Πριν ένα χρόνο αποχαιρετίσαμε τον νοσηλευτή, φίλο και συναγωνιστή Γιώργο.
Όσο πιο έντονη είναι η παρουσία κάποιου στη ζωή τόσο μεγεθύνεται το κενό της απουσίας.
Ίσο το ζύγι.
Θα σε θυμόμαστε Γιώργο για όλα αλλά και γιατί προσπάθησες πολύ.
"Ανάθεσέ μου μια δουλειά όπου μπορώ να βάλω ένα κομμάτι του εαυτού μου και δεν είναι δουλειά, είναι τέχνη!"
Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό
Στη γειτονιά μας καπνίζει ένα τσιγάρο
Και εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο
Και σαν καφέ πικρό, και σαν καφέ πικρό
Χαράζει η μέρα, δεν φάνηκε ψυχή
Και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη δύση
Και εγώ σε γυρεύω σαν μοιραία λύση
Και σαν ανατολή, και σαν ανατολή.
Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών
Με ένα χασάπικο που κλαίει
Για κάποιον Τάσο (Γιώργο)
Και εγώ σε ποντάρω και ύστερα πάω πάσο
Σε ένα καρέ τυφλό, σε ένα καρέ τυφλό.
