Από atexnos.gr
Η δράση των ΜΚΟ στην χώρα μας και λόγω του μεταναστευτικού, οι καταγγελίες για κατάχρηση ή για κακή διαχείριση των κονδυλίων που διατίθενται είναι μια σχεδόν καθημερινή συζήτηση. Πού πηγαίνουν τόσα χρήματα; είναι πολλοί που αναρωτιούνται.
Στην Σουηδία η συζήτηση έχει πάρει μιά άλλη τροπή από την στιγμή που δημοσιεύτηκαν οι μισθοί των διευθυντών ΜΚΟ(non governmental organisations, ΝGO τα αρχικά στην αγγλική) και έχουν προκαλέσει έντονη συζήτηση.
Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα μισθών διευθυντών:
-Ίδρυμα για την καταπολέμηση του καρκίνου 12.000 ευρώ τον μήνα,
-H γνωστή υπέρ του περιβάλλοντος WWF 11.280,
-Ερυθρός Σταυρός 11.080,
-Ίδρυμα καρδιοπαθών και πνευμονοπαθών 10.870,
-Ίδρυμα καταπολέμησης του παιδικού καρκίνου 10.600,
-H γνωστή μας UNISEF 10.390,
-Ίδρυμα για την σωτηρία των παιδιών στις χώρες του τρίτου κόσμου 9.600, και ούτω καθεξής.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και ενδεικτικός της έννοιας της μοντέρνας φιλανθρωπίας, που ζητά να δώσουν οι πολίτες από το υστέρημά τους 5 ή 10 ευρώ για να σωθεί ένα παιδί πχ στην Αφρική ενώ ταυτόχρονα ο διευθυντής του Οργανισμού που διενεργεί τους εράνους και διαχειρίζεται τα χρήματα έχει μισθό πολλαπλάσιο από τον κανονικό.
Ένα ακόμη χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαχείρισης των χρημάτων που μαζεύονται από την συνδρομή του κόσμου είναι η αποζημίωση των γιατρών και νοσοκόμων της οργάνωσης «Γιατροί χωρίς σύνορα» που είναι 1.300 ευρώ τον μήνα όπου και να σταλούν ενώ ο διευθυντής παίρνει μισθό κοντά στις 6.500.
Καταγγελίες που έχουν φτάσει στον τύπο μιλούν και για γιατρούς στην Υεμένη που είναι ένα χρόνο απλήρωτοι.
-Είναι προκλητικό οι άνθρωποι που διοικούν ΜΚΟ για κοινωφελείς, περιβαλλοντικούς και ανθρωπιστικούς σκοπούς να έχουν τέτοιους αδικαιολόγητα μεγάλους μισθούς, είναι η επικρατούσα άποψη στην Σουηδική κοινή γνώμη.
-Η φιλανθρωπία και ο ανθρωπισμός έπρεπε να περνά και μέσα από τους μισθούς των στελεχών που έπρεπε να δείχνουν το καλό παράδειγμα, σχολιάζουν αναγνώστες του τύπου.
-Είναι χλευασμός για μας που ενισχύουμε κάθε μήνα πιστεύοντας πως τα χρήματά μας πηγαίνουν σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη, είναι άλλη άποψη που ακούγεται, όπως και το «καλύτερα να δίνουμε την βοήθεια προσωποποιημένα σε ανθρώπους που ξέρουμε πως έχουν ανάγκη».
Φυσικά η κριτική δεν έχει στόχο τους εθελοντές των οργανώσεων που επιτελούν σημαντικό έργο αμισθί και χωρίς να προσβλέπουν σε κάποιο όφελος. Οι κεφαλές όμως των ΜΚΟ δεν έχουν τις ίδιες σκέψεις, τις ίδιες επιδιώξεις και τις ίδιες απολαβές.
