Η έκκληση ενός παιδιού μεταναστών μας θύμισε την εξαιρετική επικαιρότητα του μυθιστορήματος τουΜενέλαου Λουντέμη «Συννεφιάζει». Και την ανάγκη τέτοια κείμενα να υπάρχουν στα σχολικά βιβλία, στη βιβλιοθήκη του κάθε λαϊκού σπιτιού.
«Είμαι 17 χρονών. Γεννήθηκα στην Ελλάδα. Μιλώ μόνο ελληνικά. Παρακαλώ μη με απελάσετε σε ξένη χώρα». Ηταν η λεζάντα που συνόδευε στο διαδίκτυο και ρεπορτάζ του Τύπου τη φωτογραφία ενός μαύρου εφήβου. Δεν έλεγε το όνομά του. Ας τον ονομάσουμε Χριστόφορο. Προφανώς, παιδί μεταναστών ο Χριστόφορος δεν μπορεί να πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Οπως και ο Σοφοκλής, ο Μανόλης, ο Χασάν, ο Αχμέτ κλπ. Ολα, όταν δε διαβάζουν, παίζουν στην πλατεία και όταν κουράζονται ξαποσταίνουν στα παγκάκια της πλατείας.
Δεν είναι λίγα. Οι γονείς τους δεν ήρθαν στην Ελλάδα για τουρισμό. Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι τους ξερίζωσαν. Μετανάστευση και προσφυγιά, ήταν, είναι και θα είναι συνυφασμένα με τον πόλεμο και τη φτώχεια.
Ο Σουκρής και Μέλιος είναι οι ήρωες του Μ. Λουντέμη στο «Συννεφιάζει», τοποθετημένο στην εποχή της ανταλλαγής των πληθυσμών, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Ενα μυθιστόρημα που θέτει πάνω από όλα το ζήτημα του σεβασμού στον «άλλον», προβάλλει την παιδική αθωότητα, υμνεί την ανθρωπιά, την αγάπη, την ευαισθησία και τη φιλία, πέρα από οποιεσδήποτε πολιτικές σκοπιμότητες. Ολα αυτά που περιγράφουν την ενότητα του ανθρώπινου γένους, πέρα και έξω από πολιτισμικές, θρησκευτικές και εθνικές διαφορές
