Στη σελίδα 30 του τελευταίου τεύχους του περιοδικού “Χρέος ζωής” δημοσιεύεται άρθρο των τριών “κυβερνητικών” μελών της Διοίκησης. Βλέπουν λοιπόν οι Συριζαίοι μια σταδιακή ανάκαμψη του νοσοκομείου στο διάστημα 2016-2017 σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, χάρη στις προσπάθειες της κυβέρνησης αλλά και την προσωπική τους συμβολή στα τεκταινόμενα του νοσοκομείου. Ας δούμε όμως ποιός πληρώνει το μάρμαρο της “ανάπτυξης”.
Βαφτίζουν τις εισφορές των εργαζομένων “κρατική χρηματοδότηση”, αφού τα 68 εκ. που έλαβε το νοσοκομείο το 2016 για να πληρωθούν ληξιπρόθεσμες οφειλές αμέσως μετά συμψηφίστηκαν με απαιτήσεις του νοσοκομείου από τον ΕΟΠΥΥ. Αυτό είναι το “δημόσιο νοσοκομείο” του ΣΥΡΙΖΑ, που οι “ιδρυματικοί” τόσα χρόνια ονειρεύονταν.
Κάνουν λόγο για κάλυψη της μισθοδοσίας σχεδόν στα 100% από τον κρατικό προυπολογισμό επί των ημερών τους, σα να μην είναι αυτοί που δρομολογούν την κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης – συμπεριλαμβανομένης και της μισθοδοσίας – με ορόσημο το 2020.
Μας λένε επίσης, ότι τα προηγούμενα χρόνια γίνονταν απολύσεις και έκλειναν νοσοκομεία και κλινικές. Εδώ η υποκρισία τους χτυπάει κόκκινο. Ας τ’ ανοίξουν λοιπόν, κυβέρνηση δεν είναι; Ή μήπως τους εμποδίζει ο “στενός κορσές”; Το ίδιο ισχυρίζονταν και οι προηγούμενοι.
Αποσιωπούν το ότι και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ συγχωνεύει και κλείνει κλινικές, υποβαθμίζει νοσοκομεία σε Κέντρα Υγείας(π.χ. Κεφαλονιά), ενώ προετοιμάζει το έδαφος για το κλείσιμο των “μη οικονομικά βιώσιμων”. Όλα αυτά στη λογική του κόστους-οφέλους. Όπως και οι προηγούμενοι...
Όσο για τις απολύσεις, αυτές συνεχίζονται και επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ. Οι συμβασιούχοι με το πέρας των συμβάσεών τους θα απολυθούν, όπως ομολογεί ο αρμόδιος υπουργός.
Περηφανεύονται για την “κοσμογονία” των 142 προσλήψεων το 2016-2017. Φτηνών εργαζόμενων, με κουτσουρεμένα ή χωρίς στοιχειώδη δικαιώματα(π.χ. άδειες) και ημερομηνία λήξης, συμπληρώνουμε εμείς. Όσο για τις περιβόητες 99 προσλήψεις μόνιμων, οι ίδιοι ομολογούν ότι δε λύνουν το πρόβλημα. Ποιός τους εμποδίζει να κάνουν περισσότερες, τώρα μάλιστα που θριαμβολογούν ότι “βγαίνουμε από τα μνημόνια”;
Επικαλούνται το υψηλό ποσοστό ικανοποίησης των ασθενών για να μας πουν ότι τα πράγματα πάνε προς το καλύτερο. Δε μας λένε όμως πόσο χαμηλά είναι ο πήχυς τους. Πως να μην είναι “ικανοποιημένος” ο ασθενής που αναγκάζεται να ταξιδέψει εκατοντάδες χιλιόμετρα για μια εξέταση ή ένα χειρουργείο, όταν στο νοσοκομείο του τόπου διαμονής του δεν υπάρχει η αντίστοιχη κλινική, ο αντίστοιχος γιατρός ή το αντίστοιχο μηχάνημα. Ή ότι οι ασθενείς είναι “ικανοποιημένοι” με το χρόνο αναμονής για τα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία, στα χειρουργεία, στα Επείγοντα, όταν η μόνη “διέξοδος” είναι η πληρωμή στον ιδιωτικό τομέα.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κάλεσμά τους στο τέλος του άρθρου για ΕΝΟΤΗΤΑ μεταξύ των μελών της Διοίκησης, αλλά και των εργαζομένων. Ως προς την ενότητα των μελών της Διοίκησης, δε βλέπουμε να υπάρχει διαφωνία. Αμφότερες παρατάξεις, στον πηγαιμό για την Ιθάκη του αυτοχρηματοδοτούμενου νοσοκομείου, με τη θέση του τιμονιέρη ως - βολικό και για τους δυο – πεδίου“αντιπαράθεσης”.
