* * *
Μια κλιμάκωση που θα «πατήσει» στη μεγάλη ανησυχία που εκφράζεται μέσα στην εργατική τάξη και στον λαό γύρω από τις εξελίξεις και η οποία αποτυπώθηκε σε ένα βαθμό στους μεγάλους αγωνιστικούς σταθμούς του προηγούμενου διαστήματος, στις πανεργατικές απεργίες, με κορυφαία αυτή της 10ης Ιούνη, στο μαζικό συλλαλητήριο ενάντια στο τζογάρισμα των συντάξεων. Εκφράζεται στη γενικευμένη οργή για τα εκατοντάδες χιλιάδες καμένα στρέμματα δάσους, για το βιος των λαϊκών ανθρώπων που έγινε στάχτη, για την εχθρότητα τελικά με την οποία αντιμετωπίζει το κράτος τον λαό και την ανάγκη ουσιαστικής προστασίας του από φυσικές καταστροφές. Πάει μαζί με την ασίγαστη πάλη των υγειονομικών, των εργαζομένων για μέτρα αντιμετώπισης της πανδημίας, κόντρα στην άθλια προσπάθεια της κυβέρνησης να τους φορτώσει την ευθύνη για το νέο κύμα, που μετατρέπει το εμβόλιο από όπλο σε «άλλοθι» για το τσάκισμα εργασιακών δικαιωμάτων.
Οχι τυχαία, η κυβέρνηση από το πλούσιο «μενού» του κατάπτυστου νόμου που ψήφισε μέσα στο καλοκαίρι, επέλεξε να ξεκινήσει την εφαρμογή του μέσα στον Αύγουστο από τις διατάξεις περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης. Αυτή η επίθεση για λογαριασμό της εργοδοσίας αποδεικνύει ότι η πάλη για την υπεράσπιση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων είναι δεμένη με την πάλη για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων.
Τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι δεν ξεκινούν από το «μηδέν». Εχουν συγκεντρώσει σημαντική πείρα από την προσπάθεια να μείνουν στα «χαρτιά» τέτοιες αντιδραστικές διατάξεις, όπως έγινε με την πάλη ενάντια στον νόμο της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων ή τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που μετέτρεπε σε «ιδιώνυμο αδίκημα» την αντίσταση στους πλειστηριασμούς. Με την ίδια αποφασιστικότητα πρέπει να αντιπαλευτεί η εφαρμογή του νόμου 4808 (Χατζηδάκη), να υψωθεί τείχος προστασίας στη συνδικαλιστική δράση, να παίρνει μαχητική απάντηση κάθε κρούσμα ποινικοποίησης, αυταρχισμού, κάθε εκδικητική απόλυση. Να προστατευτεί το απεργιακό δικαίωμα που η κυβέρνηση φιλοδοξεί να το καταργήσει, να γνωρίζουν καθολική αλληλεγγύη οι αγώνες που αναπτύσσονται: Τόσο από τους εργαζόμενους του κλάδου όσο και από τους κατοίκους της γειτονιάς, από μαζικούς φορείς της πόλης, πανελλαδικά. Οσο περισσότερο κυβερνήσεις και εργοδοσία μεθοδεύουν το ξεμονάχιασμα του εργαζόμενου, τόσο το οργανωμένο εργατικό κίνημα θα φροντίζει να γενικεύεται η πάλη, να γίνεται ο αγώνας υπόθεση ευρύτερων μαζών. Να τσακίζεται τελικά η επιδίωξη της καλλιέργειας σιγής νεκροταφείου, την οποία στηρίζει η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, που όταν δεν καλεί σε «παύση» των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, όπως έκανε πρόσφατα, κλαψουρίζει που η κυβέρνηση δεν έκανε «διάλογο» π.χ. για την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης.
Το σχέδιο της κλιμάκωσης της πάλης δεν μπορεί να μην περιλαμβάνει το πλατύ άνοιγμα στους χώρους δουλειάς, με ένα πυκνό πρόγραμμα συνελεύσεων και συγκεντρώσεων, να γίνουν εκατοντάδες τα σωματεία, οι συνδικαλιστές, οι απλοί εργαζόμενοι που βρίσκουν κοινό βηματισμό, που κάνουν υπόθεσή τους την οργάνωση της πάλης από τα κάτω, σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Για να δυναμώσουν η κοινή δράση με τους φορείς των αυτοαπασχολούμενων, η Κοινωνική Συμμαχία.
* * *
«
Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό»: Αυτό το σύνθημα, που αποδείχθηκε ακόμα πιο επίκαιρο τις τελευταίες βδομάδες, μπορεί να διαδοθεί σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Γιατί στοιχείο κλιμάκωσης είναι το διαζύγιο όλο και πιο πλατιών τμημάτων του εργατόκοσμου με κάθε είδους αυταπάτη, ειδικά τώρα που η κυβέρνηση και τα αστικά κόμματα πλασάρουν την ξαναζεσταμένη σούπα της «συναίνεσης», ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος μπορεί να την εξασφαλίσει καλύτερα και με ποιους όρους, κάνοντας κηρύγματα υποταγής στη βάρβαρη πολιτική τους.
Στοιχείο κλιμάκωσης είναι να κερδίζονται όλο και πιο πλατιές δυνάμεις στην πάλη για τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, που έρχονται σε σύγκρουση με τα κέρδη των λίγων και την πολιτική διαχρονικά όλων των αστικών κυβερνήσεων, οι οποίες εναλλάσσονται για να συνεχίζει η καθεμία από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη. Εδώ και τώρα πρέπει να χρεοκοπήσει σε ακόμα περισσότερες εργατικές - λαϊκές συνειδήσεις ο μύθος ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να συμβαδίσει με τις λαϊκές ανάγκες. Γιατί η αλήθεια είναι ότι σε ένα σύστημα που θεωρεί «αβάσταχτο κόστος» την ικανοποίηση αυτών των αναγκών, δεν μπορεί ο εργαζόμενος να δει άσπρη μέρα, κάτι που αποδεικνύεται από τα απανωτά αντεργατικά μέτρα, από τη διαχείριση της πανδημίας, τη μαυρίλα και τη στάχτη που αφήνει πίσω του το κυνήγι του κέρδους από τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Τώρα πρέπει να ανοίξει στα γεμάτα η συζήτηση για τον άλλον δρόμο ανάπτυξης, εκείνον που με κοινωνική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό θα έχει κριτήριο την εξασφάλιση της λαϊκής ευημερίας, την προστασία της ζωής και την αναβάθμιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τον μόνο δρόμο δηλαδή όπου ο λαός μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελός του τις νέες μεγάλες δυνατότητες της επιστήμης και της παραγωγής. Και όσο εδραιώνεται σε ευρύτερες δυνάμεις αυτή η ανατρεπτική σκέψη, τόσο θα κλιμακώνεται και η σύγκρουση με το σάπιο σύστημα και τα στηρίγματά του.
