Οι
μετατάξεις και το μένουμε στην ίδια τάξη
Συντηρείται, αρκετό διάστημα τώρα, ένας προβληματισμός για την
νωχελική εξέλιξη επίλυσης του ζητήματος των μετατάξεων συναδέλφων σε ανώτερη
βαθμίδα σύμφωνα με τους τίτλους σπουδών τους. Και λέμε νωχελική, γιατί αυτή η
εξέλιξη ταυτίζεται με τη νομική διαδικασία επίλυσής του.
Από την αρχή της διαδικασίας τονίσαμε τόσο στο ΔΣ του σωματείου
όσο και στους ίδιους τους εργαζόμενους
ότι το θέμα των μετατάξεων έχει σαφές και ξεκάθαρο οικονομικό υπόβαθρο
και ως τέτοιο θα βρίσκει συνεχώς φράχτες από τη διοίκηση του νοσοκομείου
χρησιμοποιώντας όχι μόνο οικονομικά αλλά κυρίως νομικά κωλύματα, που πιθανόν να
υπάρχουν, για να μπορεί να διαχειρίζεται πιο εύκολα την κατάσταση. Δεν
αρνούμαστε τη νομική οδό, νομίζουμε όμως ότι οι περισσότεροι κατάλαβαν μέχρι που φτάνει και ποιόν
εξυπηρετεί ο νόμος.
Και εδώ έχουμε την αίσθηση ότι οι συνάδελφοι αυτοί έχουν περιέλθει
σε αδιέξοδο, τόσο ως προς τη μορφή του αγώνα τους(νομική διεκδίκηση)
αλλά και ως προς το περιεχόμενο, ότι δηλαδή δείχνουν να αρκούνται με μια
μισθολογική βελτίωση, νομιμοποιώντας(θεωρώντας ως τετελεσμένο το έγκλημα) τις
απώλειες που είχαν μέχρι τώρα, τη φοροληστεία κλπ. Η λογική του μικρότερου
κακού υπαγορεύει: “το ότι έχασα δέκα και θα κερδίσω ένα, είμαι πάλι καλύτερα
από αυτόν που έχασε δέκα και δεν πήρε κανένα”. Η αυταπάτη ότι “παλεύω για την πάρτη μου, ή το πολύ πολύ για
τον κλάδο μου και δε με νοιάζει παραπέρα”, οδήγησε σε αδιέξοδα που πλήρωσε και
πληρώνει η εργατική τάξη, γιατί βούτυρο στο ψωμί κυβερνόντων και διοικούντων
είναι ο διαχωρισμός, η διάσπαση, το διαίρει και βασίλευε.
Και εδώ μπαίνει το ζήτημα από μόνο του, πόσο μακριά μπορούνε να
πάνε σε επίπεδο διεκδίκησης οι πενήντα και πόσο οι χίλιοι, οι εκατό χιλιάδες
κ.ο.κ.. Δεν μπορούν να είναι κοινοί στόχοι όλων των εργαζόμενων η δωρεάν
δημόσια υγεία, οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, η επαρκής χρηματοδότηση από
τον κρατικό κορβανά, η κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας του
νοσοκομείου; Η ικανοποίηση αυτών των αιτημάτων θα δώσει λύσεις για εργαζόμενους
και χρήστες υγείας. Και εδώ μπαίνει το ζήτημα ποιός με ποιόν. Δεν έχουμε καμιά
αυταπάτη ότι μπορούμε να σηκώσουμε αυτό το ζήτημα μόνοι μας, αλλά μόνο σε
συμμαχία με τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.
Στη βάση αυτών λοιπόν, ήμασταν αντίθετοι με την θέση της
πλειοψηφίας του ΔΣ του σωματείου, να κατευθύνει τους εργαζόμενους μόνο
στη νομική διεκδίκηση. Αλλά και τώρα η πρότασή τους να διεκδικηθεί τουλάχιστον
η μετάταξη μερικών συναδέλφων, στη
βάση ότι δεν υφίστανται νομικά κωλύματα και θα αποτελέσει δήθεν κερκόπορτα και δεδικασμένο, μας βρίσκει αντίθετους.
Ο λόγος ένας και ευνόητος· λίγοι θα
βολευτούν, ενώ οι περισσότεροι θα παραμείνουν έρμαια στις ορέξεις της
“συμπολιτευόμενης” και “αντιπολιτευόμενης” διοίκησης. Κανένας διαχωρισμός
λοιπόν, καμιά παραπέρα διάσπαση στις λιγοστές δυνάμεις.
Τελειώνοντας για να δώσουμε και μια νομική χροιά στο θέμα, κυρίως
για να μην κατηγορηθούμε ως μονοδιάστατοι, θέλουμε να επισημάνουμε και τούτο.
Οι τρεις του ΔΣ του νοσοκομείου, έτσι και αλλιώς, είναι πολιτικά πρόσωπα και
τοποθετημένα από την κυβέρνηση, όπως και οι Διοικήσεις των ΥΠΕ. Ο ρόλος τους
μπορεί στο συμβούλιο να είναι "αντιπολιτευτικός", έτσι τουλάχιστον
γίνεται προσπάθεια να φανεί, ταυτόχρονα όμως λειτουργεί και ως διαφύλαξη και
συνέχιση της κυβερνητικής πολιτικής(δε νομίζουμε να διαφωνούν σ’ αυτό). Αν
είχαν πρόθεση να λύσουν το ζήτημα, θα το έλυναν στο άψε – σβήσε. Το νοσοκομείο
εποπτεύεται από το κράτος(ΥΠΕ και Υπουργείο) που τους διόρισε. Τους βολεύει να
έχουν τους εργαζόμενους όμηρους, να τους παραμυθιάζουν και να τους
χρησιμοποιούν όπως θέλουν αυτοί. Και σίγουρα κάποιοι συνάδελφοι θα
“ανταμειφθούν”.
Τέλος, ξεκαθαρίζουμε για μια ακόμη φορά, ότι η διεκδίκηση
επίλυσης πρέπει να έχει κινηματικό χαρακτήρα κατά κύριο λόγο, ενταγμένο στη
συνολική κινηματική πορεία των εργαζομένων, να δρα μέσα στους γενικότερους
στόχους πάλης. Και το βάζουμε σε διαδικασία κινήματος γιατί μόνον έτσι
μπορεί να συντηρηθεί η διεκδίκηση, να
γίνει καρπός που ωριμάζει σε συνειδήσεις και σκέψεις και προχωρά σε πράξεις, να
διαπιστώσει ο εργαζόμενος ιδίοις όμμασι ποιός είναι μαζί του και ποιός απέναντί
του, ποιός είναι εκ’ του ασφαλούς “μαζί
του” ενώ από πίσω του σκάβει το λάκκο. Μέσα από τέτοιες διαδικασίες
ριζοσπαστικοποιείται η συνείδηση και όχι από αναζήτηση σωτήρων, καναπέδες και facebook.
Και να μείνει τούτο· οι κατακτήσεις όποια μορφή και αν έχουν, από
τη δημιουργία ακόμη των πρώτων κοινωνιών, αφού πρώτα αυτές
πραγματοποιήθηκαν πήραν στη συνέχεια την
μορφή του νόμου ή του θεσμού.