Το κάλεσμα για “εποικοδομητική στάση και διάθεση συνεργασίας μεταξύ των μελών της διοίκησης, των υπηρεσιών του νοσοκομείου και των εργαζόμενων”, είναι προσπάθεια ενσωμάτωσης των εργαζόμενων στους στόχους τους. Απαιτούν από τους εργαζόμενους μεγαλύτερες θυσίες, ώστε να μεγαλώσει η πίτα του κέρδους των 41 εκ, από την οποία ούτε πήραν αλλά και ούτε πρόκειται να πάρουν κάτι, αν και είναι οι δημιουργοί της. Και το χιλιοειπωμένο “περί καλύτερων εργαζόμενων του σύμπαντος”, πέραν του ότι δεν κοστίζει τίποτα, αποσκοπεί στο να περιχαρακώσει τους εργαζόμενους στο “νοσοκομείο μας”.
...και το “αντίπαλο δέος”
Αυτό που προσπαθούν να εξωραίσουν οι Συριζαίοι, το λέει ξεκάθαρα ο έτερος Καππαδόκης στην επόμενη σελίδα. Το cost-effectiveness ή cost-benefit στα ελληνικά μεταφράζεται ως κόστος-όφελος. Αυτή είναι η στρατηγική της Ε.Ε. που ασπάζεται και συνεχίζει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σύσσωμη η Διοίκηση του νοσοκομείου.
Όπου “όφελος” είναι τα 141 εκ. τζίρος για το 2017 και “κόστος” οι εργαζόμενοι. Για να αυξηθεί το “όφελος” απαιτείται εντατικότερη και ποιοτικά ανώτερη δουλειά από τους εργαζόμενους. Οι περισσότερες και πιο κερδοφόρες πράξεις, απαιτούν περισσότερους ασθενείς-πελάτες. Για να μειωθεί το “κόστος” απαιτείται συμπίεση της μισθοδοσίας(λιγότεροι και φθηνότεροι εργαζόμενοι).
Και να σου και το λιβάνισμα για τον απολογισμό του 2017 “...ως παρακαταθήκη γνώσης και εμπειρίας, αλλά και συσσωρευμένης κόπωσης στις πλάτες όλων μας...”, με διθύραμβους για την ανοδική πορεία του νοσοκομείου, “τόσο ποσοτικά, όσο και ποιοτικά”. Τα ίδια λέει και η Διοίκηση!
Έχοντας αποθεώσει τις “ελαστικές και ευέλικτες εργασιακές σχέσεις”, μας λέει ακόμα, ότι “με τις περαιτέρω 99 προσλήψεις το ισοζύγιο θα είναι πλέον θετικό!” Επομένως, όλα μέλι-γάλα στο Παπαγεωργίου. Και αφού θα είναι θετικό, ποιός ο λόγος να μην “ισοσκελιστεί” με μερικά ακόμα τμήματα(επέκταση βραχείας, αιματολογική κλπ.) που υπόσχονται μεγαλύτερη του μέσου όρου κερδοφορία;
Ως Κερκόπορτες των εχθρών-ασθενών παρουσιάζει τα εξωτερικά ιατρεία και τα ΤΕΠ, υπονοώντας μικρότερη συνεισφορά τους στην κερδοφορία του νοσοκομείου. Η εξίσωσή του απλή: υψηλή κερδοφορία=προς όφελος των εργαζόμενων, χαμηλή κερδοφορία=εις βάρος των εργαζόμενων. Μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: και χάιδεμα αυτιών των εργαζόμενων και εξωραισμός της υγείας ως εμπόρευμα. Δεν έχει όμως κανένα πρόβλημα, αν οι εχθροί-ασθενείς, γίνονταν εξ’ ολοκλήρου “φόρου υποτελείς υπήκοοι” του νοσοκομείου-επιχείρηση. Οι πληρωμές των ασθενών λοιπόν το γιατρικό στην εντατικοποίηση και όχι η πρόσληψη προσωπικού!
