Τοποθέτηση της ΑΣΥΠ στη συνέντευξη τύπου του σωματείου την
Τρίτη 4 Ιούλη 2017
Και ενώ η μια πλευρά του νομίσματος είναι αυτή, η ορατή, που
στοιχειοθετείται από τις τεράστιες ελλείψεις προσωπικού, τις αυξημένες
δραστηριότητες - πραγματικότητα που δεν αμφισβητείται - η άλλη, η αθέατη, είναι αυτή που δύσκολα
ομολογείται από την πλειοψηφία των ιθυνόντων. Και δεν ομολογείται γιατί ούτε
πρωτόγνωρη είναι ούτε τα στοιχεία του τυχαίου και του περιστασιακού έχει.
Αντίθετα, η κατάσταση αυτή χαρακτηρίζεται από μονιμότητα, παγίωση και είναι
αποτέλεσμα των συνεχιζόμενων, ίδιων στις γενικές αρχές πολιτικών και που
χρονικά προσδιορίζονται και κοινή πηγή έχουν και διάφορων χρωμάτων διαχειριστές
των πολιτικών διαθέτουν.
Εδώ και αρκετά χρόνια Ε.Ε. και κυβερνώντες μιλούν για υγεία-
εμπόρευμα και για συστήματα υγείας που θα αναπτύσσονται ανταγωνιστικά και θα
θεωρούνται βιώσιμα. Έτσι λοιπόν βλέπουμε την ενίσχυση της ιδιωτικής
επιχειρηματικότητας και ταυτόχρονα την επέκταση του επιχειρηματικού χαρακτήρα
της λειτουργίας των κρατικών μονάδων υγείας με παραπέρα εμπορευματοποίηση των
παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας.
Στην κατεύθυνση αυτή τα νοσοκομεία καλούνται να
ανταποκριθούν στην ολοένα και μειούμενη χρηματοδότησή τους. Άλλωστε από το 2020
καλούνται να ανταποκριθούν στο ρόλο του αυτοχρηματοδοτούμενου
νοσοκομείου-επιχείρηση.
Στη λογική αυτή, μάλιστα παίζοντας και πρωτοπόρο ρόλο, το
νοσοκομείο Παπαγεωργίου ανταποκρίνεται πλήρως και μάλιστα αγγίζει και το σημείο
του κομπασμού διαλαλώντας την κερδοφορία του.
Και για να γίνει κατανοητό θα πρέπει να σταθούμε στα εξης
σημεία του Ε.Κ.Λ.
Α) Άρθρο πρώτο.
Παράγραφος πρώτη.
“Το νοσοκομείο
λειτουργεί βάσει των αρχών της ιδιωτικής οικονομίας, όπως και των νόμων που
διέπουν τη λειτουργία του Εθνικού συστήματος υγείας”. Τόσο κακό αυτό; Εμπόρευμα πλέον υγεία και ως τέτοιο
διαπραγματεύεται με τιμή πώλησης και
τιμή αγοράς. Στο προσκήνιο και η βασική προϋπόθεση για τη λειτουργία του
νοσοκομείου η τήρηση του χρυσού κανόνα που ακούει στο όνομα κόστος- όφελος.
Αναπτύσσω κάτι που θα αποφέρει έσοδο, ενώ αποδομώ άλλο που
δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις. Κριτήριο της ανάπτυξης δομών και
δραστηριοτήτων το προβλεπόμενο κέρδος. Ντύνονται και με επιχειρήματα του τύπου
κάλυψη αναγκών, αποκτώντας έτσι και τον κατάλληλο κοινωνικό χαρακτήρα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα
η από καιρού επιθυμία για μετεγκατάσταση της οφθαλμολογικής, η επέκταση της
βραχείας νοσηλείας, η διόγκωση των απογευματινών ιατρείων.
Σε παράλληλη πορεία και οι κλειστοί προϋπολογισμοί των
κλινικών που οδηγούν μονοδρομικά σχεδόν στη μείωση του κόστους χωρίς να
διασφαλίζεται η πλήρης κάλυψη των αναγκών του ασθενούς.
