Περί λειτουργίας του σωματείου.

Σκόρπιες απόψεις περί της δράσης του σωματείου, που πολλές φορές είναι δυνατό να πάρουν  και οργανωμένη μορφή, διαχέονται στους χώρους εργασίας. Αυτό  δε σημαίνει, ότι κατ΄ανάγκη μπορούν να χαρακτηριστούν a priori κακόβουλες, αλλά το αντίθετο, να είναι θετικά φορτισμένες, ορμώμενες από μια γνήσια ανησυχία των εργαζομένων.

Πριν προχωρήσουμε σε οποιαδήποτε διαπίστωση να ξεκαθαρίσουμε ότι σωματείο δεν μπορεί να είναι ή να θεωρείται ΜΟΝΟ το εκλεγμένο ΔΣ. Επίσης δεν μπορεί να είναι και οι 2-3 άλλοι που βρίσκονται στις παρυφές του. Ούτε βέβαια η ιδιότητα του ενεργού μέλους αποκτιέται μόνο από τη συμμετοχή σε μαζικές διαδικασίες που χαρακτηρίζονται από περιοδικότητα όπως κατάρτιση ψηφοδελτίων, εκλογών. Και τέλος για τα ίδια τα μέλη του ΔΣ  να λογίζονται ενεργά μόνο κατά τη περίοδο των συνεδριάσεών του.

Προχωρώντας να ξεκαθαρίσουμε ότι ένα σωματείο δεν διακρίνεται για την “ουδετερότητα” των  θέσεών του ή πολύ περισσότερο για ένα θεσμό που βρίσκεται πάνω ή πέρα από συγκεκριμένες πολιτικές τοποθετήσεις. Όλα τα σωματεία διαθέτουν τα χαρακτηριστικά εκείνα που τα δίνουν και την τελική τους μορφή. Τα δε χαρακτηριστικά τους αποκτώνται σύμφωνα με τα κριτήρια που έχουν τοποθετήσει ως βάση του αγώνα τους· και εδώ αναδεικνύονται ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από τον καθένα. Όπως για παράδειγμα τα προβλήματα  που ταλανίζουν τον κάθε εργαζόμενο είναι αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης του εκάστοτε υπουργού ή της διοίκησης ; αν ναι, τότε γιατί κάνουμε συνεχώς το ίδιο λάθος και ουσιαστικά τους ανακυκλώνουμε; - η έλλειψη προσωπικού, ως μια κατάσταση παγιωμένη, είναι μέρος των απόνερων της οικονομικής κρίσης; αν ναι, τότε γιατί τα τεράστια κενά προϋπάρχουν της κρίσης; -η υποχρηματοδότηση της υγείας ή και οι περικοπές των κοινωνικών δαπανών είναι φαινόμενο της κρίσης; αν ναι, γιατί είναι συνεχώς μειούμενη από τις περιόδους της περιβόητης ανάπτυξης της χώρας; -η διαφθορά στο χώρο της υγείας είναι σημείο των καιρών ή συνεχώς αυξανόμενη; αν ναι, γιατί όσα κεφάλια και αν κόψεις το φαινόμενο της λερναίας ύδρας διευρύνεται; -εντέλει, ενώ το προσωπικό είναι μειωμένο κατά 50 εργαζόμενους, το νοσοκομείο παρουσιάζει “κερδοφορία”(απολογισμός2015). Και για να μην το κουράζουμε άλλο, όλα αυτά πόση σχέση μπορούν να έχουν με τον τρόπο λειτουργίας των νοσοκομείων που καθ΄όλα μοιάζει με τη λειτουργία μιας επιχείρησης(βλέπε ορολογία κόστος- όφελος, πελάτης-ασθενής κτλ); γιατί μόνον έτσι βέβαια μπορεί να υλοποιηθεί  η βασική κατεύθυνση που μιλά για σταδιακή αποχώρηση(χρηματοδότηση) του δημόσιου φορέα από την διαδικασία της παροχής υγείας.  Στην περίπτωση που τα ερωτήματα αυτά έχουν πραγματική βάση ύπαρξης τότε γίνεται διακριτή και η γενικότερη στόχευση του σωματείου και ο χαρακτήρας των αιτημάτων του και η διεκδίκηση τους.

