Από
Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας
H θεά Τύχη της αρχαιότητας ήταν η προσωποποιημένη θεά της σύμπτωσης, του μη προβλέψιμου ή επιδιωχθέντος αλλά και της ευτυχούς συγκυρίας του απροσδόκητου συμβάντος. Η πολιούχος θεά της ευτυχίας των αρχαίων Ελληνικών πόλεων. Κατά τη «Θεογονία» του Ησίοδου ήταν θυγατέρα του Ωκεανού ή του Νηρέα και της Τηθίος, σε εκδήλωση ίσως του ότι η ναυτιλία και το ναυτικό εμπόριο εν γένει υπήρξαν η πρώτη και κύρια πηγή ευτυχίας των ανθρώπων.
Κατά τον Πίνδαρο, ο οποίος την ονόμαζε και Φερέπολιν, ήταν κόρη του Ελευθέρου Διός ή του Προμηθέα. Την θεωρούσε ως μια από τις Μοίρες, που είχε όμως λιγότερη δύναμη από τις αδελφές της, Θεά του Πεπρωμένου αλλά και ευμενής. Ως ευμενής θεά του πεπρωμένου λατρευόταν με την επωνυμία «Αγαθή Τύχη» στην Αρχαία Ολυμπία, όπου είχε δικό της βωμό. Στους ορφικούς ύμνους συναντάται ως κόρη του Ευβουλέως.
Τα γράφουμε όλα αυτά με αφορμή το ρεπορτάζ της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» (23/8) που είναι αποκαλυπτικό: Με τίτλο «Στον τζόγο ξοδεύεται το 9% του ΑΕΠ» αναφέρει ανάμεσα στ’ άλλα: «Περί τα 16 δις. ευρώ υπολογίζεται ότι έφτασε το ποσό που παίχτηκε σε στοιχήματα, επίγεια και διαδικτυακά, νόμιμα και παράνομα το 2017. με άλλα λόγια, οι Έλληνες παίξαμε στον τζόγο σχεδόν το 9% του ΑΕΠ της χώρας την ίδια χρονιά. Αναλυτικότερα, στα επίγεια τυχερά παιχνίδια ο τζίρος έφτασε στα 6 δις. ευρώ αυξημένος κατά 8,7% έναντι του 2016, ενώ για το ιντερνετικό στοίχημα τα στοιχεία της Επιτροπής Εποπτείας και Ελέγχου Παιγνίων δείχνουν ότι τα έσοδα των εταιρειών που δραστηριοποιούνται νομίμως έφτασαν στα 5,3 δις. ευρώ…»
Είναι γεγονός ότι η βιομηχανία των τυχερών παιγνίων αναπτύσσεται ραγδαία, σε παγκόσμιο επίπεδο, από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα μέχρι σήμερα. Στη χώρα μας γνωρίζει εδώ και χρόνια «μέρες δόξας» με τη συμμετοχή και του κράτους, αλλά και μεγαλόσχημων οικονομικών παραγόντων. Και πάνω σ’αυτή την πραγματικότητα αναπτύσσεται και η αντίστοιχη «βιομηχανία» (βλέπε διαφήμιση) παραγωγής των αντίστοιχων «ονείρων» – εξαρτήσεων..
Είναι επίσης γεγονός ότι σε δύσκολους οικονομικά καιρούς, και ιδίως σε περιόδους κρίσης, οι άνθρωποι συχνά καταφεύγουν σε πρόσκαιρες «λύσεις» και επιλογές όπως ο πνιγμένος προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά του για να σωθεί. Και αυτό χρησιμοποιώντας μάλιστα ελάχιστα χρήματα και προσδοκώντας τεράστια κέρδη. Η γνωστή διαφήμιση άλλωστε μας προτρέπει: «Και αν σου κάτσει…»
Η κατάσταση αυτή όμως ταυτόχρονα δίνει μία όψη (ανησυχητική σίγουρα) της περίφημης «κοινωνικής συνείδησης» και του επιπέδου ανάπτυξής της. Το πώς αυτή διαμορφώνεται σήμερα σε συνθήκες κρίσης του συστήματος και υποχώρησης του λαϊκού κινήματος, υποχώρησης του συλλογικού απέναντι στο «ατομικό συμφέρον», της αναζήτησης «προσωπικών λύσεων» στα κοινωνικά προβλήματα…
Προφανώς και ο τζόγος δεν είναι η λύση και η διέξοδος στα καθημερινά και διαρκώς διογκούμενα λαϊκά προβλήματα. Ούτε και μπορεί όμως η κατάσταση να αντιμετωπιστεί με «ηθικιστικού» χαρακτήρα παραινέσεις!
Την τύχη του την κρατά ο καθένα στα χέρια του και μπορεί να τη διαμορφώσει μέσα από τον αγώνα, όχι φυσικά μόνος αλλά συλλογικά με τους ανθρώπους της τάξης του.
“Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την Ιστορία, τη δημιουργούν όμως, όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν. Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών”. Αυτή η φράση του Μαρξ, γραμμένη στη “18η Μπρυμέρ”, θα μπορούσε να είναι γενικός κανόνας, όσον αφορά την ερμηνεία και κυρίως τον τρόπο ξεπεράσματος, μέσω της παρέμβασης αυτών που θέλουν αλλάξουν την κοινωνία!
Έγραψε ο Μαρξ στο βιβλίο του για τη “Γερμανική Ιδεολογία”: “Οι άνθρωποι πρέπει να μάθουν να ζουν, για να μπορούν να κάνουν Ιστορία”. Το μάθημα της ζωής όμως δε χαρίζεται, κατακτιέται. Άρα, αυτοί που μπορούν να κάνουν Ιστορία είναι αυτοί που αγωνίζονται, για να κατακτήσουν το δικαίωμα της ζωής.