Παράγραφος δεύτερη. “Το νοσοκομείο δε λειτουργεί ως
κερδοσκοπικός οργανισμός, τα έσοδα του θα διατίθενται για κάλυψη λειτουργικών
αναγκών”. Αντίφαση; Όχι. Σιγά να μην
το παραλληλίσουμε κιόλας με Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Τι ξεδιαλύνει όμως, ότι
ναι μεν δεν κρατώ εγώ (νοσοκομείο) κέρδος, επιδιώκω όμως να έχω δραστηριότητες
που θα μου επιφέρουν έσοδα. Και αυτό κακό; Για να αποφασίσουμε αν πρόκειται για
καλό ή κακό πρέπει να αποπειραθούμε να απαντήσουμε σε ερώτημα που έχει να κάνει
με το εξής. Πως μεταφράζεται στον ισολογισμό το κλάσμα έσοδα προς έξοδα; Όσο μικρότερο από την μονάδα είναι το πηλίκο,
τόσο περισσότερο αναγκάζεται το κράτος να επιχορηγεί, για να μπορέσουν τα έσοδα
-έξοδα να ισοσταθμιστούν. Η πραγματικότητα όμως σκληρή και αδιαπραγμάτευτη. Η
στρόφιγγα του κρατικού κορβανά κλείνει, διαδικασία πλήρως εναρμονισμένη στις
κατευθύνσεις της Ε.Ε. που κάνει λόγο για βιώσιμα συστήματα υγείας. Και επειδή η διοίκηση του νοσοκομείου το
γνωρίζει πλήρως, ανακοίνωσε ισολογισμό 2015 με “κέρδη”25 εκατ. και λίγα
λιγότερα το 2016 και μάλιστα το πετυχαίνει αυτό με λιγότερους εργαζόμενους. Για
το 2015 38 εκατ. η μισθοδοσία, 25εκατ. τα κέρδη, λίγο πάνω ο ένας(κέρδη), λίγο
κάτω ο άλλος, και “εγένετo φώς”.
Και αν αναρωτιέται κανείς αν είναι κακό να μειώνεται η
κρατική χρηματοδότηση τη στιγμή που τα βολεύει το ίδρυμα, τότε του λέμε, ότι
όχι μόνο κακό, αλλά και ανατριχιαστικό, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι ο λαός ενώ
φορολογείται για να του παρέχεται η υγεία, παιδεία, πρόνοια κτλ. ξαναβάζει όταν
χρειαστεί, τον οβολό του και ξαναπληρώνει για την αγορά υπηρεσιών υγείας είτε
απευθείας, είτε μέσω αυξημένων πάντα εισφορών στον ασφαλιστικό φορέα.
Βασική αρχή λειτουργίας μιας επιχείρησης για να επέλθει
κέρδος, αποτελεί η μείωση του κόστους. Βασική
πηγή κόστους ο μισθός εργασίας. Τις κενές θέσεις στην ουσία “αναπληρώνουν”
οι επιστημονικοί συνεργάτες και το όψιμο “φρούτο” που ακούει στο όνομα
πανεπιστημιακός υπότροφος, χωρίς βέβαια να αποφεύγουμε να αναφερθούμε στους
επικουρικούς, συμβασιούχους του ΟΑΕΔ, ΚΕΕΛΠΝΟ, ΥΠΕ. Και πράξεις γίνονται και το μισθολογικό
κόστος μειώνεται. Επί της ουσίας, ενώ η αύξηση κρεβατιών είναι γεγονός, η
αύξηση του προσωπικού θα επιτευχθεί μόνο με τη μέθοδο της κλωνοποίησης.
Δεύτερος τρόπος αύξησης εσόδων είναι
ή αύξηση της παραγωγικότητας. Κακό και αυτό; Κακό και εξ ίσου ανατριχιαστικό όταν
γίνεται στις πλάτες του ελλειπέστατου προσωπικού. Και για να αποδώσουμε τα του
Καίσαρος τω Καίσαρι, ομολογούμε ότι αυτή
η επιχείρηση- νοσοκομείο ξέρει καλά να λειτουργεί, αξιοποιώντας τα μέσα που της
δίνουν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές
τους. Λειτουργεί ως φάρος των
υπολοίπων νοσοκομείων, κάτι σαν τροχειοδεικτική βολή. Συνθήκες γαλέρας,
αυξημένες δραστηριότητες, προσωπικό με σχέσεις εργασίας πλην της μόνιμης,
μονοδρομούνται στην κατεύθυνση του αυτοχρηματοδοτούμενου νοσοκομείου
–επιχείρηση.
Ο δρόμος δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν της
διεκδίκησης, της πάλης με τον συγχρονισμό των εργαζόμενων όλων των δομών
υγείας, του χαρατσωμένου λαού για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν υγεία.