Φτάνει όμως μόνον αυτό; Φτάνει δηλαδή να ξεκαθαρίσεις τις αιτίες, να τις κουβεντιάσεις να τοποθετήσεις στόχους και να επιλέξεις μορφές πάλης; (διαμαρτυρίες, στάσεις, απεργίες, νομικές διεκδικήσεις). Η ιστορία του εργατικού κινήματος δείχνει πως ο αγώνας ενός σωματείου όταν περιορίζεται στα στενά όρια του χώρου του μικρά αποτελέσματα φέρει σε σχέση πάντα με τις ανάγκες των εργαζόμενων. Μπορεί η εντατικοποίηση να διαφέρει από νοσοκομείο σε νοσοκομείο η υποστελέχωση παρουσιάζεται  παντού, η διαφθορά πιθανόν να έχει διαφορετικό αριθμητή, ο παρανομαστής είναι κοινός, γιατί κοινός είναι ο τρόπος λειτουργίας. Γαλέρες τα νοσοκομεία στο κοινό πέλαγος του συστήματος. Τώρα αν η κάθε γαλέρα έχει διαφορετικό αριθμό κουπιών λίγη σημασία έχει. Άλλωστε αντίθετος είναι ο άνεμος και η στεριά άφαντη. Φτάνει  μόνον τέτοιου είδους συμμαχίες, κοινής δράσης δηλ. του χώρου  υγείας; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι. Αν σ΄αυτό το σχεδιασμό δεν εντάξεις τον γονιό, την οικογένεια, την γειτονιά, την κοινωνία, να ψάξεις δηλ., να ματώσεις να βρεις τους φυσικούς σου συμμάχους, ο αγώνας πάλι περιορισμένο ορίζοντα θα έχει. Σ` αυτό το τομέα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, να κυριαρχήσεις αρχικά σε στάσεις δυσαρέσκειας που  έχουν να κάνουν με τον “απαιτητικό” ασθενή, τον κουραστικό συγγενή, τον αναιδή συνοδό. Γιατί και σ`αυτούς τεράστια σύγχυση υπάρχει. Που ενώ είναι πληγωμένος από τις εκάστοτε διάφορες  πολιτικές μα πάντα με το ίδιο αντιλαϊκό προσανατολισμό, πιθανόν  άνεργος, ανασφάλιστος, βλέπει τον εργαζόμενο ή τον ασφαλισμένο ή τον υγειονομικό  ως πόλο αντιπαράθεσης· που ενώ δε βρίσκει δομές υγείας(α`βάθμιες) είναι ευκολότερο να διαπραγματευτεί την φιλονικία με τον εργαζόμενο που θα ασχοληθεί μαζί του. Και ενώ η αιτία φαντάζει ξεκάθαρη, εντούτοις χαοτική χαρακτηρίζεται η στάση τους. Επίσης εκείνο που πρέπει να προσθέσουμε είναι ότι η σχέση μαζικότητας του αγώνα και χρόνου επίτευξης του στόχου είναι αντιστρόφως ανάλογη. Οπότε διαλέγει ο καθένας και παίρνει.

Σύνθετα φαντάζουν όλα αυτά  και πιθανόν να δημιουργούν σκέψεις, όπως, πως θα γίνουν αυτά και στη συνέχεια να μπαίνουν ερωτήματα στη βάση του αν υπάρχει ευκολότερος δρόμος. Ευκολότερος δρόμος δεν υπάρχει. Υπάρχει βέβαια και ο δρόμος της ιδιώτευσης, του μοναχικού “καβαλάρη” της φωνής του δε βαριέσαι, του ωχαδερφισμού ή και του αδυσώπητου “αγανακτισμένου”. Στάσεις απογοήτευσης και παράδοσης τεχνικά δοσμένες από αυτούς που κρατούν τις εξουσίες, για να τσακίσουν ευκολότερα κάθε σκέψη για οργανωμένη δράση.

Και στην εποχή που οι διάφοροι ψαλιδοχέριδες Κατρούγκαλοι με την αριστεροσύνη τους αμφισβητούν ευθέως την ίδια τη συλλογική δράση, καθ`υπόδειξη βέβαια των άλλων “ευεργετών” ΣΕΒ και ΕΕ,  επιβεβλημένη θεωρείται η ενδυνάμωση του σωματείου και της δράση του. Άλλωστε τεράστια η εμπειρία από το χτύπημα δικαιωμάτων. Στο όνομα της ανάπτυξης, στο όνομα δήθεν της σωτηρίας των θέσεων εργασίας, κυβερνήσεις με διάφορα πρόσημα στοχοποιούν δικαιώματα και κατακτήσεις. Στο δρόμο τους καλοθελητάδες πολλοί, εργοδοτικά σωματεία, επιχειρησιακά, στημένα από αφεντικά πιπιλίζουν την καραμέλα της ιδιαιτερότητας του δικού τους χώρου, υπογράφοντας συμβάσεις με μειώσεις, αλληθωρίζουν στις ατομικές συμβάσεις των ψίχουλων. Λογικές του μικρότερου κακού· λογικές που οδηγούν στη επώδυνη  διαπίστωση πως το βαρέλι δεν έχει πάτο.

Επιβίωση με ανθρώπινες συνθήκες και αξίες μακριά από ένα ταξικά προσανατολισμένο σωματείο, μοιάζει με παραμύθι που δεν έχει λύκους, ή καλύτερα με λύκους που έρχονται στο μαντρί επιζητώντας την συντροφιά των προβάτων.  

  ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ  ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΩΝ ΝΟΣ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