Στα πλαίσια αυτά και η “δριμύτατη” κριτική του στην κυβέρνηση για ανεπάρκεια στην ανάσχεση των ροών των ασθενών. Το gatekeeping από τον οικογενειακό γιατρό δε φαίνεται να του αρκεί.
Εξώφθαλμη επίσης και η απουσία αναφοράς για υποχρηματοδότηση της υγείας. Άρα, ζήτημα διαχείρισης οι εφημερίες και όχι έλλειψης δομών, με κάτι αναφορές για “τζόκερ” του Αγίου Παύλου. “Ξεχνάει” όμως να μας πεί, πως όταν το Παναγία λειτουργούσε, τα ζευγάρια τουλάχιστον, έβγαιναν. Και πως να πει κουβέντα, όταν οι ομογάλακτοί του, εκλιπαρούσαν για να κλείσει.
Εν κατακλείδι
Χάιδεμα αυτιών, παραποίηση της πραγματικότητας και καλλιέργεια αυταπατών από τα δυο κείμενα. Πλήρης αποσιώπηση των σχεδιασμών για αυτοχρηματοδοτούμενα νοσοκομεία, συμπεριλαμβανομένης και της μισθοδοσίας, μέσω των DRG από το 2020. Στο Παπαγεωργίου αυτό έχει ουσιαστικά υλοποιηθεί. Όμως πρέπει να διατηρήσει την πρωτοκαθεδρία του ως “ναυαρχίδα” του ΕΣΥ. Γι’ αυτό και η προσπάθεια ενσωμάτωσης των εργαζόμενων στους στόχους του αυτοχρηματοδοτούμενου νοσοκομείου-επιχείρηση από τους συνδικαλιστικούς βραχίονες της Διοίκησης και της κυβέρνησης στο σωματείο. Περί Ενιαίου Ψηφοδελτίου και Ενωτικής Πρωτοβουλίας ο λόγος, με τους δεύτερους να αφήνουν τις δηλώσεις στους μέντορές τους, ώστε να συνεχίζουν να παραμυθιάζουν τον κόσμο με πομπώδεις και θολές εκφράσεις περί “δημόσιου νοσοκομείου”, “δημόσιας υγείας” κλπ.
Και είναι απολύτως σαφείς και οι δυο παρατάξεις: στο ότι δεν πρόκειται να βάλουν εμπόδια στα σχέδια της Διοίκησης για παραπέρα ανάπτυξη του νοσοκομείου χωρίς το απαραίτητο μόνιμο προσωπικό. Καλοδεχούμενοι οι επικουρικοί και τα μπλοκάκια με ημερομηνία λήξης, που “κοστίζουν” και φθηνότερα από τους μόνιμους. Έχουν προνοήσει μάλιστα να μην ισχύει η συλλογική σύμβαση γι’ αυτούς. Πεδίον δόξης λαμπρό λοιπόν για τη Διοίκηση του νοσοκομείου, τους μεν και τους δε...
Και όσο οι εργαζόμενοι θα στηρίζουν ή θα ανέχονται την πολιτική αυτή, θα σιγοπριονίζουν το κλαδί που κάθονται. Μήπως συνάδελφοι είναι καιρός να τους χαλάσουμε τα σχέδια;
