Η πραγματικότητα πίσω από τους μύθους της κυβέρνησης
(μέρος δεύτερο)
Διεύρυνση της ελαστικής εργασίας
Σε ό,τι αφορά τους εργαζόμενους στο δημόσιο σύστημα της Υγείας, ο υπουργός ισχυρίστηκε ότι «η πτωτική τάση σταμάτησε το 2015 (...) είχαμε μικρή αλλά κρίσιμη ένεση ανθρώπινων και υλικών πόρων με τη βοήθεια του ανθρώπινου δυναμικού του συστήματος Υγείας». Ωστόσο, όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις εφαρμόζουν συνειδητά την πολιτική της ΕΕ για διεύρυνση της ελαστικής απασχόλησης και το παραπέρα χτύπημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς.
Το μόνιμο προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων μειώθηκε δραματικά, από τις 104.000 στις 78.000 περίπου, ενώ σημειώνεται αύξηση της προσέλευσης των ασθενών στα νοσοκομεία κατά 25%. Μόνο τον τελευταίο χρόνο υπήρξε περαιτέρω μείωση κατά 1.700 εργαζόμενους περίπου, ενώ μέσα στο 2018 θα υπάρξουν 1.500 αποχωρήσεις - απολύσεις γιατρών. Πριν από λίγες μέρες - και παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις για το αντίθετο - απολύθηκαν εκατοντάδες συμβασιούχοι (μέσω ΚΕΕΛΠΝΟ, που δούλευαν με «μπλοκάκι») από τα νοσοκομεία, ενώ συνεχίζονται οι απολύσεις των επικουρικών γιατρών.
Τους επόμενους μήνες αναμένεται να απολυθούν διαδοχικά περίπου 15.000 εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις εργασίας (επικουρικοί, ΚΕΕΛΠΝΟ, ΟΑΕΔ, εργολαβικοί κ.ά.), τινάζοντας στον αέρα τη λειτουργία τμημάτων και κλινικών που απειλούνται με κλείσιμο (π.χ. στην Παιδοψυχιατρική Μονάδα του «Θριασίου» υπάρχει μόνο ένας παιδοψυχίατρος επικουρικός). Τη θέση τους θα πάρουν άλλοι συμβασιούχοι, με ημερομηνία λήξης, και μέχρι τότε όλοι μαζί θα χρησιμοποιούνται ως εκλογική δεξαμενή για «ψήφο και παράταση - σύμβαση».
Την ίδια στιγμή, πολύτιμη επιστημονική πείρα και ωρίμανση πηγαίνει στα αζήτητα. Η κυβέρνηση υπόσχεται για τη «μεταμνημονιακή» εποχή ότι «όλα θα αλλάξουν», καθώς «το ισοζύγιο θα είναι 1 πρόσληψη - 1 αποχώρηση», μηδενίζοντας όμως το κοντέρ, δηλαδή παίρνοντας ως «αυτονόητο» και τελειωμένη υπόθεση τις μέχρι τότε αποχωρήσεις - απολύσεις.
Και δεν είναι μόνο αυτά: Η κυβέρνηση ήδη προσανατολίζεται στην εφαρμογή της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας των γιατρών (για αρχή), ενσωματώνοντας όλες τις αντιδραστικές ευρωπαϊκές Οδηγίες που ελαστικοποιούν το ωράριο, καταργούν τον σταθερό ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας των γιατρών, επιβάλλουν εφημερίες όλες τις καθημερινές για πάνω από ένα μήνα.
Καθιερώνει το «opt out», δηλαδή με «ατομική συναίνεση» του γιατρού ο μέσος εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας θα μπορεί να αυξάνεται από τις 48 στις 60 ώρες - κάτι που θα αποτελεί τον κανόνα, με δεδομένες και τις τραγικές ελλείψεις. Ενισχύει τα «εντέλλεσθε», που δίνουν και παίρνουν στα νοσοκομεία, τα φαινόμενα αυθαιρεσίας και αυταρχισμού διοικήσεων και διευθυντών, που πολλαπλασιάζονται, με το πρόσχημα της «ελεύθερης συναίνεσης του γιατρού».
