Η μέρα που το Άουσβιτς και το Νταχάου θα μετατραπούν σε Ντίσνεϋλαντ με αναπαραστάσεις καταναγκαστικών έργων ή κρεματορίων ίσως είναι πιο κοντά από όσο θα θέλαμε να παραδεχτούμε.
Η κανονικοποίηση του φασισμού περνά μέσα από διάφορους διαύλους, περισσότερο και λιγότερο φανερούς, με τους δεύτερους να είναι πιθανότατα και πιο επικίνδυνοι. Πέρα από την διαρκή άνοδο ακροδεξιών κυβερνήσεων και της επιρροής των αντίστοιχων κομμάτων διεθνώς, πέρα από την ένταση της ξενοφοβικής ρητορικής στα ΜΜΕ και το διαρκές ξαναγράψιμο της ιστορίας, ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η χρήση εικόνων και συμβόλων άμεσα ή έμμεσα συνδεδεμένων με το ναζισμό και το φασισμό για την προώθηση καταναλωτικών αγαθών, συχνά στα πλαίσια ενός “εναλλακτικού” λάιφ στάιλ. Έτσι, μετά τις μπίρες με τη μορφή του Μουσολίνι και του Χίτλερ στην Ιταλία, μάθαμε πρόσφατα από γνωστή αλτέρνατιβ ιστοσελίδα την ύπαρξη ενός Ολλανδού “καλλιτέχνη”, του Julian Hetzel, o οποίος συνεργαζόμενος με πλαστικούς χειρουργούς στη χώρα του, συγκέντρωσε ανθρώπινο λίπος από επεμβάσεις λιποαναρρόφησης, φτιάχνοντας 300 κιλά σαπουνιού, παρότι ισχυρίζεται πως η σύνθεσή του δεν βασίζεται αποκλειστικά στο λίπος, αλλά σε σύνθεση λιπών και ελαίων, με το ανθρώπινο λίπος να ανέρχεται σε περίπου 10% του τελικού προϊόντος, τις ενυδατικές ιδιότητες του οποίου δεν παραλείπει να διαφημίσει ο εμπνευστής του. Για όσους μάλιστα ανησυχούν για την υγιεινή του σαπουνιού, ο Hetzel διαβεβαιώνει ότι η ανθρώπινη πρώτη ύλη πέρασε από διαδικασία αποστείρωσης για να εξοντωθεί κάθε τυχόν παθογόνος μικροοργανισμός. Σχεδιάζει μάλιστα να παρουσιάσει κι ένα καλλιτεχνικό δρώμενο στο Φεστιβάλ Αδελαΐδας 2019, παρουσία πλαστικού που θα κάνει ζωντανά τη λιποαναρρόφηση.
Είναι προφανές πως ο συμβολισμός του σαπουνιού από ανθρώπινο λίπος δεν μπορεί να έχει διαφύγει ούτε στο δημιουργό, ούτε σε όσους τον διαφημίζουν. Μπορεί ιστορικά να μην έχει τεκμηριωθεί απόλυτα η παρασκευή σαπουνιού από τα θύματα του Ολοκαυτώματος στα ναζιστικά στρατόπεδα του θανάτου, λόγω και του ότι οι δράστες φρόντισαν κατά το δυνατόν να καλύψουν τα ίχνη των εγκλημάτων τους πριν την απελευθέρωση των στρατοπέδων, ο συνειρμός όμως με τη φρίκη είναι δεδομένος. Ο ιδιαίτερα ύπουλος τρόπος με τον οποίο οι εμπλεκόμενοι παριστάνουν πως αγνοούν τον “ελέφαντα στο δωμάτιο”, καθιστά την όλη απόπειρα παρουσίασης της ιδέας αυτής ως κάτι φυσιολογικού και πρωτότυπου ακόμα πιο αποκρουστική. Ο “καλλιτέχνης” επικαλείται ως πηγή έμπνευσης την “ενοχή” (των ναζί δημίων προφανώς) και πώς μπορεί αυτή να αξιοποιηθεί για κάτι “παραγωγικό” και για να “κερδηθούν χρήματα”, μια και το βασισμένο αυτό σε μπόλικη δωρεάν πρώτη ύλη κατασκεύασμα προσφέρεται ως “χριστουγεννιάτικο δώρο” στην προνομιακή τιμή των μόλις 28 ευρώ. Η μέρα που το Άουσβιτς και το Νταχάου θα μετατραπούν σε Ντίσνεϋλαντ με αναπαραστάσεις καταναγκαστικών έργων ή κρεματορίων ίσως είναι πιο κοντά από όσο θα θέλαμε να παραδεχτούμε. Κι η χιλιοειπωμένη ρήση του Χατζηδάκι για το πρόσωπο του τέρατος πιο επίκαιρη από ποτέ.
