεσόγειος έγινε ο υγρός τάφος περισσότερων από 21.400 ανθρώπων που επιχείρησαν να περάσουν στην πολιτισμένη (και «χριστιανική») Ευρώπη αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.
§ στην Συρία η οποία αποτελεί πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με λεία τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και την γεωπολιτική κυριαρχία στην ευρύτερη περιοχή. Οι απώλειες σε ανθρώπινες ζωές ανυπολόγιστες. Μόνο το 2015 οι νεκροί άμαχοι υπολογίζονται σε 13.250 ενώ από την αρχή του 2016 έχουν χάσει τη ζωή τους περισσότερα από 3.000 γυναικόπαιδα.
§ στην υποσαχάρια Αφρική, την ήπειρο όπου κάθε χρόνο περισσότερο από 1.000.000 παιδιά πεθαίνουν πριν προλάβουν να φτάσουν στο 5ο έτος της ηλικίας τους από- ιάσιμες στη Δύση- ασθένειες. Πρόκειται για τις χώρες εκείνες της Αφρικής- τις λησμονημένες από θεούς και ανθρώπους- όπου σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ κάθε 30 δευτερόλεπτα σβήνει και μια παιδική ψυχή από μαλάρια. Πρόκειται για τις ίδιες εκείνες χώρες όπου εκατομμύρια (το 2010 ήταν 239 εκατομύρια σύμφωνα με τον ΟΗΕ) υποσιτισμένοι «Χριστοί» στερούνται τροφή και νερό.
«Οταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Όταν ρωτώ γιατί οι φτωχοίδεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή».
§ Ντομ Χέλντερ Καμάρα, καθολικός αρχιεπίσκοπος Ρεσίφε (1909-1999).
Ο Χριστός ξανασταυρώνεται:
§ σε χώρες της νότιας Ασίας, όπως η Ινδία, το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν όπου περισσότερο από 60% του πληθυσμού ζει με λιγότερα από 2 δολάρια τη μέρα. Σε βάρος αυτών των εκατομμυρίων εξαθλιωμένων ζει πολυτελώς μια χούφτα δισεκατομμυριούχων παράσιτων (10 ινδοί στη λίστα κροίσων του Forbes το 2015).
§ στις φτωχογειτονιές και τα γκέτο μεγαλουπόλεων των ΗΠΑ, της «καρδιάς» του καπιταλιστικού κόσμου. Στη χώρα όπου το 2014 το 15% των πολιτών της (47 εκατομμύρια) ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας. Στην ίδια χώρα που 15.500.000 ανήλικοι ζούν κάτω από το όριο της φτώχειας και όπου 48.100.000 αμερικάνοι βιώνουν την καθημερινή ανασφάλεια για το αν θα έχουν φαγητό στο τραπέζι.
§ στα πρόσωπα των παιδιών που βίωσαν και βιώνουν την ιμπεριαλιστική θηριωδία, από τη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ μέχρι την Παλαιστίνη και το Νταρφούρ. Στις περιοχές που τα συμφέροντα των μονοπωλίων μετέτρεψαν σε κρανίου τόπο χαράζοντας τα σύνορα με των λαών το αίμα.
§ στη χαμένη παιδικότητα περίπου 170.000.000 ψυχών ηλικίας 5 μέχρι 17 ετών (στοιχεία 2013) που εργάζονται στα κάτεργα του Καπιταλισμού για την εξυπηρέτηση της κερδοφορίας πολυεθνικών και μονοπωλιακών ομίλων.
§ στην Ελλάδα της ΕΕ, του Καπιταλισμού και των αριστεροδεξιών μνημονίων όπου, σύμφωνα με στοιχεία της Unicef, 3 στα 10 παιδιά υποσιτίζονται (556.000 παιδιά στο όριο της φτώχειας). Βέβαια, αυτό ουδόλως εμποδίζει 559 έλληνες «πατριώτες» να αυξάνουν, εν μέσω κρίσης, τα κέρδη τους αγγίζοντας το 45% του ΑΕΠ της χώρας.
…σε κείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα».
Β. Ι. Λένιν, “Σοσιαλισμός και Θρησκεία” (1905).
Ξανασταυρώνεται ο Χριστός, λοιπόν, δύο και πλέον χιλιετίες μετά, όχι σε κάποιο λόφο της αρχαίας Παλαιστίνης αλλά στον κόσμο ολόκληρο. Ξανασταυρώνεται στο πρόσωπο των αδικημένων, των φτωχών, των κυνηγημένων, των μη προνομιούχων, των λαών που η άγρια καπιταλιστική πραγματικότητα τους καταδικάζει στο μαρτύριο ενός σύγχρονου γολγοθά.
Κάπου εδώ χωρίζουν οι δρόμοι θρησκείας και πραγματικότητας και η θεολογική έννοια της «συγχώρεσης» («Πάτερ άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι») συγκρούεται με την αλήθεια της ταξικής πάλης. Διότι το μόνο σίγουρο είναι πως οι σύγχρονοι δήμιοι, αυτοί που σταυρώνουν ολόκληρους λαούς, οι εκμεταλλευτές, ξέρουν πολύ καλά τι πράττουν.
Γι’ αυτό και η «ανάσταση» για τους λαούς, που σταυρώνονται ποικιλοτρόπως εδώ και χρόνια στο όνομα της κερδοφορίας του Κεφαλαίου, θα έρθει μόνο με τη βίαιη σύγκρουση και το ολοκληρωτικό τσάκισμα του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος. Με την Επανάσταση. Το πάντα επίκαιρο όραμα της οποίας μας θυμίζουν οι λέξεις του Άγγελου Σικελιανού: «Ψεύτικοι θεοί πολλοί σαπίζουνε την πλάση,/ μ’ αυτός ο θεός που ‘ναι ο λαός θα μείνει πάντα/ στη σαπισμένη γη να φέρει την υγειά της… Καρδιά, παιδιά… και θ’ απλωθεί ο Παράδεισος μια μέρα…».
